Ο μακαριστός ιερομόναχος π. Νικόλαος Γρηγοριάτης δέχθηκε την τελευταία επίσκεψη του Θεού και εναπέθεσε στάς χείρας Του την οσία του ψυχή στις 25 Μαίου 2005 π. ημ.
Όταν μπήκε στην Μονή Γρηγορίου το 1950, Γέροντας της Μονής ήτο ο αρχιμανδρίτης παπά Βησσαρίων. Καταγόταν από το Γεράκι της Σπάρτης, ωνομαζόταν Παναγιώτης Μίχας και ήλθε νέος να μονάση, αφού άφησε τις
ιατρικές του σπουδές…***
…Από το 1950 δεν άλλαξε Κελί. Ημέρα και νύκτα τον εύρισκες σχεδόν πάντοτε στο διπλανό εκκλησάκι των Αρχαγγέλων να το σκουπίζη, να ανάπτη τα καντήλια και να διαβάζη τις Ακολουθίες του. Κάθε Δευτέρα θα έπρεπε να έλθη ιερεύς να λειτουργήση, χωρίς αναβολές. Έτρεχε από την προηγούμενη ημέρα να συμφωνήση ποιόν ιερέα θα φέρη αύριο στους Αρχαγγέλους για Θεία Λειτουργία.
Τα ετοίμαζε άλλα από το βράδυ, ενώ το ήμισυ του αυριανού όρθρου το θυσίαζε για την προετοιμασία του Παρεκκλησίου. Ειδοποιούσε και τους καλλίτερους ψάλτες.
Πρίν αρχίση η Λειτουργία, ενημέρωνε τους Ψάλτες ότι:
«Σήμερα θα ψάλλουμε 12 τροπάρια στους Μακαρισμούς: Δύο των Αρχαγγέλων, δύο του Αγίου Μηνά, που μου βρήκε τον σουγιά, δύο της Αγίας Παρασκευής που μούδωσε το φώς των ματιών μου, δύο του Αγίου Παντελεήμονος, του νεαρού γιατρού μας, δύο του αγίου Αρτεμίου, του ιατρού για τον Προστάτη και δύο του αγίου Νεομάρτυρος Παύλου του πατριώτου μας (ή του τάδε Αγίου) που θα τον εορτάσουμε στο Καθολικό την άλλη Παρασκευή…».
Μετά από κάθε Λειτουργία ένοιωθε πνευματικά πολύ ευτυχισμένος, παρότι απόφευγε να το δείχνη. Την Θεία Μετάληψι την διάβαζε συνήθως ο ίδιος, την οποία και μόνο αυτός καταλάβαινε..διότι «μασούσε» τις λέξεις…Μού έλεγε.
«Εμείς στις Καρυές δεν πίναμε ούτε νερό, μετά το Απόδειπνο. Εδώ στο Μοναστήρι μας τα βράδυα, επειδή είχα αυπνίες, ξενυχτούσα διαβάζοντας… Εκοιμώμουν με το κομποσχοίνι στο χέρι και τους Χαιρετισμούς της Θεοτόκου. Μου έλεγε ο παπά Αθανάσιος ο Ιβηρίτης ότι οι Χαιρετισμοί της Θεοτόκου είναι ομολογία πίστεως, διότι αρχίζουν από τον Ευαγγελισμό, την Γέννησι του Χριστού και φθάνουν μέχρι την Ανάστασί Του.
***
Τό 1985 ο Αδελφός ιατρός της Μονής με ευλογία του Γέροντος έπρεπε να τον βγάλη στην Θεσσαλονίκη για ιατρικές εξετάσεις. Ο παπά Νικόλαος από το βράδυ σχεδόν εξημέρωνε στους Αρχαγγέλους διαβάζοντας την Παράκλησί τους, τους Χαιρετισμούς τους, την Παράκλησι του αγίου Μηνά, της Αγίας Παρασκευής, του Αγίου Παντελεήμονος, του αγίου Αρτεμίου, των Αγίων Αναργύρων και των αγίων Νεομαρτύρων της Λέσβου Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης. Τους παρακαλούσε με μετάνοιες υψώνοντας τα χέρια του σε θερμή ικεσία μπροστά στις εικόνες τους να τον βοηθήσουν στο ταξίδι του και ας γίνει ό,τι αποφασίσει ο Θεός για την υγεία του. Αποφασίσθηκε να γίνη εγχείρησις προστάτη.
Καί πράγματι οι Άγιοι Αρχάγγελοι του συμπαρεστάθησαν σαν γνήσιοι Φίλοι και Σύντροφοί του, διότι κι αυτός ημέρα νύκτα είναι μέσα στο Παρεκκλησάκι τους.
Καθώς τον επήγαιναν στο χειρουργείο, μία ευλαβής γυναίκα, που στεκόταν στον διάδρομο, εξεπλάγη όταν είδε δύο λευκοφόρους λαμπρούς νεανίες να συντροφεύουν τον παπά Νικόλαο
Επλησίασε τους νοσοκόμους και τους είπε την εμφάνεια των δύο μεγάλων Επισκεπτών, χωρίς να ξέρει ποιόν μεταφέρουν στο χειρουργείο. Βέβαια η εγχείρησις με την επιστασία τέτοιων μεγάλων Βοηθών, επήγε πολύ καλά και ο παπά Νικόλαος επέστρεψε μετά από λίγες ημέρες στο Μοναστήρι μας.
Στην προσπάθειά του να μου εξιστορήση την προστασία των Αρχαγγέλων, αναλυόταν σε δάκρυα καί στεναγμούς ευχαριστίας και ευγνωμοσύνης πρός τους εκλαμπροτάτους Φίλους του. Οσάκις ταξίδευε είτε από την Μονή πρός τα έξω, είτε επέστρεφε, ασπαζόταν την φωτογραφία του παπά Βησσαρίωνος και επεκαλείτο την ευχή του.
***
Έλεγε συχνά:
«Τρείς άνθρωποι με βοήθησαν στην ζωή μου: ο δάσκαλός μου Κων. Δουνούκος, ο πρώτος Γέροντάς μου Γέρο-Αβέρκιος και ο παπά Βησσαρίων…
Από το proskynitis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου