Στις τρείς ημέρες μεταξύ του θανάτου και του ενταφιασμού του, το σώμα του π.Σεραφείμ δεν υπέστη ούτε ακαμψία, ούτε αποσυντέθηκε στο ελάχιστο, ακόμη και με τη θερινή θερμοκρασία.
Δεν υπήρχε καμιά νεκρική ωχρότητα πάνω του. Στην πραγματικότητα, το χρώμα του ήταν κυριολεκτικά χρυσωπό. Το δέρμα του παρέμεινε μαλακό και το σώμα του φάνηκε να είναι, όπως είπε ένας
προσκυνητής της μονής, '' σαν ένα παιδί που κοιμάται ''.Καθώς κειτόταν στο απλό ξύλινο φέρετρό του στην εκκλησία, το πρόσωπο του π.Σεραφείμ ακτινοβολούσε. Τόσο παρήγορη ήταν η ευγενής έκφραση της ειρήνης και ευδαιμονίας του, που οι άνθρωποι δεν μπόρεσαν να το καλύψουν με τον παραδοσιακό μοναστικό τρόπο.Κοίταζε σαν να ήταν ζωντανός - νεώτερος από ό,τι ήταν πριν από την ασθένειά του.
Η θέα του πιστοποιούσε έναν θρίαμβο πάνω στον θάνατο, και οι πολυάριθμοι άνθρωποι προσπαθούσαν να περάσουν πολύ ώρα προσευχής πάνω από το φέρετρό του. Τα μικρά παιδιά μετά βίας τα έπαιρναν μακριά από το φέρετρο, τέτοια ήταν η ατμόσφαιρα της αγάπης και της ηρεμίας που περιέβαλε το σώμα του.
Από το βιβλίο του Ιερομονάχου Δαμασκηνού: ''π.Σεραφείμ Ρόουζ - Η ζωή και τα έργα του'', τόμος Γ' Εκδόσεις ''Μυριόβιβλος''.
Από το proskynitis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου