Πού μας οδηγεί η θεοποίηση της σαρκολατρείας;

Όπως κάποιος βυθίστηκε στο βυθό και δεν βλέπει πλέον το φως ούτε όσα υπάρχουν στο φως· τα μάτια του είναι στραμμένα προς τα κάτω και τον σκεπάζει το νερό. Επειδή βλέπει μόνο αυτά που είναι στο βυθό, νομίζει ότι τίποτε εκτός από αυτά δεν υπάρχει· θεωρεί ότι αυτά που βλέπει είναι τα πιο σπουδαία απ' όλα που υπάρχουν. Κι όχι μόνο!.. Διαβάστε τι αναφέρει ο Μέγας Αθανάσιος με το παράδειγμα του
Αδριανού και του Αντίνοου!...

ΕΙΝΑΙ αλήθεια ότι από την αρχαιότητα είχαμε ολόκληρες ιστορικές περιόδους όπου οι άνθρωποι βυθίζονταν στις σαρκικές επιθυμίες και άλλες φαντασιώσεις. Λησμόνησαν το Θεό και τη λατρεία Του. Έχοντας σκοτισμένο το νου ή, το χειρότερο, χωρίς καθόλου λογική, πίστεψαν σαν θεούς τα αισθητά φαινόμενα. Λάτρεψαν αντί για το Δημιουργό τα δημιουργήματα· θεοποίησαν τ' ανθρώπινα έργα στη θέση του Κυρίου και Θεού που τα έπλασε
Σύμφωνα με το προηγούμενο παράδειγμα, όπως αναφέρει ο Μέγας Αθανάσιος, εκείνοι που βυθίζονται στο βυθό, όσο κατεβαίνουν προς τα κάτω, τόσο περισσότερο ορμούν σε πιο σκοτεινά και βαθιά νερά. Έτσι έπαθε και το γένος των ανθρώπων. Δεν έμπλεξαν σε μια απλή μορφή ειδωλολατρείας, ούτε παρέμειναν στο αρχικό της στάδιο· όσο περισσότερο καιρό έμεναν στο πρώτο στάδιο, τόσες περισσότερες δεισιδαιμονίες σκαρφίζονταν. Δεν χόρταιναν με τα πρώτα αλλά έμπλεκαν σε άλλες χειρότερες κακίες.
Λέει κι άλλα, όμως, ο ¨Αγιος Αθανάσιος για τους ανθρώπους της αρχαιότητας και για την παραδοξότητα της ζωής τους:
«Πρόκοβαν στην αισχρότητα και επέκτειναν την ασέβεια πέρα από τον εαυτό τους Αυτό το ομολογεί και η Αγία Γραφή: «Όταν ο ασεβής προοδεύσει στο κακό, τότε περιφρονεί (και γίνεται χειρότερος)». Μόλις ο νους των ανθρώπων απομακρύνθηκε από το Θεό, άρχισαν οι άνθρωποι να πέφτουν στους λογισμούς και τις σκέψεις. Πρώτα έδωσαν θεϊκή τιμή στον ουρανό, τον ήλιο, τη σελήνη και τα άστρα· τα πίστεψαν όχι μόνο ως θεούς αλλά τα θεώρησαν και ως δημιουργούς των άλλων δημιουργημάτων που έγιναν μετά απ' αυτά.
Έπειτα, οι άνθρωποι έπεσαν σε χειρότερους λογισμούς· αποκάλεσαν θεούς τον αιθέρα, τον αέρα κι όσα βρίσκονται σ' αυτά. Προχωρώντας ακόμη στην κακία, λάτρεψαν ως θεούς ακόμη και τις συστατικές ιδιότητες των σωμάτων, δηλαδή τη θερμότητα, ψυχρότητα και υγρασία. Το χειρότερο απ' όλα ήταν όπως συμβαίνει μ' αυτούς που πέφτουν ολοκληρωτικά στη γη και σύρονται στο χώμα σαν τα σαλιγκάρια. Έτσι και οι πιο ασεβείς από τους ανθρώπους ξέπεσαν από τη θεωρία του Θεού και θεοποίησαν ανθρώπους ή ανθρωπομορφές, άλλους ακόμη ζωντανούς και άλλους ήδη νεκρούς.
Ήδη όμως μηχανεύθηκαν κι άλλα χειρότερα, και απέδωσαν το θείο και υπερκόσμιο όνομα του Θεού σε πέτρες, ξύλα, θαλάσσια ζώα και ερπετά της γης, και σ' αυτά ακόμη τα άγρια άλογα ζώα.
Απονέμουν σ' αυτά όλες τις τιμές που αρμόζουν στο Θεό, ενώ παράλληλα αποστρέφονται τον όντως αληθινό Θεό και Πατέρα του Χριστού. Και μακάρι το θράσος των ανοήτων ανθρώπων να έφτανε ως αυτό το σημείο και να μην αναμειγνύονταν σε μεγαλύτερες ασέβειες. Γιατί ορισμένοι τόσο ξέπεσαν και σκοτίσθηκαν στο νου ώστε να επινοούν και να θέλουν να θεοποιούν αυτά που είναι ανύπαρκτα και ούτε φαίνονται ανάμεσα στα δημιουργήματα. Ανάμιξαν λογικά πλάσματα με άλογα· έμπλεξαν πράγματα ανόμοια στη φύση τους και τα προσκυνούν ως θεούς. Τέτοιοι είναι οι θεοί των Αιγυπτίων που έχουν κεφάλι σκύλου ή φιδιού ή γαϊδουριού· ακόμη και ο θεός των Λιβύων Άμμωνας που έχει κεφάλι κριού. Άλλοι πάλι διαίρεσαν τα μέρη του σώματος σε κεφάλι, ώμο, χέρια και πόδια και το καθένα ξεχωριστά το ανύψωσαν σε θεό και το προσκύνησαν. Δεν τους έφτανε φαίνεται να λατρεύουν γενικά όλο το σώμα!

Άλλοι πάλι αύξησαν τόσο την ασέβειά τους ώστε θεοποίησαν ακόμη και την ηδονή και τις σαρκικές επιθυμίες που προκαλούν αυτές και την κακία και τις προσκυνούν Τέτοιοι θεοί είναι ο Έρωτας και η Αφροδίτη της Πάφου. Άλλοι πάλι απ' αυτούς, σαν να φιλοδοξούν τα χειρότερα, τόλμησαν ν' ανυψώσουν ως θεούς τους άρχοντές τους ή και τους νεαρούς ερωμένους των αρχόντων· το έκαναν ή προς τιμήν των αρχόντων ή από το φόβο της εξουσίας. Για παράδειγμα, στην Κρήτη είναι ο φοβερός Ζεύς, στην Αρκαδία ο Ερμής, στην Ινδία ο Διόνυσος, στην Αίγυπτο η Ίσις, ο Όσιρις και ο Ώρος· και τώρα ο Αντίνοος ο νεαρός ερωμένος του Ρωμαίου αυτοκράτορα Αδριανού. Αυτόν τον προσκυνούν διότι φοβούνται αυτόν που τους διέταξε να το κάνουν, αν και γνωρίζουν πως είναι άνθρωπος, και μάλιστα όχι σεμνός αλλά γεμάτος από ασέλγεια.
Διότι, όταν ο Αδριανός επισκέφτηκε τη χώρα της Αιγύπτου και πέθανε εκεί ο δούλος του Αντίνοος, που του ικανοποιούσε τα πάθη, έδωσε εντολή να τον λατρεύουν ως θεό. Ο Αδριανός λοιπόν ήταν ερωτευμένος με το δούλο ακόμη και μετά το θάνατο αυτού· σε μας όμως έδωσε μια απόδειξη κι ένα επιχείρημα εναντίον κάθε μορφής ειδωλολατρεία, ότι δηλαδή την εφεύραν οι άνθρωποι όχι για κανένα άλλο λόγο αλλά για τα πάθη τους. Αυτό το μαρτυρεί από την Παλαιά Διαθήκη και η σοφία του Θεού, που λέει: «Η επινόηση των ειδώλων έχει ως αιτία την πορνεία».

Και να μην απορήσεις ούτε να θεωρήσεις αναξιόπιστο αυτό που λέω· αφού πριν από λίγο καιρό, ίσως και μέχρι τώρα, η σύγκλητος των Ρωμαίων αναγορεύει ως θεούς αυτούς που βασίλεψαν από τα αρχαία χρόνια· νομοθετεί να προσκυνούν ως θεούς όλους αυτούς ή όποιους αυτή θέλει και αποφασίζει.

Οι συγκλητικοί, όσους βέβαια βασιλείς τους μισούν, τους κηρύσσουν φυσικούς εχθρούς τους και τους ονομάζουν κοινούς θνητούς· όσους όμως συμπαθούν, γι' αυτούς διατάζουν να λατρεύονται ως τάχα καλοί άνδρες. Λες και έχουν την εξουσία να αναγορεύουν θεούς, ενώ οι ίδιοι είναι άνθρωποι και μάλιστα κοινοί θνητοί. Θα έπρεπε όμως, εφόσον αναγορεύουν θεούς, οι ίδιοι να είναι θεοί…» 

(Αγίου Αθανασίου Αρχιεπισκόπου Αλεξανδρείας: Λόγος κατά ειδώλων (απόσπασμα). Νεοελληνική απόδοση: Αρχιμ. Δωρόθεος Πάπαρης)

Με σεβασμό και τιμή

ΑΓΓΕΛΟΣ ΠΑΝ. ΣΑΚΚΕΤΟΣ

loading...