Την περασμένη Κυριακή παρουσίασα την αλληλογραφία του Αδαμάντιου Κοραή με τον Τόμας Τζέφερσον, η οποία για πρώτη φορά εκδόθηκε μεταφρασμένη στα ελληνικά στην επιθεώρηση Athens Review of Books. Ο Τζέφερσον ήταν ο τρίτος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών και ο βασικός συντάκτης της Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας.
Αυτά ανήκουν στη Ιστορία θα μου πείτε, στην οποία δεν θα
επιτρέψουμε να θολώσει την κρίση του παρόντος. Και το παρόν είναι αμείλικτο στην κρίση του. Ο Τζέφερσον είχε δούλους, ως εκ τούτου είναι καταδικαστέος. Δεν έχει σημασία αν οι φιλελεύθερες απόψεις του για τη δικαιοσύνη άνοιξαν τον δρόμο ώστε η Αμερικανική Δημοκρατία να καταργήσει τη δουλεία πολλές δεκαετίες αργότερα. Σημασία έχει ότι ο ίδιος είχε δούλους να τον υπηρετούν. Oπως και ο Περικλής.Ως εκ τούτου, οι «αντιρατσιστές» πολίτες της Νέας Υόρκης ζήτησαν την αποκαθήλωσή του. Και με τη συνδρομή του δημάρχου της πόλης «πέτυχαν την κατεδάφιση του μνημείου», όπως γράφει ο Εγγονόπουλος για τον Μπολιβάρ, κοινώς την κατεδάφιση του ανδριάντα του Τζέφερσον μπροστά στο δημαρχείο (City Hall). «Και στα δικά μας» που λένε.
Η Ελλάδα ανήκει στη Δύση. Ποια είναι η Δύση στην οποία ανήκει η Ελλάδα, και ποια είναι η Ελλάδα που ανήκει σε αυτήν τη Δύση; Είναι η Δύση όσων ζηλωτών πιστεύουν ότι πρέπει να την περιορίσουν στα διλήμματα και στις επιλογές του παρόντος; Αδιαφορώντας για την αγωνία και τις περιπέτειες τόσων αιώνων Ιστορίας, που την οδήγησαν στα διλήμματα και στις επιλογές του παρόντος. Eτσι ορίζω τον χαμερπή αντιρατσισμό του σήμερα. Κλωτσάει ό,τι δεν ταιριάζει στη διάζευξή του και κρατάει μόνον ό,τι τον επιβεβαιώνει.
Γι’ αυτό είναι χαμερπής. Γίνεσαι αντιρατσιστής όχι επειδή θέλεις να λύσεις ένα πρόβλημα της σημερινής κοινωνίας, αλλά επειδή υποστηρίζεις ότι η σύγχρονη κοινωνία έχει τις βάσεις της στον ρατσισμό. Ο παραλογισμός είναι προφανής. Η ελληνική κοινωνία δεν υπήρξε αποικιοκρατική, κατά συνέπεια ούτε ρατσιστική. Oμως διάφοροι της ζητούν να «αποαποικιοκρατηθεί» και να γυρίσει την πλάτη της στον «ρατσισμό». Ποιους εννοούν; Τους «κυρ Παντελήδες», όπως τους αποκαλούν, που θέλουν να κρατήσουν το εμπορικό τους.
Ενώ αυτοί υπερασπίζονται τα δικαιώματα του ανθρώπινου είδους που ταυτίζουν με τους λαθρομετανάστες της πλατείας Βικτωρίας. Αγνοώντας, βέβαια, το γεγονός ότι αυτοί οι «κυρ Παντελήδες» έφτιαξαν και στηρίζουν ακόμη μια κοινωνία ικανή να υποδεχθεί και να αποδεχθεί τον οποιονδήποτε ξένο, ακόμη κι αν δεν έχει όνομα, τόπο καταγωγής ή υπηκοότητα. Τα έχασε στη θάλασσα, αλλά έσωσε το κινητό του. Ο «κυρ Παντελής» μπορεί να θυμώνει. Oμως, τι να κάνουμε. Aνθρωπος είναι και αυτός.
Ο χαμερπής αντιρατσισμός είναι ο αντιρατσισμός της υποκρισίας. Το αντίστοιχο του αντιφασισμού. Ο φασισμός εξαφανίστηκε από τον δυτικό κόσμο μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Υπάρχουν ακόμη νοσταλγοί. Νεοφασίστες, νεοναζί. Η χώρα μας, αφού τους εξέλεξε στη Βουλή τούς έστειλε στη φυλακή. Oχι χάρη στους «αντιφασίστες». Χάρη στους θεσμούς της Δημοκρατίας της.
Υπάρχει ρατσισμός στην Ελλάδα; Ελάτε τώρα. Ρατσισμός είναι το αίσθημα υπεροχής μιας φυλής απέναντι σε μιαν άλλη. Ρατσισμός δεν είναι η ανάγκη να υπερασπιστείς έναν τρόπο ζωής που έχεις κατακτήσει παλεύοντας απέναντι σε όσους τον απειλούν. Στο σημείο αυτό εμφανίζεται η χαμέρπεια των αντιρατσιστών. Το φαινόμενο είναι περισσότερο ψυχολογικό και λιγότερο πολιτικό.
«Αντιφά», «αντιρατσιστές», «αντιεξουσιαστές», «αντισυστημικοί» «αντί δεν ξέρω τι». Η έμφαση μπαίνει στο «αντί». Μην ξεχνάμε ότι ήταν ο τίτλος ενός από τα πιο επιδραστικά περιοδικά της Μεταπολίτευσης. Διατηρεί ακόμη τον μαγνητισμό του. «Δεν ξέρω τι θέλω, ξέρω όμως τι δεν θέλω. Είμαι αντί». Δεν συζητάω καν τη λέξη «αντιεξουσιαστής», που με τόση άνεση μας τη μοιράζει ο δημοσιογραφικός λυρισμός για να περιγράψει τους κουκουλοφόρους εμπρηστές και εν δυνάμει δολοφόνους.
Αναρωτιέμαι απλώς ποια είναι η σημασία της λέξης «αντιρατσιστής» στη σημερινή Ελλάδα. Η χαμέρπειά του έγκειται στο ότι για να δικαιολογήσει την ταυτότητά του χρειάζεται κάποιους «ρατσιστές» για να τους πολεμήσει. Κι όταν δεν τους βρίσκει, τους κατασκευάζει. Είναι το τελευταίο σκαλοπάτι της χαμέρπειας.
Ο χαμερπής αντιρατσιστής | Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (kathimerini.gr)
Από το amethystosbooks
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου