Συγκλονιστικές περιπτώσεις τηλεμεταφοράς…

 O Βραζιλιάνος Carlos Mirabelli υπήρξε ο πιο διάσημος πνευματιστής της χώρας του. Η φήμη του ως ισχυρό μέντιουμ είχε γρήγορα εξαπλωθεί και στους πνευματιστικούς κύκλους της Ευρώπης και της Αμερικής. Τα κατορθώματά του είχαν καταπλήξει σοφούς και μη και παρέμεναν αδιάλυτα μυστήρια.

Ήδη οι εφημερίδες του Λονδίνου, τον Απρίλιο του 1931, ασχολούνταν με ένα νέο του κατόρθωμα. Επρόκειτο για ένα τρανταχτό

φαινόμενο, το οποίο είχε λάβει χώρα στην αγγλική πρωτεύουσα, λίγο καιρό νωρίτερα, κατά τη διάρκεια μιας σύντομης πνευματιστικής συνεδρίασης του κύκλου “Άτμα”, που διήρκεσε μόλις μισή ώρα.

Στη συνεδρίαση αυτή ήταν παρόντα δεκαοκτώ άτομα, άπαντες διανοούμενοι, μεταξύ των οποίων πέντε ιατροί, μηχανικοί και χημικοί. Το δωμάτιο, στο οποίο έλαβε χώρα το συμβάν, βρισκόταν στο τέταρτο πάτωμα ενός οκταώροφου κτιρίου. Οι πόρτες είχαν κλειδωθεί έπειτα από απαίτηση του Βραζιλιάνου μέντιουμ και τα κλειδιά παραδόθηκαν στον ιατρό Δρ. Μπαρτόλλι.

Κατόπιν, ο Carlos Mirabelli, ο οποίος έλαβε θέση σε μια πολυθρόνα στο μέσον της αίθουσας, δέθηκε χειροπόδαρα. Τα μέλη της συνεδρίασης τοποθετήθηκαν σε απόσταση δύο περίπου μέτρων και σχημάτισαν κύκλο γύρω από το μέντιουμ.

Για ένα τέταρτο της ώρας δεν είχε συμβεί το παραμικρό. Αίφνης, φάνηκε στους παρισταμένους πως σαν να έβγαινε από το σώμα του ένας λεπτός καπνός, ο οποίος συνεχώς πύκνωνε και τον περιέβαλλε τελείως. Εν τούτοις, το μέντιουμ εξακολουθούσε να είναι ορατό.

Μετά από λίγα λεπτά, όμως, συνέβη κάτι πολύ περίεργο. Ο Carlos Mirabelli είχε εξαφανιστεί. Συγχρόνως, άρχισε να διαλύεται και ο καπνός από γύρω του. Αμέσως, τότε, έσπευσαν μερικοί από τους παρισταμένους και βεβαιώθηκαν ότι οι πόρτες και το μοναδικό μεγάλο παράθυρο ήταν κλειδωμένα. Πράγματι, τα κλειδιά εξακολουθούσαν να βρίσκονται στην τσέπη του ιατρού.

Αφού συνήλθαν από την αρχική κατάπληξη, τρία από τα μέλη της συνεδρίασης επιδόθηκαν σε έρευνα προς ανεύρεση του εξαφανισμένου μέντιουμ. Στα δύο δωμάτια δεξιά κι αριστερά της αίθουσας, των οποίων οι πόρτες δεν ήταν κλειδωμένες, δε βρέθηκε το παραμικρό.

Σε ένα άλλο μικρό δωμάτιο, το οποίο βρισκόταν δεκατέσσερα μέτρα μακριά και του οποίου και η θύρα και τα παράθυρα ήταν κλειδωμένα, ανακάλυψαν τον διάσημο πνευματιστή πεσμένο στο πάτωμα, ελαφρά αναίσθητο. Πόδια και χέρια ήταν δεμένα με το ίδιο σχοινί, το οποίο ήταν παντελώς άθικτο.

Ο ίδιος ο Carlos Mirabelli δήλωσε αργότερα πως είχε προκαλέσει μόνος του την ιδιότυπη αυτή μεταφορά με τη δύναμη του μυαλού του και πως, εάν επιθυμούσε, θα μπορούσε να τηλεμεταφερθεί και πολλά χιλιόμετρα μακρύτερα. Ισχυρίστηκε πως επρόκειτο για διαπέραση της ύλης, την οποία είχε εκτελέσει επανειλημμένως και στο παρελθόν.

Το φαινόμενο αυτό, οπωσδήποτε παράξενο, δεν είναι το μοναδικό στα πνευματιστικά χρονικά της εποχής εκείνης. Μια άλλη παρόμοια περίπτωση είχε σημειωθεί το έτος 1902 και είχε προξενήσει ποικίλα σχόλια και εξηγήσεις.

Ήρωας του γεγονότος αυτού ήταν ένας αξιοσέβαστος οδοντίατρος από τη Φλωρεντία, ο οποίος ανακοίνωσε τότε τα εξής:

“Έπρεπε να μεταβώ για λίγες μέρες στο Λιβόρνο. Προτού φύγω από τη Φλωρεντία, επισκέφτηκα κάποιους φίλους μου, με τους οποίους βρισκόμουν από καιρού σε πνευματική επικοινωνία και κατόπιν, αναχώρησα.

Ήμουν ήδη δύο μέρες στο Λιβόρνο, όταν μου συνέβη κάτι παράξενο. Η ώρα ήταν εννιά το βράδυ. Μόλις είχα τελειώσει το βραδινό μου. Ξαφνικά, ένιωσα να έρχεται προς εμένα ένα πνευματιστικό μήνυμα από τους φίλους μου στη Φλωρεντία, οι οποίοι με καλούσαν νοερά να επιστρέψω πίσω εσπευσμένα, διότι η παρουσία μου εκεί ήταν απολύτως αναγκαία.

Από ένστικτο, λοιπόν, άρπαξα το πανωφόρι μου, ανέβηκα στο ποδήλατό μου και κατευθύνθηκα στον σιδηροδρομικό σταθμό, όπου σκόπευα να πάρω το πρώτο τρένο για την επιστροφή.

Στον δρόμο, αισθάνθηκα μια έντονη παρόρμηση να με σπρώχνει να ακολουθήσω τη δεξιά πάροδο, η οποία οδηγούσε προς την Πίζα. Πράγματι, δεν μπορούσα να αντισταθώ στη μυστηριώδη αυτή δύναμη και έστριψα προς τα δεξιά, ενώ ταυτοχρόνως το ποδήλατό μου ανέπτυξε τέτοια ταχύτητα, ώστε καταλήφθηκα από ίλιγγο και τα πόδια μου ήταν αδύνατο να ακολουθήσουν τη γρήγορη κίνηση των πεταλιών, τα οποία τα άφησα να περιστρέφονται μόνα τους.

Εν τω μεταξύ, όμως, η ταχύτητα αυξήθηκε σε τέτοιο βαθμό, ώστε νόμισα ότι, χωρίς να αγγίζω το έδαφος, πετούσα προς την Πίζα, την οποία, καθώς ήταν φωτισμένη από τους νυχτερινούς φανοστάτες, την είδα μονάχα για μια στιγμή κι έπειτα, όλως μυστηριωδώς, την έχασα από τα μάτια μου.

Η αναπνοή μου είχε αρχίσει να με δυσκολεύει λόγω της πίεσης του αέρα, την οποία προκαλούσε η ιλιγγιώδης ταχύτητα του ποδηλάτου μου κι εν τέλει, έχασα τις αισθήσεις μου.

Όταν συνήλθα τελικά, βρισκόμουν σ’ ένα δωμάτιο του σπιτιού των φίλων μου στη Φλωρεντία, οι οποίοι εξέφραζαν την κατάπληξή τους, διότι είχα επιστρέψει αναπάντεχα γρήγορα, δεδομένου ότι εκείνη την ώρα δεν έφτανε καμία αμαξοστοιχία από το Λιβόρνο.

Παρατήρησα το ρολόι μου, το οποίο έδειχνε εννιά και είκοσι. Συνεπώς, είχα χρειαστεί μόλις δεκαπέντε λεπτά για να διανύσω τα εκατό χιλιόμετρα που χωρίζουν τις δύο αυτές πόλεις.

Ρώτησα τους φίλους μου πώς μπόρεσα να μπω στο σπίτι τους, ενώ οι πόρτες ήταν κλειστές την ώρα εκείνη. Μου διηγήθηκαν πως ο “Τομ”, το πνεύμα το οποίο φανερωνόταν συχνά στο σπίτι τους κατά τη διάρκεια των πνευματιστικών μας συνεδριάσεων και συνήθιζε να τους δίνει συμβουλές κι οδηγίες, τους κάλεσε να μεταβούν στο συγκεκριμένο δωμάτιο, το οποίο συνηθίζαμε να το αποκαλούμε “το μαγικό δωμάτιο”, να κάνουν ορισμένα τελετουργικά και να προφέρουν συγκεκριμένες λέξεις.

Οι οικοδεσπότες συμμορφώθηκαν αμέσως με τις εντολές του “Τομ” και τότε άκουσαν έναν τρομακτικό θόρυβο, σαν να είχε σκάσει βόμβα έξω από το παράθυρό τους. Ταυτοχρόνως, ακούστηκε ένας υπόκωφος κτύπος, σαν ένα ανθρώπινο σώμα να είχε πέσει από ύψος πάνω στο κάθισμα. Άναψαν το φως και διαπίστωσαν πως βρισκόμουν στην πολυθρόνα τους καθισμένος, σαν να κοιμόμουν.

Ενώ οι φίλοι μου μου διηγούνταν τι είχε συμβεί με κάθε λεπτομέρεια, το κουδούνι της εξώθυρας άρχισε να χτυπά δαιμονιωδώς. Ήταν ο νυχτοφύλακας, ο οποίος ισχυριζόταν πως είχε διακρίνει κάποιον άγνωστο, μάλλον κλέφτη, να εισβάλλει στο σπίτι τους από το παράθυρο.

 

Οι ιδιοκτήτες τον καθησύχασαν πως όλα έβαιναν καλώς και τότε, έκπληκτοι, είδαμε όλοι μαζί το ποδήλατό μου, το οποίο βρισκόταν στο εσωτερικό του σπιτιού, στον κύριο προθάλαμο πριν τη μεγάλη σάλα.

Φαίνεται, λοιπόν, όσο απίστευτο κι αν φαντάζει, πως το ποδήλατό μου είχε μπει μες στο σπίτι από την κλειδωμένη πόρτα κι εγώ από το κλειδωμένο παράθυρο.

Όλα αυτά τα ακατανόητα μου συνέβησαν τον Μάρτιο του 1902″.

Αυτές οι συγκλονιστικές περιπτώσεις τηλεμεταφοράς είχαν καταπλήξει τον κόσμο την εποχή που δημοσιεύθηκαν στον Τύπο. Ήταν κάτι που είχε πραγματοποιηθεί στ’ αλήθεια ή μήπως ήταν αποκυήματα ζωηρής, πνευματιστικής φαντασίας;

Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Η ΒΡΑΔΥΝΗ”, στις 09/04/1931…

Από το el.gr