Πηγή: Riccardo Paccosi
Μόλις τελειώσει η ολυμπιακή υπερβολή, νομίζω ότι υπάρχουν πολλά για προβληματισμό, αφού, είτε μας αρέσει είτε όχι, η πολιτική, ιδεολογική -και υπό αυτή την περίπτωση θα πρόσθετα και εσωτερική- σημασία της όλης υπόθεσης ήταν τεράστια.
1) Οι Ολυμπιακοί Αγώνες έχουν χάσει περαιτέρω την ήδη έλλειψη παγκόσμιας αξίας τους για να αναλαμβάνουν όλο και περισσότερο μια λειτουργία αυτοεορτασμού της Συλλογικής Δύσης. Η αφορμή ήταν, πάνω απ' όλα, μια ευκαιρία να
κατηχηθούν οι μάζες, όχι τόσο παγκόσμιες όσο οι δυτικές, στα θεμελιώδη χαρακτηριστικά της φιλελεύθερο-παγκοσμιας ατζέντας.2) Επιπλέον, δεν πρέπει να υποτιμάται ο συγχρονισμός μεταξύ του ιδεολογικοπροπαγανδιστικού βομβαρδισμού των Αγώνων από τη μια και της μετωπικής επίθεσης στη δημοκρατία σε χώρες όπως η Γερμανία και η Μεγάλη Βρετανία από την άλλη: χώρες όπου, για μερικές εβδομάδες, ήταν δυνατό να συλληφθείς για εγκλήματα γνώμης.
3) Η εκδήλωση έθιξε όλα τα σημεία της παγκοσμιοποίησης: αλλαγή του κλίματος (με την απουσία κλιματιστικών που επιβάλλεται στα καταλύματα των αθλητών), την ανάγκη μείωσης της αγροδιατροφικής κατανάλωσης της μεσαίας τάξης (με την επιβολή τών vegan τροφίμων σε καντίνες), μεταναστευτικό (με ιδιαίτερη έμφαση στις νίκες των μεταναστών αθλητών).
Σίγουρα, ωστόσο, αυτό που επιβλήθηκε περισσότερο ήταν η διεμφυλική αξιωματική, δηλαδή αυτή η πολυεπίπεδη στρατηγική που, από την καθημερινή διδασκαλία στα σχολεία έως τις εξωημερήσιες εκδηλώσεις όπως οι Ολυμπιακοί Αγώνες, στόχευε για περίπου μια δεκαετία στην εκλογή ενός είδους καθολικού δόγματος ως αρχή της τρανς-κανονικότητας. Εν ολίγοις, η θέση τής μη ύπαρξης συσχέτισης βιολογικού φύλου και ταυτότητας φύλου τίθεται σήμερα ως συσκευή αποξένωσης από την ανθρώπινη βιολογία και με την προοπτική να διαλυθεί η ίδια η έννοια άνδρας-γυναίκα.
4) Η υπερκανονικότητα μπορεί να παρατηρηθεί μέσα από τους φακούς της κοινωνιολογίας και της πολιτικής οικονομίας, δηλαδή, ως η ανάγκη να διαλυθούν οι τελευταίες κληρονομιές συλλογικής ιδιοκτησίας (οικογένεια και φύλο) προκειμένου να δημιουργηθεί ένα ακέφαλο πλήθος απελπισμένων ατόμων, ώστε να φτάσει στη δημιουργία μιας κοινωνίας κυψελών ελεγχόμενη σε κάθε κίνηση από το τεχνολογικό δίκτυο.
Ωστόσο, σε αυτή τη σαφή επιθυμία να διαλυθούν τα βιολογικά φύλα - μια επιθυμία που πιστοποιείται από το σχόλιο του προέδρου της ΔΟΕ Τόμας Μπαχ σύμφωνα με το οποίο δεν υπάρχει κανένα επιστημονικό κριτήριο για τον ορισμό του άνδρα και της γυναίκας - υπάρχουν πολλά περισσότερα.
Η αέναη επιδίωξη και συνάντηση άνδρα και γυναίκας έχει θεωρηθεί, από πολλούς πολιτισμούς, ως η ανάγκη να ενωθούν εκ νέου ό,τι έχει χωριστεί στο σύμπαν. Και αυτή η αναζήτηση της σύνδεσης μεταξύ ξεχωριστών πραγμάτων δεν είναι τίποτα άλλο από αγάπη.[Φιλία, φιλότης.Εμπεδοκλής]
Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι, ενώ προωθείται η υπερκανονικότητα, οι στατιστικές επιβεβαιώνουν τη μείωση τόσο των ρομαντικών σχέσεων όσο και των σεξουαλικών εμπειριών, ότι προκύπτουν φιλοσοφίες που βασίζονται στην αυτάρκεια και στην υπέρβαση της ανάγκης για τον Άλλο, μέχρι τις πιο ακραίες περιπτώσεις, αλλά όχι λιγότερο σημαντικές από τους ανθρώπους που συνάπτουν γάμο με τον εαυτό τους.
Υπό αυτή την έννοια, πρέπει λοιπόν να ειπωθεί ότι δεν είναι τόσο ο χλευασμός της χριστιανικής θρησκείας, αλλά οι επιθέσεις στην κατηγορηματική δυάδα άνδρα-γυναίκας που αποκαλύπτουν την παρουσία μιας δύναμης διαβάλλειν, δηλαδή που αποσκοπεί στον διαχωρισμό, εξαπατώντας, δημιουργώντας εχθρότητα.
Όπως και με όλες τις άλλες πτυχές του σύγχρονου δημόσιου διαλόγου, αυτά τα ζητήματα ενσωματώνονται και μυστικοποιούνται στη διχοτόμηση μεταξύ «αριστεράς» και «δεξιάς» με τον διάβολο που ταυτίζεται με τον πρώτο και αυτούς που αντιτίθενται με τον δεύτερο. Στην πραγματικότητα, η αριστερά που παραπέμπει στο Τίποτα ενός κόσμου που κυριαρχείται από την Τεχνολογία και η δεξιά που προσποιείται ότι αντιτίθεται χωρίς να αναπτύσσει ουσιαστικά καμία εναλλακτική αξία στην κυριαρχία της αγοράς στην κοινωνία, είναι μόνο ακατέργαστα εργαλεία για την αξιοποίηση της σκέψης και των κριτικών ικανοτήτων και γι' αυτό Ο λόγος δεν θα πρέπει τώρα να λαμβάνεται καν υπόψη.
Η συνεχιζόμενη παγκόσμια σύγκρουση, η έκβαση της οποίας θα καθορίσει τον μελλοντικό κόσμο, είναι κοινωνική και ταξική, είναι γεωπολιτική, είναι σύμφυτη με το κοινωνικό-θεσμικό μοντέλο, είναι ανθρωπολογική-πολιτισμική, είναι ιδεολογική και φιλοσοφική αλλά, ίσως ακόμη περισσότερο , αφορά εκείνη τη σχέση μεταξύ του πεπερασμένου και του άπειρου από την οποία προέκυψαν όλα τα κοινωνικά συμβόλαια όλων των ανθρώπινων πολιτισμών: με άλλα λόγια, η σύγκρουση αφορά και την οικεία πνευματική διάσταση του ανθρώπου.
Από το amethystosbooks
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου