Παλιές συνήθειες...

Θα ξεκινήσω από τα παλιά λεωφορεία με τον εισπράκτορα να κόβει τα εισιτήρια.

Γέμιζε από την αφετηρία με επιβάτες και ο φουκαράς στριμωγνότανε μαζί τους.

Κρατούσε στο χέρι την αρμαθιά με τα λεπτά χαρτάκια που ήταν κάμποσα γιατί ανάλογα με την διαδρομή ήταν και η τιμή.

Υπήρχαν και τα μισά τα

παιδικά...

Μαζί με τα εισιτήρια και η κερματοθήκη και περασμένη στον λαιμό του η τσάντα.

Δίπλα στα εισιτήρια είχε κρεμασμένο ένα μικρό σφουγγαράκι βρεγμένο για να κόβει σωστά τα εισιτήρια που ήταν αριθμημένα και θα πλήρωνε από την τσέπη του αν έκοβε παραπανίσια.

Τι να σου κάνει όμως το σφουγγαράκι ειδικά το καλοκαίρι που στέγνωνε αμέσως οπότε χρησιμοποιούσε την γλώσσα.

Ήταν τόσο συνηθισμένη αυτή η κίνηση του σάλιωσε και κόψε που περνούσε απαρατήρητη.

Και όλα αυτά κάτω από τις απαγορευτικές πινακίδες που υπήρχαν μέσα στα λωφορεία...

ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΤΟ ΚΑΠΝΙΖΕΙΝ.....ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΤΟ ΠΤΥΕΙΝ...

Θα μου πείς αυτός ο συμπαθητικός εργαζόμενος....απλά σάλιωνε το δάχτυλο.

Στις Δημόσιες Υπηρεσίες τώρα....

Μια θέση που δεν την ήθελαν οι περισσότεροι δημόσιοι υπάλληλοι ήταν αυτή στο πρωτόκολλο.

Υπήρχε πάντα συνωστισμός στην κατάθεση των αιτήσεων και άντε να εξηγήσουν να βοηθήσουν στην συμπλήρωση με μεγάλο το ποσοστό των αναλφάβητων.

Πολλά τα ευτράπελα....

"...πού υπογράφω ;"

"...ο αιτών..."έλεγε ο υπάλληλος

και ο άλλος απαντούσε...

"...58 το λέει και η ταυτότητα..."

Τι νεύρα να έχεις;

Το χειρότερο ήταν στο τέλος όταν ο υπάλληλος του έδινε τα χαρτόσημα να τα κολλήσει στην αίτηση.

Το σφουγγαράκι που ήταν μπροστά στον γκισέ δεν βόλευε αλλά και δεν ήταν σίγουρο για τον αιτούντα οπότε έβγαζε την γλώσσα ή έφτυνε στο πίσω μέρος τα χαρτόσημα και τα χτυπούσε στο χαρτί με μανία για να κολλήσουν.

Ο υπάλληλος σε κατάσταση σοκ !

Από το Πίσω στα παλιά