Harry Hay - Οι κομμουνιστικές ρίζες του "Gay Pride"

Κάτω από την μάσκα της δημοκρατίας οι μεγάλες εταιρείες και η κυβέρνηση ομαλοποιούν την ομοφυλοφιλία, αναθεματίζοντας τα θεμέλια κάθε δυτικής κοινωνίας, την χριστιανική πίστη και την οικογένεια. Όπως η κουμουνίστρια ακτιβίστρια Betty Friedanπρωτοστάτησε στον φεμινισμό (διάβασε εδώ), ένας άλλος κομμουνιστής διοργανωτής πρωτοστάτησε στον gay ακτιβισμό. Το 1950, ο Harry Hay ίδρυσε την Mettachine Society. Μπροστά από την εποχή του, ο Hay υπερασπίστηκε την
 NAMBLA (NorthAmerican Man-Boy Love Association - οργάνωση για τα "δικαιώματα" των παιδόφιλων).

Το 1983, ο Hay σε μια διάσκεψη της NAMBLA στη Νέα Υόρκη, είπε: "Επειδή αν οι γονείς και οι φίλοι των gay είναι πραγματικά φίλοι των gay, θα γνωρίζουν από τα gay παιδιά τους ότι η σχέση με έναν μεγαλύτερο είναι ακριβώς αυτό που τα παιδιά ηλικίας δεκατριών, δεκατεσσάρων και δεκαπέντε ετών χρειάζονται περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στον κόσμο".

Σήμερα ζούμε στις ημέρες που γίνεται προσπάθεια να "ομαλοποιηθεί" στα μάτια του κόσμου και εν τέλει να νομιμοποιηθεί η παιδοφιλία. Όσο "τρελό" θα ακουγόταν σε έναν άνθρωπο της δεκαετίας του '50 ο "γάμος" δύο αντρών και η υιοθεσία παιδιών και η αποδοχή της θεωρίας ότι "δεν υπάρχει άνδρας και γυναίκα και μπορείς να επιλέξεις ό,τι φύλο θέλεις", τόσο "τρελό" ακούγεται και η πλήρης αποδοχή της παιδοφιλίας σήμερα. Ή όχι; 

Το παρακάτω άρθρο ονομάζεται “O Αληθινός Harry Hay” (2002)και είναι του Michael Bronski*

Όταν ο Harry Hay, ο ιδρυτής του ομοφυλοφιλικού κινήματος στην Αμερική, πέθανε στην ηλικία των 90 χρόνων στις 24 Οκτωβρίου 2002, οι εφημερίδες New York Times, Los Angeles Times και τοAssociated Press, άφησαν την εντύπωση ότι ο Hay ήταν ένας παθιασμένος ακτιβιστής και μια «ρομαντική» προσωπικότητα. ΟιNew York Times τον χαρακτήρισαν έναν "ένθερμο αμερικανό κομμουνιστή, έναν ρομαντικό ομοφυλόφιλο", ο οποίος ήταν ένας «ανήσυχος μεσήλικας», τη στιγμή που δημιούργησε την λεγόμενη “Mattachine Society”, την πρώτη ομάδα ομοφυλοφίλων στις Ηνωμένες Πολιτείες. [Η “Mattachine Society” διοργάνωσε μια από τις πρώτες διαδηλώσεις "υπέρ των δικαιωμάτων των gay" στην ιστορία το 1965].

Η πραγματικότητα είναι ότι ενώ ο Hay ήταν ίσως ρομαντικός, ήταν επίσης έκφυλος και ο κομμουνισμός του ήταν πολύ πιο λυσσασμένος απ’ ό, τι «φλογερός». Ενώ φορούσε μαργαριτάρια και καπέλο ναυτικού, δεν ήταν μια μορφή γοητευτικού "gender-bender" εκκεντρικού, όπως τον παρουσίασαν οι Los AngelesTimes, αλλά μια δήλωση πολιτική που ο Hay φορούσε για πρώτη φορά όταν ήταν ακόμα αρκετά επικίνδυνο να το κάνει κανείς. ΟHay, στην πραγματικότητα, ήταν φανατικά απρόθυμος να υιοθετήσει την εικόνα του «παππού» που το σύγχρονο ομοφυλοφιλικό κίνημα όχι μόνο προσπάθησε να του αποδώσει, αλλά περίμενε να παίξει ...

Το 1950, όταν ο Hay ίδρυσε την Mattachine Society – που τεχνικά υπήρξε ένα «γκρουπ ομοφυλόφιλων» ("homophile group"), καθώς η πιο επιθετική ιδέα των «δικαιωμάτων» των ομοφυλόφιλων δεν είχε ακόμη σχεδιαστεί - το ριζοσπαστικό του όραμα περιλήφθηκε σε ένα μανιφέστο που έγραψε λέγοντας με τόλμη ότι οι ομοφυλόφιλοι δεν ήταν όπως οι ετεροφυλόφιλοι. Στην πραγματικότητα, ισχυριζόταν ο Hay, οι ομοφυλόφιλοι σχημάτιζανμια μοναδική κουλτούρα από την οποία οι ετεροφυλόφιλοι θα μπορούσαν να μάθουν πολλά. Η ιδέα αυτή ήταν αποφασιστικής σημασίας για την άποψη που εξέφρασαν πολλά άλλα μέλη τουMattachine: ότι οι ομοφυλόφιλοι δεν πρέπει να υφίστανται διακρίσεις, διότι οι ομοφυλόφιλοι ήταν ακριβώς όπως οι απλοί άνθρωποι. Μέχρι το 1954, το γκρουπ ουσιαστικά εγκατέλειψε τον Hay.

"Ink" 1971. Undreground αγγλικό περιοδικό με αφιέρωμα στο "Gay Liberation"

Δεν ήταν η πρώτη φορά που ο Hay είχε εκδιωχθεί από μια ομάδα που συνέβαλε στη δημιουργία της. Από τη δεκαετία του 1930 μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1950, ο Hay ήταν ενεργό μέλος του Αμερικανικού Κομμουνιστικού Κόμματος (CPUSA). Το 1934, οHay και ο εραστής του Will Geer, ο οποίος αργότερα έπαιξε τον παππού στη μακρόχρονη τηλεοπτική σειρά "The Waltons", βοήθησε να στηθεί μια απεργία εργατών 83 ημερών στο λιμάνι του Σαν Φρανσίσκο. Παρόλο που διακόπηκε λόγω βίας, ήταν ένας οργανωτικός θρίαμβος, ο οποίος έγινε πρότυπο για μελλοντικές συνδικαλιστικές απεργίες.

Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1940, ο Hay προσπάθησε ανεπιτυχώς να είναι ειλικρινής για την ομοφυλοφιλία του – για την οποία ήταν σίγουρος από την εφηβεία - διατηρώντας παράλληλα το καθεστώς του ως μέλους του Κομμουνιστικού Κόμματος, το οποίοαπαγόρευε στους ομοφυλόφιλους να ενταχθούν σε αυτό. Παντρεύτηκε μια γυναίκα - μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος(κατόπιν πιέσεων των "συντρόφων") και υιοθέτησε δύο κόρες - ακόμη και όταν εργαζόταν για να δημιουργήσει την ΚοινωνίαMattachine. Αλλά η ομοφοβία τελικά κέρδισε. Από την στιγμή που η Κοινωνία Mattachine απέκτησε κάποια φήμη στις αρχές της δεκαετίας του 1950, ο Hay εκδιώχθηκε με συνοπτικές διαδικασίες από το Κομμουνιστικό Κόμμα.

Η ιστορία της ζωής του Harry Hay ήταν ότι ήταν πάντα πάρα πολύ φανατικός - και επειδή ήταν επίσης κομμάτι εγωιστής, πολύ απρόθυμος να μαζευτεί - για τις ομάδες με τις οποίες ασχολήθηκε. Ήταν επίσης πολύ ιδεαλιστικός. Ο Hay έδωσε στην ομάδα του το όνομα Mattachine από μια μυστική μεσαιωνική γαλλική κοινωνία άγαμων αντρών που φορούσαν μάσκες κατά τη διάρκεια των τελετουργιών τους ως μορφή κοινωνικής διαμαρτυρίας. Αυτοί, με τη σειρά τους, πήραν τα ονόματά τους από το ιταλικό mattaccino, έναν αδίστακτο δικαστή που μπορούσε να πει την αλήθεια στον βασιλιά ενώ φορούσε μάσκα.

Ως παλιός σοσιαλιστής, στράφηκε στον κομμουνισμό λόγω του οράματος της «ισότητας» και, στα τέλη της δεκαετίας του 1930 και στις αρχές της δεκαετίας του 1940, λόγω της στάσης του ενάντια στον φασισμό. Αλλά ήταν επίσης και ηθοποιός και μουσικός που στράφηκε σε μια μορφή ρομαντικοποίησης της λαϊκής κουλτούρας ως εγγενώς κάτι το προοδευτικό και επαναστατικό. Παρόλα αυτά, ή ίσως λόγω της δυσκολίας του Hay να τα πάει καλά με άλλους, το όραμά του για την απελευθέρωση των ομοφυλόφιλων ήταν δεκαετίες μπροστά από την εποχή του.

Η σημαντική συμβολή του στο γκέι κίνημα ήταν η ικανότητά του να μεταδίδει την ιδέα ότι οι ομοφυλόφιλοι αποτελούσαν μια πολιτισμική μειονότητα (cultural minority) με τη δική της ιστορία, τις πολιτικές ανησυχίες και τα οργανωτικά πλεονεκτήματα. Μία γνωστή ιστορία για τον Χέι (που γράφτηκε και στην νεκρολογία του στους New York Times) αναφέρει για το πώς έφτιαξε μια πολιτική στρατηγική το 1948 που κανείς δεν είχε εκφράσει ποτέ πριν: δίδοντας ψήφους με αντάλλαγμα την ιδεολογική υποστήριξη. Το πνεύμα της: η πολιτική ταυτότητας για τους ομοφυλόφιλους - στο ίδιο μοντέλο που οι Αφρο-Αμερικανοί είχαν αρχίσει να χρησιμοποιούν μέσα από οργανισμούς όπως η NAACP. Ο Hayαναρωτήθηκε εάν ο αντιπρόεδρος Henry Wallace, (Χένρι Ουάλας, 1888 – 1965), ο οποίος ήταν υποψήφιος με το Προοδευτικό Κόμμα(Progressive Party, βραχύβιο αριστερό κόμμα) θα υποστήριζε ένα νόμο για την «ιδιωτικότητα της σεξουαλικής ζωής», αν μπορούσε να έχει την διαβεβαίωση ότι η πλειονότητα των ομοφυλοφίλων θα τον ψήφιζε.

Η πολιτική του quid pro quo (αντισταθμίσματος) ήταν επαναστατική για την εποχή του. Θυμηθείτε ότι εκείνη την εποχή ήταν επικίνδυνο να δηλώσει κάποιος δημόσια ότι είναι «ομοφυλόφιλος» - θα μπορούσε να συλληφθεί μόνο με την υποψία ότι ψάχνει για σεξ, πολλές πολιτείες είχαν νόμο που απαγόρευε να σερβίρουν ποτά στους ομοφυλόφιλους, και πολύ περισσότερο να επιτρέπουν στους ομοφυλόφιλους να συγκεντρώνονται δημόσια.(Η Αμερικανική Ψυχολογική Εταιρεία σταμάτησε να θεωρεί την έλξη μεταξύ των ομοφύλων ως ψυχική διαταραχή / disorder στα τέλη του 1973, κατόπιν συστηματικών «ακτιβιστικών» ενεργειών – λεκτικών και σωματικών επιθέσεων, εισβολών σε συνέδρια, απειλών από μέλη του ομοφυλοφιλικού κινήματος, ανάμεσα στα οποία πρωταγωνιστικό ρόλο είχε ο Franklin Kameny ηγέτης της Mattachine Society στην Ουάσινγκτον – διάβασε αναλυτικά εδώ).

Ως πολιτική ιδιοφυΐα που ήταν, ο Χέι δεν θα είχε ποτέ επιτύχει αυτό που έκανε χωρίς την εκπαίδευσή του ως διοργανωτής του Αμερικανικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Χρησιμοποίησε τη δική του "κυτταρική" οργάνωση για να χτίσει και να διαδώσει την συνεχώς αυξανόμενη ομάδα Mattachine. Ακόμα και η τακτική στρατολόγησης της ομάδας - ήταν εξίσου επικίνδυνο να πηγαίνεις σε κάποιον και να λες: "Γεια σου, είσαι ομοφυλόφιλος; Θέλεις να ενταχθείς στο club μας;" όπως ήταν για κάποιον που προωθούσε τη συμμετοχή σε κάποια ανατρεπτική πολιτική ομάδα - βασίστηκε στη στρατηγική του Κομμουνιστικού Κόμματος να αποκτήσει ονόματα δυνητικών μελών από τα σημερινά μέλη.

Το ομοφυλοφιλικό κίνημα της δεκαετίας του 1950 και της δεκαετίας του 1960 έδωσε τη θέση του μετά τις ταραχές τουStonewall του 1969 στο “Gay Liberation” κίνημα. Με τις ρίζες του στον φεμινισμό, το κίνημα Black Power, την κουλτούρα του δρόμου και το αντιπολεμικό κίνημα, το κίνημα της “Απελευθέρωσης των Gay” αρχικά είχε εμπνευστή τον Hay. Ήταν, ουσιαστικά, το κίνημα που είχε οραματιστεί το 1950, αλλά που τότε δεν καρποφόρησε. Σύντομα όμως ο Hay απογοητεύθηκε καθώς το ριζοσπαστικό κίνημα για την απελευθέρωση των ομοφυλοφίλων άρχισε να συνεταιρίζεται με ομάδες όπως η GayActivist Alliance και η National Gay and Lesbian Task Force, οι στόχοι των οποίων ήταν να γίνουν mainstream και όχι να αλλάξουν τις βασικές δομές της κοινωνίας. Ο Hay, για άλλη μια φορά, ήταν βασίλισσα χωρίς κίνηση ...

Παρά την 40ετή σχέση του με τον John Burnside, ο γηραιός ριζοσπάστης εξακολουθούσε να διακηρύσσει τις χαρές του σεξουαλικά έκλυτου βίου και να καταγγέλλει την μονογαμία. Με τον δικό του τρόπο, ο Hay έδειξε απρόθυμος στο να γίνει το μοντέλο του «ομοφυλόφιλου ήρωα». Και αυτό ήταν περισσότερο εμφανές στην συνεχιζόμενη υποστήριξή του στο δικαίωμα τηςNAMBLA να συμμετέχει στις παρελάσεις της «γκέι-υπερηφάνειας».

 Το 1994, αρνήθηκε να παραβρεθεί στην επίσημη παρέλαση προς τιμήν των ταραχών του Stonewall στη Νέα Υόρκη, επειδή δεν έγινε δεκτή η συμμετοχή της NAMBLA στην εκδήλωση. Ως αντίδραση συμμετείχε σε μια ανταγωνιστική πορεία, που ονομάστηκε "Το Πνεύμα του Stonewall", στην οποία συμμετείχε η NAMBLAκαθώς και πολλά από τα αρχικά μέλη του Gay Liberation Front. Ακόμη και πολλοί από τους πιο αφοσιωμένους οπαδούς του Hayδεν μπορούσαν να τον ακολουθήσουν σε αυτό. Από τη σκοπιά τουHay, η φίμωση οποιουδήποτε τμήματος του κινήματος επειδή ήταν αντιπαθητικό ή μισητό από την κυρίαρχη κουλτούρα ήταν ταυτόχρονα μια ηθική αποτυχία και μια σοβαρά λανθασμένη πολιτική στρατηγική. Στα μάτια του μια τέτοια στάση δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει σοβαρά την πραγματικότητα ότι θα υπήρχε πάντα κάποια πτυχή του ομοφυλοφιλικού κινήματος στο οποίο θα αντιτασσόταν η κυρίαρχη κουλτούρα.

Με το να προσποιείται ότι το κίνημα θα μπορούσε να γίνει ευπαρουσίαστο με την εξάλειψη μιας συγκεκριμένης "απαράδεκτης" ομάδας - drag queens και άτομα με τα δερμάτινα ήταν τα αντικείμενα παρόμοιων εκκαθαρίσεων στη δεκαετία του 1970 και του 1980 - οι ηγέτες των ομοφυλοφίλων όχι μόνο υπονόμευαν την ιδέα της αξιοπρέπειας, αλλά πρόδιδαν την δική τους κοινότητα.

Τώρα οι επικριτές του Harry Hay είναι σε θέση να κάνουν ό, τι δεν μπορούσαν να κάνουν όταν ήταν ζωντανός: τον εξιδανικεύουν. ΤοNational Gay and Lesbian Task Force και η Human Rights Campaign (HRC) εξέδωσαν εγκωμιαστικά δελτία τύπου. (Ο DavisSmith του HRC λέει, για παράδειγμα, "Όταν ήσουν σε ένα δωμάτιο μαζί του, είχες την αίσθηση ότι ήσουν στην εταιρεία μιας ιστορικής φιγούρας".
 
Μια αίσθηση που εγώ δεν ένιωσα όταν σε ένα κοκτέιλ πάρτι πριν 12 χρόνια, τον είδα να περνάει ως τίποτα άλλο παρά σαν μια συμπαθητική παλιά βασίλισσα που ενδιαφερόταν περισσότερο να υποθέτει για το πώς μερικοί από τους νεαρότερους καλεσμένους θα ήταν στο κρεβάτι, παρά να συζητήσει την σύνδεση μεταξύ του κομμουνισμού του 1950 και της οργάνωσης της ομοφυλοφιλικής κοινότητας).

Ακόμη και η προτεσταντική εκκλησία Metropolitan CommunityChurch εξέδωσε μια δήλωση που εγκωμίαζε τον Harry Hay για την υποστήριξη στο έργο τους. Κανένα από τα αποθεωτικά άρθρα στους New York Times και Los Angeles Times δεν ανέφερε την ανυποχώρητη υποστήριξή του στη ΝΑΜΒLΑ ή ακόμα και τα βαθιά ριζοσπαστικά διαπιστευτήρια και το όραμά του.

* Ο Michael Bronski είναι δημοσιογράφος, πολιτικός σχολιαστής και συγγραφέας πολλών βιβλίων σχετικά με την LGBT κουλτούρα. Ο Bronski είναι ομοφυλόφιλος.

ΚΟ: Στην ζωή του αργότερα, αν και δηλωμένος άθεος ο Hay έδειξε ζωηρό ενδιαφέρον για το νεο-παγανιστικό κίνημα, λαμβάνοντας μέρος σε αποκρυφιστικές τελετές του «Ordo Templi Orientis (ΟΤΟ)» της γνωστής πνευματιστικής αντιχριστιανικής ομάδας του Αleister Crowley, προσφέροντας μουσική υπόκρουση σε τελετές λεσβιών γνωστικιστριών και οργανώνοντας μια new age ομάδα, την «Radical Feeries» («ριζοσπαστικές νεράιδες»), που συναντιόνταν σε τοποθεσίες των ερήμων της Αριζόνας για εκκλήσεις σε παγανιστικά πνεύματα.

Από το KO / από εδώ

Follow @tinios