Περί της λεγόμενης … «προηγούμενης ζωής»!

Η αποκωδικοποίηση του «μνημονικού μας αρχείου» είναι ένα πολύ δύσκολο πρόβλημα, και οι όποιες παραστάσεις επιχειρούν να δουν εκείνοι, που κάνουν και από τηλεοράσεως τις λεγόμενες «αναδρομές», προσκρούουν στο συνονθύλευμα του μνημονικού μας αρχείου και γι’ αυτό τα αποτελέσματα των (καλοπροαίρετων, αν θέλετε) ερευνητών, είναι περίεργα και τραγελαφικά, ακούγοντας, για παράδειγμα, ορισμένους να λένε ότι «στην προηγούμενη ζωή τους ήταν η …
Κλεοπάτρα», «Ο γιος του Σωκράτη», «ένας σκλάβος του Σπάρτακου», «μια …κατσαρίδα», και κάτι τέτοια ηχηρά παρόμοια!..

ΧΩΡΙΣ αμφιβολία, υπάρχουν αρκετοί Έλληνες, μερικοί των οποίων και χριστιανοί, οι οποίοι πιστεύουν σε άστρα, σε μαγείες, σε μυστικισμούς και τόσα άλλα πράγματα «ων ουκ έστιν αριθμός». Ορισμένοι εξ ;αυτών κάνουν και δημόσιες δηλώσεις, ιδίως σε μεσημεριάτικες καλλιτεχνικές ή … κουτσομπολίστικες εκπομπές, ότι έχουν διαπιστώσει τι ήσαν στην … προηγούμενη ζωή τους (!!).
Επιτρέψτε μου, λοιπόν(και μιλάω σε ενικό πρόσωπο), να εκθέσω ορισμένες απόψεις, που θέλω να πιστέψω ότι έχουν μια λογική βάση:
Υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων: 1) Οι ένθεοι και 2) οι άθεοι.
Η κατηγορία των αθέων, ούτως ή άλλως, αφού δεν πιστεύουν στην ύπαρξη ψυχής και όλα τελειώνουν με τον θάνατο του ανθρώπου, αρνούνται κατηγορηματικά την θεωρία όχι μόνο της μετά θάνατον ζωής, αλά και την λεγόμενης «προηγούμενης ζωής». Κατά συνέπεια έχουμε μια κατηγορία ανθρώπων που δεν δέχονται την ψυχή.
Υπάρχει όμως η κατηγορία των ένθεων ανθρώπων, οι οποίοι πιστεύουν μόνο στην θεωρία της μετά θάνατον ζωής, που είναι χριστιανοί (όπως και ο γράφων) και οι οποίοι αρνούνται κατηγορηματικά την θεωρία περί … προηγούμενης ζωής.
Απομένει λοιπόν η κατηγορία των ένθεων ανθρώπων, που δεν είναι μόνο χριστιανοί, οι οποίοι πιστεύουν σε διάφορες άλλες θεωρίες, που αρνείται ο χριστιανισμός. Πιστεύουν δηλαδή σε άστρα, σε μαγείες, σε μυστικισμούς και τόσα άλλα πράγματα, για τα οποία πρέπει κάποια στιγμή να μιλήσουμε.
Σήμερα, λοιπόν, θα μιλήσουμε για την λεγόμενη «προηγούμενη ζωή».
Ευθύς εξ αρχής θα πρέπει να πούμε ότι, για την ταπεινότητά μας, η θεωρία αυτή δεν ισχύει, διότι ο άνθρωπος είναι αυθύπαρκτο ή ανεξάρτητο ον, που γεννήθηκε όμως, από άλλους ανθρώπους και κατ’ ανάγκην κληρονομεί από αυτούς διάφορα στοιχεία (αιματολογικά και άλλα).
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι υπάρχουν παιδιά τα οποία ομοιάζουν καταπληκτικά με τους γονείς τους, πράγμα που σημαίνει ότι έχουν κληρονομήσει από αυτούς όχι μόνο τις ιδιότητές τους (φυσιογνωμία, τρόποι συμπεριφοράς, συνήθειες κλπ), αλλά και ορισμένα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που είναι γνώρισμα μονάχα των γονέων τους (π.χ. ιδιοφυίες ή και σπάνιες ασθένειες), ενώ κι αυτά τα παιδιά, που εκ πρώτης όψεως, φαίνεται να μην ομοιάζουν με τους γονείς τους, έρχεται η εξέταση του DNA, που μπορεί να αποδείξει το γεγονός αυτό σε αδιαμφισβήτητο επίπεδο.
Τι παρατηρούμε, λοιπόν, εδώ;
Σε πρώτη φάση έχουμε μια κληρονομικότητα στοιχείων από τους γονείς μας ή το γενεαλογικό μας δέντρο. Κληρονομήσαμε δηλαδή στοιχεία που είχαν κάποιοι με δική τους ζωή, όπως οι γονείς μας, οι παππούδες μας, οι προπάπποι μας κλπ. και τα οποία στοιχεία είναι εμφανή στον άνθρωπο ή αποδεικνύονται στα επιστημονικά εργαστήρια, όπως το DNA.
Υπάρχει, όμως, ένα «σκοτεινό» σημείο. Και ποιο είναι αυτό; Τα οπτικά στοιχεία, που κληρονομήσαμε από τους γονείς μας ή το γενεαλογικό μας δέντρο. Με λίγα λόγια οι παραστάσεις ή τα εικονικά δεδομένα, που κληρονομεί ο εγκέφαλός μας.
Πράγματι. Ο εγκέφαλος του ανθρώπου, τουλάχιστον από πλευράς εικονικών παραστάσεων, ακόμη και σήμερα δεν έχει «αποκωδικοποιηθεί». Δεν μπορούμε ακόμη να «διαβάσουμε» τις παραστάσεις ή τις εικόνες που έχουμε κληρονομήσει από τους γονείς ή τους προγόνους μας, αφού οι εργαστηριακές μελέτες βρίσκονται σε εμβρυώδη μορφή και δεν γνωρίζουμε αν τελικά η Επιστήμη θα είναι σε θέση να λύσει κάποια στιγμή αυτό το πρόβλημα.

Κατά συνέπεια, η αποκωδικοποίηση του «μνημονικού μας αρχείου» είναι ένα πολύ δύσκολο πρόβλημα, και οι όποιες παραστάσεις επιχειρούν να δουν εκείνοι, που κάνουν και από τηλεοράσεως τις λεγόμενες «αναδρομές», προσκρούουν στο συνονθύλευμα του μνημονικού μας αρχείου και γι’ αυτό τα αποτελέσματα των (καλοπροαίρετων, αν θέλετε) ερευνητών, είναι περίεργα και τραγελαφικά, ακούγοντας, για παράδειγμα, ορισμένους να λένε ότι «στην προηγούμενη ζωή τους ήταν η … Κλεοπάτρα», «ο γιος του Σωκράτη», «ένας σκλάβος του Σπάρτακου», «μια …κατσαρίδα», και κάτι τέτοια ηχηρά παρόμοια. Ό,τι ακριβώς βλέπουμε και στα όνειρά μας, που πολλές φορές ξυπνάμε τρομαγμένοι με κάτι αλλοπρόσαλλα πράγματα που βλέπουμε, μη μπορώντας να τα εξηγήσουμε, διότι και οι επιστήμονες ακόμη δεν μπορούν να ερμηνεύσουν ή να "φωτογραφίσουν" το μνημονικό αρχείο, που κληρονομήσαμε από τους γονείς ή τους προγόνους μας, αφού, πέραν των άλλων, πρέπει να λάβουν υπόψη και τα προσωπικά βιώματά μας, που ως παραστάσεις αποθηκεύονται στον εγκέφαλό μας. Τη λεγόμενη μνήμη μας.
Συμπέρασμα: Αν θέλουμε να δεχθούμε ένα είδος «προηγούμενης ζωής», με βάση αυτά που εκθέσαμε σήμερα, η ζωή αυτή δεν είναι άλλη από τη ζωή των γονέων μας, αφού αυτοί μας κληρονόμησαν τα δικά τους γονιδιακά στοιχεία και κανένας άλλος.

Με σεβασμό και τιμή
ΑΓΓΕΛΟΣ ΠΑΝ. ΣΑΚΚΕΤΟΣ