Μυστηριώδες αγαλματίδιο της Εποχής του Σιδήρου ανακαλύφθηκε σε βυθισμένο αρχαιολογικό χώρο – Αναπαριστά μία γυναικεία μορφή αλλά οι αρχαιολόγοι έχουν μπερδευτεί

 Ένα μυστηριώδες αγαλματίδιο από πηλό που βρέθηκε στον βυθό λίμνης, προβληματίζει τους αρχαιολόγους οι οποίοι ως τώρα θεωρούσαν ότι τέτοια ευρήματα ήταν απλώς κτερίσματα.

Κατά τη διάρκεια αρχαιολογικών εργασιών στη λίμνη Μπολσένα, στον γνωστό, βυθισμένο, αρχαιολογικό χώρο Gran Carro, ανακαλύφθηκε ένα αγαλματίδιο από πηλό, το οποίο αναπαριστά μία γυναικεία μορφή.

Το εύρημα ανακαλύφθηκε στο πλαίσιο του Εθνικού Σχεδίου Ανάκτησης και Ανθεκτικότητας της

Ιταλίας (NRRP), στο οποίο περιλαμβάνεται η δημιουργία ενός υπολίμνιου μονοπατιού, απ’ όπου οι επισκέπτες θα περιηγούνται τον αρχαιολογικό χώρο με μοναδικό τρόπο.

Η ανακάλυψη θεωρήθηκε εξαιρετική και μοναδική, καθώς φωτίζει τις ελάχιστα γνωστές πτυχές της καθημερινής ζωής της πρώιμης εποχής του Σιδήρου (τέλη 10ου αιώνα π.Χ.- αρχές 9ου αιώνα π.Χ.) στην περιοχή της Νότιας Ετρουρίας.

«Μάλλον είχε αναθηματικό σκοπό»

Το αγαλματίδιο, ελαφρά σχεδιασμένο και με λεπτά, θηλυκά χαρακτηριστικά, διαμορφώθηκε από ανεπαρκώς ψημένο πηλό.  Μία εκπληκτική λεπτομέρεια είναι τα δακτυλικά αποτυπώματα του δημιουργού του, καθώς και το εντύπωμα από ένα υφασμάτινο μοτίβο στο μπούστο του. Υποδηλώνουν ότι, το αγαλματίδιο ήταν κάποτε ντυμένο με κάποιου είδους ένδυμα.

Οι αρχαιολόγοι με το αγαλματίδιο που ανακάλυψαν στην λίμνη (Φωτογραφία: Επιθεώρηση Αρχαιολογίας, Καλών Τεχνών και Τοπίου της Νότιας Ετρουρίας).

Το τεχνούργημα έχει χαρακτηριστικά παρόμοια με εκείνα άλλων ευρημάτων που έχουν ανακτηθεί από αρχαιολογικούς χώρους,  τα οποία συχνά θεωρούνταν κτερίσματα.

Ωστόσο, η ανακάλυψη αυτού του  αγαλματιδίου σε μια κατοικημένη περιοχή και μέσα σε ένα από τα υπό ανασκαφή κτίσματα δείχνει ότι θα μπορούσε να έχει αναθηματική χρήση και να συνδέεται με κάποιο οικιακό τελετουργικό. Παρόμοιες τελετές έχουν καταγραφεί σε μεταγενέστερες περιόδους, μαρτυρώντας τη συνέχεια των πολιτιστικών πρακτικών.

Η ανακάλυψη πραγματοποιήθηκε από το προσωπικό της Υπηρεσίας Υποβρύχιας Αρχαιολογίας. Ακολούθησε η διαδικασία της ανάκτησης (ανέλκυσης από τον βυθό της λίμνης)  και της πρώτης συντήρησης από τους συντηρητές υποβρύχιων αρχαιολογικών αντικειμένων, της Υπηρεσίας Αποκατάστασης Πολιτιστικής Κληρονομιάς (CSR).

Η αναλυτική μελέτη των ειδικών, ήταν καθοριστικής σημασίας για τη διατήρηση του ευρήματος στην αρχική του κατάσταση και για τη δυνατότητα ενδελεχέστερης μελέτης του.  Επίσης, η επιτυχία της αποστολής, αποδίδεται στη συνεργασία των αρχαιολογικών φορέων με τις αστυνομικές αρχές.

Συγκεκριμένα, την ομάδα καταδύσεων του τμήματος οικονομικών του ναυτικού σταθμού Civitavecchia και την αστυνομική μονάδα καταδύσεων της Ρώμης, η συνδρομή των οποίων κατά τις υποβρύχιες ανασκαφές, ήταν ανεκτίμητη.

                   

Το μυστήριο του συμπλέγματος Aiola

O αρχαιολογικός χώρος Gran Carro, της πόλης Μπολσένα, είναι φημισμένος για το σύμπλεγμα Aiola, μία μερικώς εξερευνημένη μνημειακή κατασκευή, η οποία εξακολουθεί να αποτελεί ένα μυστήριο για τους αρχαιολόγους.

Πρόκειται για μία συστοιχία από πέτρες, χωρίς κάποια δομική σύνδεση ανάμεσά τους, με περικομμένο κωνικό σχήμα και ελλειπτική βάση που κάτω απ’ τη βραχώδη της επιφάνεια, κρύβει ένα ανάχωμα.

Πρόσφατα, διατυπώθηκε η υπόθεση ότι, η Aiola συνδέεται με την παρουσία θερμών πηγών, θερμοκρασιών από 300 C έως 400 C, μαρτυρώντας ότι, αυτή δεν είναι η μοναδική κατασκευή του είδους της κάτω απ’ την επιφάνεια της λίμνης.

Οι ανασκαφές έχουν φέρει στο φως υλικά από την πρώιμη Εποχή του Σιδήρου, μεταξύ των οποίων, ξύλινους πασσάλους και κεραμικά θραύσματα, ειδικά στη νοτιοδυτική της πλευρά.

 

Αυτά τα στοιχεία δείχνουν ότι ο Aiola ήταν μέρος ενός πασσαλόπηκτου οικισμού εκείνης της εποχής. Επιπλέον, η ανακάλυψη μιας βάσης στήλης από τόφφο και νομισμάτων από την εποχή της Κωνσταντινούπολης, αποδεικνύει τη συνεχή χρήση της μέχρι τα τέλη των ρωμαϊκών χρόνων.

Από το enikos