Sarira, τα ανθρώπινα μαργαριτάρια των Βουδιστών

Βουδιστικά λείψανα από τον Ανώτατο Πατριάρχη της Ταϊλάνδης

Λίγο-πολύ, όλοι οι άνθρωποι θέλουν να αφήσουν μια κληρονομιά πίσω του, κάτι που φαίνεται και στις θρησκευτικές πρακτικές γύρω από το θάνατο.

Για παράδειγμα, η Εκκλησία -Ορθόδοξη και Καθολική- διατηρεί διάφορα τμήματα των αγίων, από κόκαλα και αίμα (για να μην αναφέρουμε ότι την Πρωτοχρονιά -ημέρα που η Εκκλησία γιορτάζει την Περιτομή του Ιησού- του 1983, στο ιταλικό χωριό Calacata εμφανίστηκε η ακροποσθία του Ιησού, την οποία και περιέφεραν μέσα στο χωριό και από τότε έχει εξαφανιστεί), μέχρι ματωμένες πετσέτες και τμήματα από όργανα που μαρτύρησαν οι άγιοι.

Τι αφήνουν λοιπόν πίσω τους οι ασιατικές ιερές μορφές;

 

Σαρίρα που συλλέχθηκαν

 

Στο Χονγκ Κονγκ, στο πιο εσωτερικό ιερό ενός μουσείου, που στεγάζεται σε έναν γιγάντιο χάλκινο Βούδα, φυλάσσουν τα σαρίρα (Śarīra), τα "ανθρώπινα μαργαριτάρια". Περιτριγυρισμένα από αλεξίσφαιρο γυαλί και φωλιασμένα μέσα σε χρυσά αγγεία και βελούδινες πλατφόρμες, είναι δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς αυτά τα γυαλιστερά αντικείμενα.

Αν και ο όρος σαρίρα προέρχεται από τη σανσκριτική λέξη για το "σώμα" και μπορεί να χρησιμοποιηθεί για λείψανα, όπως δόντια ή μέρη του κρανίου του Βούδα, συνήθως αναφέρεται στα κρυστάλλινα ίχνη που παραμένουν μετά το κάψιμο του σώματος ενός αξιοσέβαστου Βουδιστή. Μετά την αποτέφρωση, οι μοναχοί κοσκινίζουν τη στάχτη για να βρουν σαρίρα. Στην Κορέα, ξεχωρίζουν τα άκαυστα κομμάτια οστών για να τα αλέσουν και να τα αναμείξουν με τροφή, την οποία αφήνουν να την φάνε τα ζώα. Τα σαρίρα όμως ξεχωρίζουν σαν μικρά κρυστάλλινα κομμάτια ή μια χρωματιστή πέτρα.

Αυτό σημαίνει ότι τα σαρίρα είναι ξένα προς το σώμα, δεν είναι ούτε κόκαλα, αλλά ούτε και σάρκα. Αντίθετα, αυτές οι χάντρες θεωρούνται ως η τελική απόσταξη μιας καλοζωισμένης βουδιστικής ζωής, μια φυσική εκδήλωση ευσέβειας και αφοσίωσης.

 

Απομεινάρια αίματος του Shakyamuni Βούδα. Το σαφράν (αυτά που μοιάζουν με "κλωστές" στην φωτογραφία) είναι μια κοινή προσφορά που αποθηκεύεται με σαρίρα

 

Σε ορισμένες περιπτώσεις, λέγεται ότι τα σαρίρα αναπτύσσονται από τα σώματα ζωντανών ανθρώπων, συνήθως στο αποκορύφωμα μιας θρησκευτικής εμπειρίας. Για παράδειγμα, ένας Θιβετιανός γιόγκι ονόματι Chosyang Dorje Rinpoche φέρεται να πέρασε 45 χρόνια διαλογιζόμενος την αγάπη και τη χαρά και, στο τέλος, λέγεται ότι κρέμονταν 2.000 σαρίρα από τα μαλλιά του.

Ανάλογα με το μέρος του σώματος από το οποίο προήρθε ένα σαρίρα, είναι δυνατά διάφορα χρώματα και μεγέθη, και το καθένα έχει το δικό του, ξεχωριστό παραδοσιακό όνομα. Για παράδειγμα, τα κιτρινωπά churira έχουν τυπικά το μέγεθος των σπόρων μουστάρδας και προέρχονται από το συκώτι, το λευκό sharira σε μέγεθος μπιζελιού συνδέεται με το κεφάλι και το nyarira προέρχεται από τον πνευμονικό ιστό.

Όπως συμβαίνει με κάθε λείψανο, στα σαρίρα έχουν αποδοθεί μια σειρά από θρυλικές ιδιότητες. Είναι γνωστό ότι πολλαπλασιάζονται μυστηριωδώς, μεγαλώνουν ή μικραίνουν σε μέγεθος ενώ βρίσκονται μέσα στα δοχεία τους, ανάλογα με την καθαρότητα των σκέψεων του φύλακα. Όταν τοποθετούνται στο κεφάλι, λέγεται ότι θεραπεύουν και εξαγνίζουν το σώμα.

 

Λειψανοθήκη με απομεινάρια του Γκαουτάμα Βούδα

 

Όπως είναι φυσικό, οι σκεπτικιστές έχουν προτείνει πολλές εξηγήσεις για τα σαρίρα. Μπορεί να είναι απλώς φυσικά μέταλλα -όπως οι πέτρες στη χολή- που συγκεντρώνονται στο ανθρώπινο σώμα -που συνήθως κανείς δεν τα αναζητάει σε κάποιο άλλο κρεματόριο. Ή μπορεί να είναι κρυσταλλικές δομές που σχηματίζονται κάτω από τις συνθήκες θέρμανσης της αποτέφρωσης.

από: atlas obscura

Από το 3otiko