Το 1974 ένας άνθρωπος στερέωσε ένα σύρμα που ένωνε την ταράτσα του ενός από τους δίδυμους πύργους με αυτήν του άλλου.
Και όταν ξημέρωσε, οι Νεοϋορκέζοι έκπληκτοι τον είδαν να βολτάρει με άνεση στον αέρα. Τον είδαν, βέβαια, τρόπος του λέγειν. Ίσως, μόνο οι λίγοι τυχεροί με κιάλια. Οι υπόλοιποι μπορούσαν απλώς να διακρίνουν μια φιγούρα, 400 μέτρα από το έδαφος, να ισορροπεί σε ένα συρμάτινο σκοινί για ώρα, να υποτάσσει το κενό και να υποκλίνεται. Σε αυτό και σε αυτούς. Και κάπως έτσι αγάπησαν τους δίδυμους πύργους που μέχρι
τότε θεωρούσαν έκτρωμα για την πόλη τους.Ο Φιλίπ Πετίτ είδε για πρώτη φορά σχοινοβάτη σε ένα τσίρκο στην πατρίδα του, τη Γαλλία, όταν ήταν παιδάκι. Κι όσο κι αν στην πορεία ασχολήθηκε με διάφορα κόλπα που κάνουν οι ζογκλέρ, με τις κορίνες, τις μπάλες, τις φλεγόμενες δάδες και τα τρικ, το ζητούμενό του ήταν ένα: πού θα βρει δυο καλά σημεία να δέσει το σκοινί του και να περπατήσει ή να κάνει ποδήλατο πάνω.
Χαμηλά στην αρχή φυσικά, ανάμεσα σε δυο κολώνες ή δυο δέντρα, πιο ψηλά αργότερα μα διστακτικά, με αστάθεια. Πάνω από μια λίμνη λίγο καιρό μετά ή στην σκηνή κάποιου τσίρκου. Ζούσε για αυτό, για το σύρμα του.
Για την αναζήτηση της τέλειας τοποθεσίας που ποτέ δεν έβρισκε, κανένα ζευγάρι σημείων δεν μπορούσε να υποτάξει τη θέλησή του για κάτι όλο και πιο δύσκολο και ακατόρθωτο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου