Νότια της Μαρτινίκα, ένα νησί στην ανατολική Καραϊβική Θάλασσα, βρίσκεται ένα μικρό νησί από βασάλτη που ονομάζεται Diamond Rock (Διαμαντένιος Βράχος), rocher du Diamant στα γαλλικά.
Με την κορυφή του στα 175 μέτρα, το νησί παίρνει το όνομά του από τις αντανακλάσεις που ρίχνουν οι πλευρές του σε συγκεκριμένες ώρες της ημέρας, οι οποίες προκαλούν εικόνες του πολύτιμου λίθου. Παρά το γεγονός ότι είναι μια απλή, ακατοίκητη, βραχώδη προεξοχή, το Diamond Rock έπαιξε σημαντικό ρόλο κατά τους Ναπολεόντειους Πολέμους, μια σειρά μεγάλων συγκρούσεων που έφερε αντιμέτωπους τη Γαλλική Αυτοκρατορία και τους συμμάχους της, υπό την ηγεσία του Ναπολέοντα Α', με μια μεταβαλλόμενη ομάδα ευρωπαϊκών δυνάμεων που συγκροτούσαν διάφορους συνασπισμούς, χρηματοδοτούμενους και συνήθως υπό την ηγεσία του Ηνωμένου Βασιλείου και διήρκεσε περίπου 12,5 χρόνια (18 Μαΐου 1803 - 20 Νοεμβρίου 1815).
Το Diamond Rock, που βρίσκεται στο βόρειο άκρο των Στενών της Αγίας Λουκίας, είναι στρατηγικής σημασίας. Η κατοχή του βράχου επέτρεψε την απαγόρευση της πλοήγησης μεταξύ της Μαρτινίκα και του νότιου γείτονά της, της Αγίας Λουκίας. Ωστόσο, όταν το 1803 έφτασε εκεί ο αρχιπλοίαρχος του Βασιλικού Ναυτικού σερ Samuel Hood με εντολή να μπλοκάρει τους κόλπους στο Φορτ Ρουαγιάλ και στο Σεντ Πιέρ, βρήκε τον βράχο χωρίς κάποια γαλλική παρουσία. Ο αρχιπλοίαρχος δεν έχασε χρόνο και ανέβασε δύο βαριά κανόνια στη κορυφή του βράχου. Στη συνέχεια, έχτισε πρόχειρες οχυρώσεις και εγκαθίδρυσε φρουρά δύο υποπλοιάρχων και 120 ανδρών. Δύο επιπλέον κανόνια τοποθετήθηκαν στη βάση του βράχου και μερικά ακόμη σε μια σπηλιά στη μέση της πλευράς του βράχου. Τέλος, όρισε ένα μονοκάταρτο έξι κανονιών, με την επωνυμία HMS Fort Diamond, να στηρίζει το φρούριο στο Diamond Rock.
Η θέση του Diamond Rock
Παραδοσιακά, οι ναυτικές βάσεις σε πολλές χώρες της Κοινοπολιτείας, συμπεριλαμβανομένου του Βασιλικού Ναυτικού, πήραν το όνομά τους από πλοία και επομένως φέρουν το κατάλληλο πρόθεμα (HMS στο Βασιλικό Ναυτικό, HMCS στο Βασιλικό Ναυτικό του Καναδά, HMAS στο Βασιλικό Ναυτικό της Αυστραλίας, INS στο Ινδικό Ναυτικό κ.λπ.). Η χρήση προθεμάτων πλοίων για να υποδηλώσει ναυτικές εγκαταστάσεις έχει τις ρίζες της στην εποχή των ιστίων, όταν το ναυτικό αγκυροβολούσε τα παλιά πλοία σε λιμάνια και τα χρησιμοποιούσε ως πλωτούς στρατώνες ή αίθουσες διδασκαλίας για την εκπαίδευση ναυτών και αξιωματικών. Αυτά διατηρούσαν το πρόθεμα "HMS" και αργότερα, όταν αυτές οι εκπαιδευτικές εγκαταστάσεις μεταφέρθηκαν στην ξηρά, σε μόνιμες βάσεις, τα ακολουθούσε και το όνομα μαζί τους. Μια άλλη θεωρία είναι ότι όλοι οι ναυτικοί, σύμφωνα με το νόμο, πρέπει να βρίσκονται στη μισθοδοσία ενός πλοίου. Έτσι, ορίζοντας τις ναυτικές βάσεις ως πλοία του Βασιλικού Ναυτικού, τα αρχεία της υπηρεσίας μπορούσαν να δείξουν το προσωπικό που υπηρετούσε σε ένα πλοίο, παρόλο που δεν ήταν στη θάλασσα.
Ακολουθώντας αυτήν την παράδοση, ο Hood δήλωσε επίσημα το νησί ως "HMS Diamond Rock", υπό την διοίκηση του υποπλοιάρχου James Wilkes Maurice. Τα άλλα πλοία του Βασιλικού Ναυτικού ήταν υποχρεωμένα, όταν περνούσαν από το νησί, να δείξουν τον απαιτούμενο σεβασμό και έτσι, το προσωπικό στο πάνω κατάστρωμα στεκόταν σε στάση προσοχής, ενώ εκείνο που βρισκόταν στην γέφυρα απένειμε τον στρατιωτικό χαιρετισμό. Για το HMS Diamond Rock έγινε δημοφιλής ο όρος "πέτρινη φρεγάτα".
Ένα κανόνι μεταφέρεται στην κορυφή του βράχου με σχοινιά
Η φρουρά στον βράχο αποτελούνταν από αξιωματικούς που έβρισκε κανείς σε ένα οποιοδήποτε βρετανικό πολεμικό πλοίο, συμπεριλαμβανομένου ενός χειρούργου, ενός αρχιφροντιστή και ενός κατώτερου υποπλοιάρχου που διοικούσε ένα μικρό σκάφος εφοδιασμού. Ο Maurice έστησε ένα νοσοκομείο και τρόφιμα, πυρίτιδα και πυρομαχικά μεταφέρονταν στο βράχο με βάρκες από τα νησιά Κένταυρος και Μαρτινίκα, όπου τα αγόραζαν από ευνοϊκούς κατοίκους. Η κύρια αδυναμία του νησιού ήταν η έλλειψη τροφής και νερού, τα οποία έπρεπε να προμηθεύονται από σκάφη που αναζητούσαν τροφή μεταξύ των γειτονικών νησιών. Τέλος, το προσωπικό κρατούσε στον βράχο κατσίκες, φραγκόκοτες και κότες ώστε να συμπληρώσουν την τροφή τους.
Η ζωή στο Diamond Rock
Για 17 μήνες, το HMS Diamond Rock κυριάρχησε στο κανάλι μεταξύ αυτού και του κύριου νησιού, βάλλοντας σε γαλλικά πλοία που περιπλανήθηκαν πολύ κοντά στον βράχο και παρεμπόδισε προμήθειες που προορίζονταν για τη γαλλική φρουρά. Λόγω του ύψους του, τα κανόνια στο Diamond Rock είχαν μεγάλη εμβέλεια και αυτό ανάγκασε τα γαλλικά πλοία να αγκυροβολούν μακριά του. Εξαιτίας των κανονιών του Diamond Rock και των ρευμάτων και των ισχυρών ανέμων, η προσέγγιση του Πορτ Ρουαγιάλ από τα εχθρικά πλοία ήταν σχεδόν αδύνατη.
Οι Γάλλοι αποφάσισαν να ανακτήσουν το Diamond Rock δημιουργώντας αποκλεισμό και διακόπτοντας τις προμήθειες στο νησί, αναγκάζοντας έτσι τους Βρετανούς να παραδοθούν. Το σχέδιο, αν και απλό, λειτούργησε. Μετά από ανταλλαγή κανονιοβολισμών για αρκετές ημέρες, τα πυρομαχικά και το νερό άρχισαν να λιγοστεύουν στο νησί, και ο υποπλοίαρχος Maurice έμεινε χωρίς άλλη επιλογή από το να παραδοθεί στις γαλλικές δυνάμεις.
"Η κατάληψη του βράχου Le Diamant, κοντά στη Μαρτινίκα, 2 Ιουνίου 1805" του Auguste Étienne François Mayer
Αργότερα, ο Maurice έγραψε στον αντιναύαρχο Οράτιο Νέλσον:
"Με βαθύτατη θλίψη πρέπει να σας ενημερώσω για την απώλεια του Diamond Rock, υπό τις διαταγές μου, το οποίο υποχρεώθηκε να παραδοθεί στις 2, μετά από επίθεση τριών ημερών από μια μοίρα δικάταρτων, μιας φρεγάτας, ενός μπρικιού, μιας σκούνας, έντεκα κανονιοφόρων και, με βάση τον πλησιέστερο υπολογισμό, 1500 στρατευμάτων. Η ανάγκη για πυρομαχικά και νερό ήταν η μοναδική περίπτωση της ατυχούς απώλειας του .... [οι απώλειές μας] μόνο δύο σκοτώθηκαν και ένας τραυματίστηκε".
Ο Maurice δικάστηκε σε στρατοδικείο για την απώλεια ενός πλοίου -το νησί- όπως υπαγόρευε η ναυτική διαδικασία της εποχής, αλλά αθωώθηκε μετά τιμής.
Ο βράχος παρέμεινε υπό γαλλικά χέρια μέχρι την κατάληψη της Μαρτινίκα από τους Βρετανούς το 1809. Στο τέλος των Ναπολεόντειων Πολέμων, το νησί δόθηκε ως αντάλλαγμα στη Γαλλία μαζί με τη Μαρτινίκα και από τότε παραμένει υπό γαλλική κατοχή, απρόσιτο, αφιλόξενο και ακατοίκητο.
Ο βράχος παρέμεινε υπό γαλλικά χέρια μέχρι την κατάληψη της Μαρτινίκα από τους Βρετανούς το 1809. Στο τέλος των Ναπολεόντειων Πολέμων, το νησί δόθηκε ως αντάλλαγμα στη Γαλλία μαζί με τη Μαρτινίκα και από τότε παραμένει υπό γαλλική κατοχή, απρόσιτο, αφιλόξενο και ακατοίκητο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου