Ο χρυσός

Υπάρχουν ακόμα κάποια μικρά παλιά χρυσοχοεία στο
κέντρο της Αθήνας.
Φυσικά δεν εννοώ τα επώνυμα.
Ο χρυσός δεν σκουριάζει μόνο η μόδα αλλάζει.
Είναι παλιά τα σχέδια που δείχνουν στις μικρές βιτρίνες
μιας άλλης εποχής τότε που οι γάμοι αλλά ειδικά οι αρραβώνες

έφερναν τους συγγενείς του ζευγαριού στην Κολοκοτρώνη
στην Χαβρίου στην Περικλέους στον γνωστό τους χρυσοχόο.
"Δεν θα μας γελάσει είναι φίλος..."
Και πήγαιναν για μια αλυσίδα δεκατεσσάρα με κωνσταντινάτο
.....για μια καρφίτσα για το πέτο.... για το δαχτυλίδι
με την χρυσή λίρα του γαμπρού.... τον χρυσό σταυρό.
Η μικρή ζυγαριά στη μόστρα.
Μόνο το βάρος πληρώνεις....δωρεάν η εργασία.
Τρόπος πώλησης πιστικός.
Έβαζε τον φακό στο μάτι ο ειδικός κοίταγε το κόσμημα το σκούπιζε
με το ειδικό πανί και το έδινε με χάρη στον πελάτη να το δεί.
Μικρό παζάρι για την τιμή και στο καλό και καλά στέφανα στα παιδιά.
Σήμερα χαζεύω καμμιά τέτοια βιτρίνα και θυμάμαι άλλες εποχές.
Μέσα πίσω από τον πάγκο ο ηλικιωμένος μαγαζάτορας
ακούει ραδιοφωνάκι και διαβάζει εφημερίδα.

Σίγουρα συνταξιούχος και συνήθως ιδιοκτήτης

του μικρού οικήματος περνάει την ώρα του.

Το απόγευμα δεν κατεβαίνει....ξεκουράζεται και περιμένει

με ανυπομονησία να ξημερώσει για να κατέβει στην Αθήνα

στο στέκι που του δίνει ζωή.

Έτσι έμαθε να ζεί.............

Από το pisostapalia