....αναμνήσεις

 Είναι κάποιες εικόνες που μένουν στην μνήμη αν και περάσανε τόσα χρόνια.

Η λαχτάρα για τα μεγαλύτερα σπίτια από αυτά που έζησες ή καλύτερα από την κάμαρα της αυλής...το δωμάτιο και κουζίνα σε άλλη γειτονιά...τα δύο δωμάτια...σε άλλη κ.λ.π.

Και το πρώτο που έκανε εντύπωση ήταν οι ανθοστήλες με τα επάργυρα βάζα στις γωνιές...τα κάδρα...τα έπιπλα...οι οροφές με τα γύψινα σχέδια... τα πλακάκια στο πάτωμα.

Περιποιημένες

ασβεστωμένες οι αυλές...οι μικροί κήποι...οι γλάστρες... οι μάντρες ...οι σιδερένιες αυλόπορτες με τα ρόπτρα που χτυπούσες να σου ανοίξουν και το κουδουνάκι από πάνω.

Ανοίγοντας παλιά άλμπουμ με ασπρόμαυρες φωτογραφίες μελαγχολείς ευχάριστα.

Βλέπεις τον εαυτό σου παιδί μαζί με άλλα και σκέφτεσε αν υπάρχουν σήμερα.

Και αν βρείς άκρη και πάρεις κάποια πληροφορία μετανοιώνεις που το έκανες.

"....αυτός...τώωωρα είναι χρόνια που "έφυγε"..."

Σε επίσκεψη λίγα χρόνια πίσω σε κεντρικό κοιμητήριο της Αθήνας και μέχρι να φτάσω στο σημείο όπου αναπαύονται οι δικοί μου διάβασα σε μνήματα καναδυό ονόματα της παλιάς παρέας της αλάνας.

Η αδερφή του ενός ήταν εκεί...μια ηλικιωμένη κυρία μικρότερη σε ηλικία από εμένα.

Είμαι ο τάδε ...συγκίνηση μνήμες...είχε φύγει νέος ο αδερφός της.

Τι να πρωτοπείς να αλλάξει η διάθεση...

Φυσικά για το καρβουνιάρικο του πατέρα τους...την σούστα το άλογο...την μάνα της που τηγάνιζε τα κεφτεδάκια και έβγαινε στον χωματόδρομο και μας τα μοίραζε.

 

Γιαγιά η ίδια τώρα..

Ε και;

Συγκινηθήκαμε...

Έχω κάποια χρόνια να πάω στο κοιμητήριο...γνωρίζω ότι δεν θα με παρεξηγήσουν οι δικοί μου.

"...οι ζωντανοί με τους ζωντανούς και οι πεθαμένοι με τους πεθαμένους μου έλεγαν..."

Δίκιο είχαν και το ίδιο λέω και εγώ τώρα στους νεότερους.

Από το Πίσω στα παλιά