******
Ο Ρουμάνος Danion Vasile, φίλος της οικογένειας του μικρού Ιωάννη -Κασσιανού κατέγραψε την πολύπαθη ιστορία του Ιωάννη Κασσιανού, την εξιστόρηση και εξέλιξη της ασθένειάς του από μέλη της οικογένειάς του, γιατρών και ιερέων, αλλά και τελικά το θαύμα της ολοκληρωτικής θεραπείας του από τον Άγιο Νεκτάριο. Το κείμενο μετέφρασε από τα Ρουμανικά ο πατήρ Γεώργιος Κονισπολιάτης και το πόνημα αυτό ευλόγησε ο †Αρχιεπισκόπος Ιουστινιανός Chira της Αρχιεπισκοπής Μαραμούρες και Σατμάρε στη Ρουμανία.
Ευχαριστούμε τον Danion Vasile που παραχώρησε στην “Oρθόδοξη Αλήθεια” τα στοιχεία του δυνατού θαύματος του αγίου Νεκταρίου, για το οποίο η ηγουμένη της Ιεράς μονής του αγίου Νεκταρίου στην Αίγινα Θεοδοσία μοναχή αναφέρει τα εξής:
«Ομολογουμένως, το όλο πόνημα της εξιστορήσεως του Αγίου Νεκταρίου στον μικρό αδελφό μας Ιωάννη-Κασσιανό, είναι άλλη μία σφραγίδα αγάπης του Θεού μας προς τον άνθρωπο, άλλη μια βεβαίωση ότι είναι δίπλα του πάντα, και ειδικώς στις δυσκολίες. Επίσης συνειδητοποιούμε πόσο κοντά μας είναι οι Άγιοι, πόσο ζωντανά μας δείχνουν ότι μας ακούνε όταν τους μιλάμε. Ότι δεν υπάρχει θάνατος, αλλά και καμμία άλλη δυσκολία που να τους εμποδίζει να μας βοηθήσουν. Όπως δεν υπάρχει και κανένα πρόβλημα που να μην μπορούν να λύσουν!
Παράλληλα θαυμάζουμε την οικονομία του Θεού, γιατί επιτρέπει στον καθένα δυσκολίες, ανάλογες με τις δυνάμεις του και για το καλό όλων. Έτσι, σ’ αυτούς που «αντέχουν» επιτρέπει πιο μεγάλα αγωνίσματα, για να γίνουν και οι ίδιοι «πρωταθλητές», αλλά και για να πάρουμε κουράγιο και εμείς οι υπόλοιποι από τη δική τους υπομονή για τον δικό μας σταυρό. Επίσης, παίρνουμε κουράγιο, που βλέπουμε πόσο μας ενώνουν οι δυσκολίες, πόσο μας σκεπάζουν οι προσευχές των άλλων στα προβλήματά μας και πόση δύναμη έχει η ενότητα!
Όσο για τον Άγιο Νεκτάριο, τι να πούμε! Το όνομά του είναι εγγύηση αγάπης και στοργής προς τον πονεμένο άνθρωπο. Είναι ό,τι σημαίνει το όνομά του: νέκταρ γλυκύτητος και παρηγορίας! Καμμία γλυκύτητα του κόσμου δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτὴ που νιώθουν οι πιστοί –αλλὰ και πολλοὶ άπιστοι, που έρχονται από περιέργεια στο Μοναστήρι του– όταν επικοινωνούν μαζί του απλά, προσευχητικά, και του ζητούν οτιδήποτε.
Πάντα ὁ Άγιος τους απαντά, και μάλιστα, όταν δεν τους δίνει την απάντηση που θέλουν, βρίσκει ο Άγιος τρόπο και τους εξηγεί τον λόγο για τον οποίο το θέμα τους εξελίχθηκε έτσι και όχι αλλιώς! Κι έτσι ο άνθρωπος παρηγορείται και αναπαύεται περισσότερο, γιατί βεβαιώνεται ότι ο Άγιος τον ακούει, τον σέβεται και του βρίσκει λύσεις. Έχει έναν ώμο για να ακουμπήσει στα προβλήματά του! Και ὁ Άγιος τους αγαπά όλους: παιδιά, μεγάλους, Έλληνες, Ρουμάνους, Σέρβους, Ρώσους, όλους... Χαιρόμαστε και ευχαριστούμε που μοιραστήκαμε την περιπέτεια του μικρού Ιωάννου-Κασσιανού και ευχόμεθα από καρδίας το καλύτερο σε όλες τις οικογένειες, στους ασθενείς, στους ιατρούς και σε όλους τους αδελφούς μας. Ευλογητός ο Θεός, που δεν μας αφήνει ποτέ!
Παράλληλα θαυμάζουμε την οικονομία του Θεού, γιατί επιτρέπει στον καθένα δυσκολίες, ανάλογες με τις δυνάμεις του και για το καλό όλων. Έτσι, σ’ αυτούς που «αντέχουν» επιτρέπει πιο μεγάλα αγωνίσματα, για να γίνουν και οι ίδιοι «πρωταθλητές», αλλά και για να πάρουμε κουράγιο και εμείς οι υπόλοιποι από τη δική τους υπομονή για τον δικό μας σταυρό. Επίσης, παίρνουμε κουράγιο, που βλέπουμε πόσο μας ενώνουν οι δυσκολίες, πόσο μας σκεπάζουν οι προσευχές των άλλων στα προβλήματά μας και πόση δύναμη έχει η ενότητα!
Όσο για τον Άγιο Νεκτάριο, τι να πούμε! Το όνομά του είναι εγγύηση αγάπης και στοργής προς τον πονεμένο άνθρωπο. Είναι ό,τι σημαίνει το όνομά του: νέκταρ γλυκύτητος και παρηγορίας! Καμμία γλυκύτητα του κόσμου δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτὴ που νιώθουν οι πιστοί –αλλὰ και πολλοὶ άπιστοι, που έρχονται από περιέργεια στο Μοναστήρι του– όταν επικοινωνούν μαζί του απλά, προσευχητικά, και του ζητούν οτιδήποτε.
Πάντα ὁ Άγιος τους απαντά, και μάλιστα, όταν δεν τους δίνει την απάντηση που θέλουν, βρίσκει ο Άγιος τρόπο και τους εξηγεί τον λόγο για τον οποίο το θέμα τους εξελίχθηκε έτσι και όχι αλλιώς! Κι έτσι ο άνθρωπος παρηγορείται και αναπαύεται περισσότερο, γιατί βεβαιώνεται ότι ο Άγιος τον ακούει, τον σέβεται και του βρίσκει λύσεις. Έχει έναν ώμο για να ακουμπήσει στα προβλήματά του! Και ὁ Άγιος τους αγαπά όλους: παιδιά, μεγάλους, Έλληνες, Ρουμάνους, Σέρβους, Ρώσους, όλους... Χαιρόμαστε και ευχαριστούμε που μοιραστήκαμε την περιπέτεια του μικρού Ιωάννου-Κασσιανού και ευχόμεθα από καρδίας το καλύτερο σε όλες τις οικογένειες, στους ασθενείς, στους ιατρούς και σε όλους τους αδελφούς μας. Ευλογητός ο Θεός, που δεν μας αφήνει ποτέ!
Μετ’ ευχών, Καθηγουμένη Θεοδοσία μοναχή.»
Τοποθετούμαστε χρονικά στην αρχή της ιστορίας την εποχή που η μητέρα τού Ιωάννη Κασσιανού, Αντριάννα κάτοικος Ρουμανίας, έγκυος στον Ιωάννη μαθαίνει από τον γιατρό της ότι το παιδί θα γεννηθεί με καισαρική γιατί η θέση του στην κοιλιά της ήταν εγκάρσια. Η ίδια περιγράφει:
«Ονομάζομαι Aντριάννα Farcas και είμαι από το Τίργκου Μούρες. Θέλω να δώσω αυτήν τη μαρτυρία προς ωφέλεια των αναγνωστών. Ο Ιωάννης Κασσιανός γεννήθηκε το 2009, στις 27 Ιανουαρίου. Συνέβη το παιδί να βρίσκεται μέσα στην κοιλιά εγκαρσίως, γι’ αυτό το λόγο ο γιατρός μού είπε ένα μήνα πριν τη γέννηση ότι πρέπει να γίνει καισαρική τομή.
Το παιδί γεννήθηκε με μία σπάνια ασθένεια του δέρματος, την ιχθύαση (σ.σ. Η ιχθύαση είναι κληρονομική νόσος με κύριο χαρακτηριστικό το ξηρό και λεπιδώδες δέρμα, σαν τα λέπια των ψαριών). Είναι μία σπάνια ασθένεια, με πιθανότητα μία στις 300.000 γεννήσεις. Είχε πληγές σε όλο το σώμα. Ωστόσο, τίποτα δεν είναι τυχαίο, αν το παιδί μας γεννιόταν χωρίς καισαρική, όλο του το δέρμα θα ξεκολλούσε, με το σπρώξιμο.
Οι γιατροί στην αρχή δεν ήξεραν τι έχει. Ερευνούσαν στον υπολογιστή και στα ιατρικά συγγράμματα… δεν είχαν ξαναδεί τέτοιο περιστατικό μέχρι τότε. Ο σύζυγός μου, οι γονείς μας, όλοι ήταν πολλοί σοκαρισμένοι όταν είδαν πώς ήταν το μωρό. Στενοχωρηθήκαμε πολύ, μάτωσε η καρδιά μας. Ένας γνωστός μας γιατρός είπε ότι το παιδί δεν έχει καμία πιθανότητα να ζήσει. Οι γιατροί άλειψαν το βρέφος με κάθε είδους κρέμες και το έβαλαν στην μονάδα εντατικής θεραπείας. Παρόλα αυτά έπαθε μόλυνση.
Την έβδομη ημέρα από την γέννησή του παρουσίασε πυρετό. Έκανε σηψαιμία, του έδωσαν εκ νέου αντιβιοτικά από την ομφαλική φλέβα, αλλά ο πυρετός δεν έπεφτε. Για πέντε-έξι μέρες στη σειρά είχε πυρετό. Οι προσευχές μας συνεχίζονταν. Ζητούσαμε απ’ όλους να προσευχηθούν. Ο πνευματικός μας προσευχόταν κι αυτός. Είχα έναν σταυρό. Τον έβαλα πάνω από την θερμοκοιτίδα.
Δέκα ημέρες περίπου μετά τη γέννηση του παιδιού, οι προσευχές όλων εισακούστηκαν και μου τηλεφώνησαν από την εντατική, για να πάω να το θηλάσω. Πήραμε εξιτήριο μετά από είκοσι τρεις ημέρες. Ούτε που είχα σκεφτεί ότι θα μπορούσα να ντύσω με ρούχα αυτό το παιδί. Οι πληγές είχαν καθαρίσει και το δέρμα καθάρισε.
Αφού εγκατασταθήκαμε στο σπίτι, μέρα με τη μέρα το παιδί γινόταν όλο και πιο καλά. Ο Κασσιανός βαπτίστηκε την τεσσαρακοστή ημέρα από τη γέννησή του και το πήγαινα στην εκκλησία κάθε Κυριακή, για να κοινωνήσει. Αυτό το παιδί έτσι μεγάλωσε: εκκλησία, Θεία Κοινωνία. Πήγαμε να ευχαριστήσουμε τον Θεό για τη βοήθειά του σε πολλά μοναστήρια και στο μοναστήρι του Αγίου Ιωάννου Κασσιανού του Ρωμαίου στη Δοβρουτζά.
Όμως τα πράγματα δεν κύλησαν εύκολα στη συνέχεια. Η δεύτερη δοκιμασία ήλθε μετά από έναν χρόνο. Ο Ιωάννης Κασσιανός έπαθε πνευμονία. Τον πήγαμε στο νοσοκομείο στον παιδίατρο, ο οποίος διέγνωσε ότι είχε διευρυμένo σπλήνα. Του έγιναν αναλύσεις από τις οποίες προέκυπτε ότι είχε αναιμία. Μας έστειλαν στο Κλουζ, όπου υπάρχει ειδικότητα σε αυτόν τον τομέα. Του έκαναν υπερηχογράφημα και διαπίστωσαν ότι έχει αιμαγγείωμα, φλεβική υπέρταση και θρόμβωση στην πυλαία φλέβα.
Το παιδί ήταν ενός έτους και τριών μηνών, χρειαζόταν να κάνει υπερηχογράφημα Doppler στην πυλαία φλέβα, για να δει ο γιατρός, εάν μπορεί να κάνει επέμβαση σε αυτήν την ηλικία. Το υπερηχογράφημα έδειξε ότι διαπιστώθηκε επανασηράγγωση και δεν τίθεται θέμα επέμβασης. Μας έστειλαν στο σπίτι χωρίς να μας δώσουν κάποια θεραπεία. Το παιδί ήταν ακόμη υπό παρακολούθηση…
Ο σύζυγός μου προσευχήθηκε πολύ. Είναι πολύ πιστός άνθρωπος και σπάνια βρίσκεις άντρες να προσεύχονται, όπως προσευχήθηκε εκείνος για το παιδί μας, απ’ όταν γεννήθηκε. Οι νέοι πριν παντρευτούν πρέπει να σκέφτονται το γεγονός ότι κάποια στιγμή ο άνθρωπος που διαλέγουν θα βρεθεί μπροστά σε δύσκολες καταστάσεις, στις οποίες, εάν δεν έχει πίστη, έχει μικρή πιθανότητα να συνεχίσει όπως πρέπει.
Ο Ιωάννης Κασσιανός τώρα ζούσε πιο φυσιολογικά, αλλά υπό ιατρική παρακολούθηση ώσπου ένα πρωινό, έκανε αιματέμεση. Ήταν 3 Νοεμβρίου 2014. Δεν πανικοβλήθηκε αν και ήταν έξι ετών. Λίγα παιδιά είναι τόσο δυνατά. Τον πήγα στο νοσοκομείο και του έβαλαν καθετήρα, εξέτασαν εάν η αιμορραγία είναι από το στομάχι. Του έκαναν ενδοσκόπηση του πεπτικού συστήματος. Φαίνονταν στην κάμερα ότι αιμορραγεί ο κιρσός. Το είδα και εγώ. Επειγόντως μας έστειλαν σε άλλο νοσοκομείο στο Κλουζ, για να γίνει απολίνωση των κιρσών. Η ζωή του βρισκόταν σε κίνδυνο.
Όσο ήμουν στο ασθενοφόρο προσευχόμουν γονατιστή. Δεν με ενδιέφερε ποιος με κοιτάει. Τηλεφώνησα στον πνευματικό μου, για να προσευχηθεί, τηλεφώνησα, σε μία παλιά συμμαθήτριά μου, που τώρα είναι πρεσβυτέρα, στα μοναστήρια και σε μοναχές που ήταν στα Ιεροσόλυμα! Ζήτησα τη βοήθεια όλων των αγίων! Πολλές φορές οι άγιοι αλλάζουν τη φορά των πραγμάτων με τρόπο που δεν μπορούμε να διανοηθούμε.
Φτάσαμε στο νοσοκομείο αργά το βράδυ, γύρω στις 11.00. Επικρατούσε απόλυτη ησυχία. Ήταν εκεί τρεις γιατροί. Μας περίμεναν και μας πήγαν κατευθείαν στο χειρουργείο. Τότε εμφανίστηκε μία γιατρός με ένα έντυπο στο χέρι, για να το συμπληρώσουμε. Μας είπε: “Ξέρετε ότι η αιμορραγία μπορεί να σταματήσει μπορεί και όχι”. Τότε πανικοβληθήκαμε, επειδή μέχρι τότε δεν είχαμε συνειδητοποιήσει ότι ο κίνδυνος ήταν τόσο μεγάλος. Έπρεπε να τον διασωληνώσουν, για μην κάνει εμετό στην εγχείρηση.
Όταν άρχισε η εγχείρηση, εμείς ήμασταν στον προθάλαμο μπροστά στη χειρουργική αίθουσα. Γονατίσαμε και αρχίσαμε να παρακαλούμε όλους τους αγίους, τις εικόνες των οποίων έχουμε στο σπίτι μας: την Παναγία, τον Άγιο Νεκτάριο, τους Αγίους Αρχαγγέλους, την οσία Παρασκευή… Όλους τους αγίους που είχαμε στο σπίτι τούς καλέσαμε σε βοήθεια, για να σταθούν δίπλα στους γιατρούς, το χέρι τους να είναι στο χέρι των γιατρών να κάνουν αυτό που πρέπει, για να σώσουν το παιδί μας. Ήταν όμως στιγμές που αισθάνεσαι ότι τρελαίνεσαι.
Η εγχείρηση πέτυχε, αλλά το πρόβλημα δεν είχε λυθεί. Όμως ήταν μια προσωρινή ανακούφιση. Τον Δεκέμβριο του 2014 του κάναμε μία CT αγγειογραφία- μία μη επεμβατική τεχνική με χρήση των ακτίνων Χ, με την οποία λαμβάνονται λεπτομερείς απεικονίσεις των αγγείων και επιβεβαιώθηκε η θρόμβωση. Δείξαμε τα αποτελέσματα στον χειρουργό καθηγητή Constantin Ciuce, τον γιατρό που έπρεπε να τον χειρουργήσει και μας είπε ότι δεν είναι παιχνίδι και πως η μόνη λύση είναι η εγχείρηση, πως όταν τον ανοίξει και δει τι γίνεται τότε θα αποφασίσει. Έθεσε και το πρόβλημα να αφαιρεθεί ο σπλήνας επειδή καταστρέφει τα αιμοπετάλια.
Ξεκινήσαμε δυνατότερες προσευχές, πήγαμε στο Βουκουρέστι, στο μοναστήρι Ράντου Βόντα στα λείψανα του Αγίου Νεκταρίου. Έστειλα το όνομά του σε πάνω από είκοσι μοναστήρια, για να τον μνημονεύουν στις προσευχές τους. Όσο πιο πολλοί προσεύχονται για κάποιον, τόσο πιο μεγάλη δύναμη λαμβάνει. Όταν είσαι στα όρια της υπομονής, μέσα στη φωτιά των θλίψεων, είναι μεγάλο πράγμα να αισθάνεσαι τη στήριξη εκείνων που προσεύχονται για το πρόβλημά σου. Το παιδί ήταν αδύνατο για την ηλικία του, ζύγιζε 17 κιλά.
Ήταν δύσκολο να επιβιώσει μία τόσο μεγάλη εγχείρηση. Ήμασταν προγραμματισμένοι για εγχείρηση στις 3 Φεβρουαρίου 2015. Συνεχίσαμε τις προσευχές. Φυσικά νηστεύαμε. Το παιδί προσευχόταν κάθε βράδυ. Με τον καιρό, ένα παιδί που έχει προβλήματα και μαθαίνει να μιλάει με τον Θεό και με τους αγίους είναι ίσως πιο κερδισμένο από ένα υγιές παιδί, που δεν έχει κανένα πρόβλημα και δεν έχει γνωρίσει τον Χριστό… Ο π. Νεκτάριος ο πνευματικός μας από την Μονή Ρέτσεα, όπου υπάρχει ένα μικρό κομμάτι από τα λείψανα του Αγίου Νεκταρίου, είπε στο παιδί να προσεύχεται με τον εξής τρόπο: “Άγιε Νεκτάριε, εάν χρειάζεται να εγχειριστώ, να με εγχειρίσεις εσύ. Και αν δεν χρειάζεται, κάνε με εσύ καλά”.
Ωστόσο, όλο αυτό το διάστημα είχα στιγμές που κατέπεφτα ψυχικά. Έκλαιγα, όταν συνόδευα τον Ιωάννη Κασσιανό στα μοναστήρια για προσευχή και στήριγμα. Το παιδί μας από μικρός προσεύχεται και κοινωνάει. Μερικές φορές το Κοινωνικό κρατούσε πιο πολύ, αλλά περίμενε ήσυχα, ούτε πίσω του δεν κοίταζε. Περίμενε σαν ένας ώριμος άνθρωπος να βγει ο ιερέας να τον κοινωνήσει. Και σκεφτόμουν: “Κύριε, ελέησέ τον. Κοίτα πως στέκεται το καημένο, βοήθησέ τον να το ξεπεράσει. Τόσο άρρωστο να είναι αυτό το παιδί.”
Ένα μάθημα που μου δίδαξαν οι δοκιμασίες της ζωής ήταν ότι εμείς συχνά προτιμούμε να καταλάβουμε τις δοκιμασίες της ζωής με έναν τρόπο βολικό. Μας έλεγε ένας γέροντας, ότι θέλουμε να βάλουμε έναν σταυρό στον καναπέ και να καθόμαστε. Δεν μπορούμε όμως να αποφύγουμε τον πόνο, το παν είναι να μάθουμε από τον πόνο το μάθημά μας. Το παιδί τελείωνε τις προσευχές του κάθε βράδυ ως εξής: ‘Άγιε Νεκτάριε, εάν χρειάζεται να εγχειριστώ, να με εγχειρίσεις εσύ. Και αν δεν χρειάζεται, κάνε με εσύ καλά”.
Ένα βράδυ, κατά τη μεγάλη Σαρακοστή πριν το Πάσχα, αφού είπε τις προσευχές του και προσευχήθηκε και στον Άγιο Νεκτάριο, μου είπε:
Τοποθετούμαστε χρονικά στην αρχή της ιστορίας την εποχή που η μητέρα τού Ιωάννη Κασσιανού, Αντριάννα κάτοικος Ρουμανίας, έγκυος στον Ιωάννη μαθαίνει από τον γιατρό της ότι το παιδί θα γεννηθεί με καισαρική γιατί η θέση του στην κοιλιά της ήταν εγκάρσια. Η ίδια περιγράφει:
«Ονομάζομαι Aντριάννα Farcas και είμαι από το Τίργκου Μούρες. Θέλω να δώσω αυτήν τη μαρτυρία προς ωφέλεια των αναγνωστών. Ο Ιωάννης Κασσιανός γεννήθηκε το 2009, στις 27 Ιανουαρίου. Συνέβη το παιδί να βρίσκεται μέσα στην κοιλιά εγκαρσίως, γι’ αυτό το λόγο ο γιατρός μού είπε ένα μήνα πριν τη γέννηση ότι πρέπει να γίνει καισαρική τομή.
Το παιδί γεννήθηκε με μία σπάνια ασθένεια του δέρματος, την ιχθύαση (σ.σ. Η ιχθύαση είναι κληρονομική νόσος με κύριο χαρακτηριστικό το ξηρό και λεπιδώδες δέρμα, σαν τα λέπια των ψαριών). Είναι μία σπάνια ασθένεια, με πιθανότητα μία στις 300.000 γεννήσεις. Είχε πληγές σε όλο το σώμα. Ωστόσο, τίποτα δεν είναι τυχαίο, αν το παιδί μας γεννιόταν χωρίς καισαρική, όλο του το δέρμα θα ξεκολλούσε, με το σπρώξιμο.
Οι γιατροί στην αρχή δεν ήξεραν τι έχει. Ερευνούσαν στον υπολογιστή και στα ιατρικά συγγράμματα… δεν είχαν ξαναδεί τέτοιο περιστατικό μέχρι τότε. Ο σύζυγός μου, οι γονείς μας, όλοι ήταν πολλοί σοκαρισμένοι όταν είδαν πώς ήταν το μωρό. Στενοχωρηθήκαμε πολύ, μάτωσε η καρδιά μας. Ένας γνωστός μας γιατρός είπε ότι το παιδί δεν έχει καμία πιθανότητα να ζήσει. Οι γιατροί άλειψαν το βρέφος με κάθε είδους κρέμες και το έβαλαν στην μονάδα εντατικής θεραπείας. Παρόλα αυτά έπαθε μόλυνση.
Την έβδομη ημέρα από την γέννησή του παρουσίασε πυρετό. Έκανε σηψαιμία, του έδωσαν εκ νέου αντιβιοτικά από την ομφαλική φλέβα, αλλά ο πυρετός δεν έπεφτε. Για πέντε-έξι μέρες στη σειρά είχε πυρετό. Οι προσευχές μας συνεχίζονταν. Ζητούσαμε απ’ όλους να προσευχηθούν. Ο πνευματικός μας προσευχόταν κι αυτός. Είχα έναν σταυρό. Τον έβαλα πάνω από την θερμοκοιτίδα.
Δέκα ημέρες περίπου μετά τη γέννηση του παιδιού, οι προσευχές όλων εισακούστηκαν και μου τηλεφώνησαν από την εντατική, για να πάω να το θηλάσω. Πήραμε εξιτήριο μετά από είκοσι τρεις ημέρες. Ούτε που είχα σκεφτεί ότι θα μπορούσα να ντύσω με ρούχα αυτό το παιδί. Οι πληγές είχαν καθαρίσει και το δέρμα καθάρισε.
Αφού εγκατασταθήκαμε στο σπίτι, μέρα με τη μέρα το παιδί γινόταν όλο και πιο καλά. Ο Κασσιανός βαπτίστηκε την τεσσαρακοστή ημέρα από τη γέννησή του και το πήγαινα στην εκκλησία κάθε Κυριακή, για να κοινωνήσει. Αυτό το παιδί έτσι μεγάλωσε: εκκλησία, Θεία Κοινωνία. Πήγαμε να ευχαριστήσουμε τον Θεό για τη βοήθειά του σε πολλά μοναστήρια και στο μοναστήρι του Αγίου Ιωάννου Κασσιανού του Ρωμαίου στη Δοβρουτζά.
Όμως τα πράγματα δεν κύλησαν εύκολα στη συνέχεια. Η δεύτερη δοκιμασία ήλθε μετά από έναν χρόνο. Ο Ιωάννης Κασσιανός έπαθε πνευμονία. Τον πήγαμε στο νοσοκομείο στον παιδίατρο, ο οποίος διέγνωσε ότι είχε διευρυμένo σπλήνα. Του έγιναν αναλύσεις από τις οποίες προέκυπτε ότι είχε αναιμία. Μας έστειλαν στο Κλουζ, όπου υπάρχει ειδικότητα σε αυτόν τον τομέα. Του έκαναν υπερηχογράφημα και διαπίστωσαν ότι έχει αιμαγγείωμα, φλεβική υπέρταση και θρόμβωση στην πυλαία φλέβα.
Το παιδί ήταν ενός έτους και τριών μηνών, χρειαζόταν να κάνει υπερηχογράφημα Doppler στην πυλαία φλέβα, για να δει ο γιατρός, εάν μπορεί να κάνει επέμβαση σε αυτήν την ηλικία. Το υπερηχογράφημα έδειξε ότι διαπιστώθηκε επανασηράγγωση και δεν τίθεται θέμα επέμβασης. Μας έστειλαν στο σπίτι χωρίς να μας δώσουν κάποια θεραπεία. Το παιδί ήταν ακόμη υπό παρακολούθηση…
Ο σύζυγός μου προσευχήθηκε πολύ. Είναι πολύ πιστός άνθρωπος και σπάνια βρίσκεις άντρες να προσεύχονται, όπως προσευχήθηκε εκείνος για το παιδί μας, απ’ όταν γεννήθηκε. Οι νέοι πριν παντρευτούν πρέπει να σκέφτονται το γεγονός ότι κάποια στιγμή ο άνθρωπος που διαλέγουν θα βρεθεί μπροστά σε δύσκολες καταστάσεις, στις οποίες, εάν δεν έχει πίστη, έχει μικρή πιθανότητα να συνεχίσει όπως πρέπει.
Ο Ιωάννης Κασσιανός τώρα ζούσε πιο φυσιολογικά, αλλά υπό ιατρική παρακολούθηση ώσπου ένα πρωινό, έκανε αιματέμεση. Ήταν 3 Νοεμβρίου 2014. Δεν πανικοβλήθηκε αν και ήταν έξι ετών. Λίγα παιδιά είναι τόσο δυνατά. Τον πήγα στο νοσοκομείο και του έβαλαν καθετήρα, εξέτασαν εάν η αιμορραγία είναι από το στομάχι. Του έκαναν ενδοσκόπηση του πεπτικού συστήματος. Φαίνονταν στην κάμερα ότι αιμορραγεί ο κιρσός. Το είδα και εγώ. Επειγόντως μας έστειλαν σε άλλο νοσοκομείο στο Κλουζ, για να γίνει απολίνωση των κιρσών. Η ζωή του βρισκόταν σε κίνδυνο.
Όσο ήμουν στο ασθενοφόρο προσευχόμουν γονατιστή. Δεν με ενδιέφερε ποιος με κοιτάει. Τηλεφώνησα στον πνευματικό μου, για να προσευχηθεί, τηλεφώνησα, σε μία παλιά συμμαθήτριά μου, που τώρα είναι πρεσβυτέρα, στα μοναστήρια και σε μοναχές που ήταν στα Ιεροσόλυμα! Ζήτησα τη βοήθεια όλων των αγίων! Πολλές φορές οι άγιοι αλλάζουν τη φορά των πραγμάτων με τρόπο που δεν μπορούμε να διανοηθούμε.
Φτάσαμε στο νοσοκομείο αργά το βράδυ, γύρω στις 11.00. Επικρατούσε απόλυτη ησυχία. Ήταν εκεί τρεις γιατροί. Μας περίμεναν και μας πήγαν κατευθείαν στο χειρουργείο. Τότε εμφανίστηκε μία γιατρός με ένα έντυπο στο χέρι, για να το συμπληρώσουμε. Μας είπε: “Ξέρετε ότι η αιμορραγία μπορεί να σταματήσει μπορεί και όχι”. Τότε πανικοβληθήκαμε, επειδή μέχρι τότε δεν είχαμε συνειδητοποιήσει ότι ο κίνδυνος ήταν τόσο μεγάλος. Έπρεπε να τον διασωληνώσουν, για μην κάνει εμετό στην εγχείρηση.
Όταν άρχισε η εγχείρηση, εμείς ήμασταν στον προθάλαμο μπροστά στη χειρουργική αίθουσα. Γονατίσαμε και αρχίσαμε να παρακαλούμε όλους τους αγίους, τις εικόνες των οποίων έχουμε στο σπίτι μας: την Παναγία, τον Άγιο Νεκτάριο, τους Αγίους Αρχαγγέλους, την οσία Παρασκευή… Όλους τους αγίους που είχαμε στο σπίτι τούς καλέσαμε σε βοήθεια, για να σταθούν δίπλα στους γιατρούς, το χέρι τους να είναι στο χέρι των γιατρών να κάνουν αυτό που πρέπει, για να σώσουν το παιδί μας. Ήταν όμως στιγμές που αισθάνεσαι ότι τρελαίνεσαι.
Η εγχείρηση πέτυχε, αλλά το πρόβλημα δεν είχε λυθεί. Όμως ήταν μια προσωρινή ανακούφιση. Τον Δεκέμβριο του 2014 του κάναμε μία CT αγγειογραφία- μία μη επεμβατική τεχνική με χρήση των ακτίνων Χ, με την οποία λαμβάνονται λεπτομερείς απεικονίσεις των αγγείων και επιβεβαιώθηκε η θρόμβωση. Δείξαμε τα αποτελέσματα στον χειρουργό καθηγητή Constantin Ciuce, τον γιατρό που έπρεπε να τον χειρουργήσει και μας είπε ότι δεν είναι παιχνίδι και πως η μόνη λύση είναι η εγχείρηση, πως όταν τον ανοίξει και δει τι γίνεται τότε θα αποφασίσει. Έθεσε και το πρόβλημα να αφαιρεθεί ο σπλήνας επειδή καταστρέφει τα αιμοπετάλια.
Ξεκινήσαμε δυνατότερες προσευχές, πήγαμε στο Βουκουρέστι, στο μοναστήρι Ράντου Βόντα στα λείψανα του Αγίου Νεκταρίου. Έστειλα το όνομά του σε πάνω από είκοσι μοναστήρια, για να τον μνημονεύουν στις προσευχές τους. Όσο πιο πολλοί προσεύχονται για κάποιον, τόσο πιο μεγάλη δύναμη λαμβάνει. Όταν είσαι στα όρια της υπομονής, μέσα στη φωτιά των θλίψεων, είναι μεγάλο πράγμα να αισθάνεσαι τη στήριξη εκείνων που προσεύχονται για το πρόβλημά σου. Το παιδί ήταν αδύνατο για την ηλικία του, ζύγιζε 17 κιλά.
Ήταν δύσκολο να επιβιώσει μία τόσο μεγάλη εγχείρηση. Ήμασταν προγραμματισμένοι για εγχείρηση στις 3 Φεβρουαρίου 2015. Συνεχίσαμε τις προσευχές. Φυσικά νηστεύαμε. Το παιδί προσευχόταν κάθε βράδυ. Με τον καιρό, ένα παιδί που έχει προβλήματα και μαθαίνει να μιλάει με τον Θεό και με τους αγίους είναι ίσως πιο κερδισμένο από ένα υγιές παιδί, που δεν έχει κανένα πρόβλημα και δεν έχει γνωρίσει τον Χριστό… Ο π. Νεκτάριος ο πνευματικός μας από την Μονή Ρέτσεα, όπου υπάρχει ένα μικρό κομμάτι από τα λείψανα του Αγίου Νεκταρίου, είπε στο παιδί να προσεύχεται με τον εξής τρόπο: “Άγιε Νεκτάριε, εάν χρειάζεται να εγχειριστώ, να με εγχειρίσεις εσύ. Και αν δεν χρειάζεται, κάνε με εσύ καλά”.
Ωστόσο, όλο αυτό το διάστημα είχα στιγμές που κατέπεφτα ψυχικά. Έκλαιγα, όταν συνόδευα τον Ιωάννη Κασσιανό στα μοναστήρια για προσευχή και στήριγμα. Το παιδί μας από μικρός προσεύχεται και κοινωνάει. Μερικές φορές το Κοινωνικό κρατούσε πιο πολύ, αλλά περίμενε ήσυχα, ούτε πίσω του δεν κοίταζε. Περίμενε σαν ένας ώριμος άνθρωπος να βγει ο ιερέας να τον κοινωνήσει. Και σκεφτόμουν: “Κύριε, ελέησέ τον. Κοίτα πως στέκεται το καημένο, βοήθησέ τον να το ξεπεράσει. Τόσο άρρωστο να είναι αυτό το παιδί.”
Ένα μάθημα που μου δίδαξαν οι δοκιμασίες της ζωής ήταν ότι εμείς συχνά προτιμούμε να καταλάβουμε τις δοκιμασίες της ζωής με έναν τρόπο βολικό. Μας έλεγε ένας γέροντας, ότι θέλουμε να βάλουμε έναν σταυρό στον καναπέ και να καθόμαστε. Δεν μπορούμε όμως να αποφύγουμε τον πόνο, το παν είναι να μάθουμε από τον πόνο το μάθημά μας. Το παιδί τελείωνε τις προσευχές του κάθε βράδυ ως εξής: ‘Άγιε Νεκτάριε, εάν χρειάζεται να εγχειριστώ, να με εγχειρίσεις εσύ. Και αν δεν χρειάζεται, κάνε με εσύ καλά”.
Ένα βράδυ, κατά τη μεγάλη Σαρακοστή πριν το Πάσχα, αφού είπε τις προσευχές του και προσευχήθηκε και στον Άγιο Νεκτάριο, μου είπε:
-Μαμά, ξέρεις τι μου είπε ο Άγιος Νεκτάριος; “Παιδί μου, εγώ σε εγχείρισα!”. - Βρε Κασσιανέ, είδες τον Άγιο Νεκτάριο;
- Όχι, μαμά. Έτσι τον άκουσα μέσα στο κεφάλι μου!
Μετά από δύο-τρεις μέρες, αφού προσευχήθηκε, μου είπε το ίδιο πράγμα, ότι ο Άγιος Νεκτάριος τον εγχείρισε.
Δεν ξέραμε τι να πιστέψουμε, γιατί καμιά φορά τα παιδιά έχουν μεγάλη φαντασία. Το είπαμε στον πνευματικό μας και τον πήρε να τον εξομολογήσει. Ο εξομολόγος του μας διαβεβαίωσε ότι το παιδί έλεγε την αλήθεια. Εμείς στην οικογένεια γνωρίσαμε τον άγιο Νεκτάριο από την τηλεόραση, όταν είδαμε εκπομπές για τον Άγιο Νεκτάριο, τα θαύματά του στη Μονή Ράντου Βόντα (όπου βρίσκεται τμήμα του αγίου λειψάνου του) στο Βουκουρέστι.
Δεν ξέραμε τι να πιστέψουμε, γιατί καμιά φορά τα παιδιά έχουν μεγάλη φαντασία. Το είπαμε στον πνευματικό μας και τον πήρε να τον εξομολογήσει. Ο εξομολόγος του μας διαβεβαίωσε ότι το παιδί έλεγε την αλήθεια. Εμείς στην οικογένεια γνωρίσαμε τον άγιο Νεκτάριο από την τηλεόραση, όταν είδαμε εκπομπές για τον Άγιο Νεκτάριο, τα θαύματά του στη Μονή Ράντου Βόντα (όπου βρίσκεται τμήμα του αγίου λειψάνου του) στο Βουκουρέστι.
Επίσης διάβασα το βιβλίο «Άγιος Νεκτάριος - Θαύματα στη Ρουμανία» και τον «Βίο του Αγίου Νεκταρίου».
Εντυπωσιάστηκα από τις διηγήσεις των ανθρώπων για τα θαύματα του Αγίου. Από τον Νοέμβριο του 2014, κάθε μέρα διάβαζα την Παράκληση της Παναγίας, την Παράκληση της Παναγίας της Γοργοεπηκόου, την Παράκληση του Αγίου Νεκταρίου. Διάβαζα συνεχώς και το Ψαλτήρι. Θα έπρεπε όλοι οι γονείς να καταλάβουν πόσο σημαντικό είναι να προσεύχονται για τα παιδιά τους. Και εάν δεν ήλθε η θεραπεία, αυτό δεν σημαίνει ότι ο Θεός δεν άκουσε τις προσευχές τους.
Ο Θεός μας απαντάει κατά το συμφέρον της ψυχής μας.
Όταν το παιδί μας είπε ότι τον εγχείρισε ο Άγιος Νεκτάριος, είπα να πάμε να του κάνουμε πάλι εξετάσεις. Τηλεφωνήσαμε στον παιδίατρο στο Κλουζ και είπε να του κάνουμε μία ενδοσκόπηση, να δει σε τι κατάσταση βρίσκονται οι κιρσοί. Όταν του έγινε η ενδοσκόπηση παρακολουθούσαμε και εμείς την οθόνη. Λέει ο γιατρός: “Ο οισοφάγος είναι καθαρός. Τι κάνατε; Ο οισοφάγος είναι καθαρός. Δεν υπάρχουν πια κιρσοί.”. Εν τω μεταξύ η σπλήνα μίκρυνε σε μέγεθος, δεν ετίθετο πια θέμα εγχείρησης. Πράγματι, τον εγχείρισε ο Άγιος Νεκτάριος! Μεγάλο θαύμα συνέβη με τον Κασσιανό...
Τότε μου είπε το παιδί: “Είδες, μαμά, ότι δεν σου είπα ψέματα;”. Τηλεφωνήσαμε στους παππούδες να τους πούμε τα νέα. Πράγματι, ο Άγιος Νεκτάριος τον είχε εγχειρίσει. Από ιατρικής απόψεως οι κιρσοί αυτοί δεν μπορούν να εξαφανιστούν.
Πήγαμε και σε άλλο νοσοκομείο, τον εξέτασε εκεί ο εφημερεύων γιατρός, που μας είπε:
Ο Θεός μας απαντάει κατά το συμφέρον της ψυχής μας.
Όταν το παιδί μας είπε ότι τον εγχείρισε ο Άγιος Νεκτάριος, είπα να πάμε να του κάνουμε πάλι εξετάσεις. Τηλεφωνήσαμε στον παιδίατρο στο Κλουζ και είπε να του κάνουμε μία ενδοσκόπηση, να δει σε τι κατάσταση βρίσκονται οι κιρσοί. Όταν του έγινε η ενδοσκόπηση παρακολουθούσαμε και εμείς την οθόνη. Λέει ο γιατρός: “Ο οισοφάγος είναι καθαρός. Τι κάνατε; Ο οισοφάγος είναι καθαρός. Δεν υπάρχουν πια κιρσοί.”. Εν τω μεταξύ η σπλήνα μίκρυνε σε μέγεθος, δεν ετίθετο πια θέμα εγχείρησης. Πράγματι, τον εγχείρισε ο Άγιος Νεκτάριος! Μεγάλο θαύμα συνέβη με τον Κασσιανό...
Τότε μου είπε το παιδί: “Είδες, μαμά, ότι δεν σου είπα ψέματα;”. Τηλεφωνήσαμε στους παππούδες να τους πούμε τα νέα. Πράγματι, ο Άγιος Νεκτάριος τον είχε εγχειρίσει. Από ιατρικής απόψεως οι κιρσοί αυτοί δεν μπορούν να εξαφανιστούν.
Πήγαμε και σε άλλο νοσοκομείο, τον εξέτασε εκεί ο εφημερεύων γιατρός, που μας είπε:
“Ελάτε τώρα, κυρία. Οι κιρσοί αυτοί δεν εξαφανίζονται!”. Το ίδιο μας είπε και στο Κλουζ η γιατρός που μας έκανε την ενδοσκόπηση: “Πείτε μου τι κάνατε, επειδή έχουμε τόσα παιδιά με οισοφαγικούς κιρσούς και σε κανένα δεν εξαφανίστηκαν”. Στα άρρωστα παιδιά, όπως είναι και ο Ιωάννης Κασσιανός που είναι υπό παρακολούθηση, τους χορηγείται προπρανολόλη, αλλά και με αυτό το φάρμακο δεν εξαφανίζονται οι κιρσοί”. Φυσικά, όλοι πια βλέπαμε στις οθόνες ότι εξαφανίστηκαν. Δεν υπήρχαν πλέον.
Έφυγε μία πέτρα από την καρδιά μας. Ζούσαμε στο θαύμα. Μετά από δύο εβδομάδες μάθαμε ότι διοργανώνεται μια προσκυνηματική εκδρομή στην Ελλάδα. Αποφασίσαμε να πάμε, για να ευχαριστήσουμε τον Άγιο Νεκτάριο. Ο Κασσιανός ήταν το μοναδικό παιδί στην ομάδα. Παρότι ο δρόμος ήταν μακρύς και κουραστικός δεν αισθανθήκαμε κούραση, ο Κασσιανός δεν παραπονέθηκε ότι κουράστηκε ή ότι βαρέθηκε. Έψελνε στο λεωφορείο ύμνους μαζί με τους άλλους προσκυνητές και παντού φερόταν σαν ένας μεγάλος άνθρωπος. Στο λεωφορείο ομολόγησε: “Εμείς είχαμε έτοιμα τα χρήματα, για να με εγχειρίσουν και με αυτά τα χρήματα ήλθαμε στην Ελλάδα, για να προσκυνήσουμε”. Πώς είχαν γυρίσει τα πράγματα... Σε τι κατάσταση βρισκόμασταν και πώς μας βοήθησε ο Άγιος Νεκτάριος! Το χέρι του Θεού. Απίστευτο.
Εν κατακλείδι, δεν μπορώ παρά να πω: “Μέγας ει, Κύριε, και θαυμαστά τα έργα Σου! Σε ευχαριστώ, Κύριε, σε ευχαριστώ!”. Ο Κασσιανός απ’ όταν μας πήγε το ασθενοφόρο στο Κλουζ, πάντοτε όταν βλέπουμε ένα ασθενοφόρο λέει: Μαμά, να πούμε: “Κύριε, βοήθα όποιον βρίσκεται μέσα στο ασθενοφόρο.”
O πατέρας του Ιωάννη Κασσιανού, Ιωάννης Farcas διηγείται ανάμεσα σε άλλα, πως από αυτή την περιπέτεια μαθήτευσε στην πίστη: «Άρχισα, ακόμη πιο πολύ, να πιστεύω ότι χωρίς τον Θεό δεν μπορούμε να κάνουμε απολύτως τίποτα σε αυτήν τη ζωή. Ακριβώς όπως λέει στο Ευαγγέλιο ότι ούτε μία τρίχα δεν πέφτει από το κεφάλι μας χωρίς τη θέληση του Θεού. Εμείς πιστεύαμε ότι αυτά είναι ιστοριούλες. Δεν είναι όμως.»
Κατά τη διάρκεια της ασθένειας του παιδιού του, ο Ιωάννης ταξίδευσε για να παρακαλέσει τον άγιο Νεκτάριο στην Ελλάδα, στο μοναστήρι της Αγίας Τριάδος όπου μόνασε ο άγιος, στην Αίγινα.
«Πήρα μαζί μου και φωτογραφίες του Κασσιανού και πήγα στον Άγιο Νεκτάριο. Ήταν σαν σε όνειρο στο μοναστήρι, πολύ όμορφα. Εκεί συνάντησα και μία μοναχή, συμπατριώτισσά μας από το Μπρασόβ. Συζήτησα μαζί της για τον Κασσιανό. Άφησα και τη φωτογραφία του Κασσιανού στον τάφο του Αγίου Νεκταρίου. Είχα και μία φωτογραφία όπως ήταν άρρωστος με το δέρμα του σε κακή κατάσταση. Προσευχήθηκα: “Άγιε Νεκτάριε, τον βλέπεις. Σε παρακαλώ κάνε τον καλά, θεράπευσέ τον.” Μπορούμε να αισθανθούμε με την προσευχή ότι ο Θεός μάς ακούει. Εάν πεις το “Πάτερ ημών” με όλη σου την ψυχή, ο Θεός δεν σε αφήνει χωρίς απάντηση.
Όταν επέστρεψα, διηγήθηκα στη γυναίκα μου και στα δυο παιδιά μας πόσο όμορφα ήταν. Συνέχισα να πηγαίνω σε μοναστήρια. Μαζί με τον γιατρό χρειάζεται και η πίστη. Και ο γιατρός χωρίς τον Θεό τίποτα δεν κάνει. Άλλοι γιατροί το αναγνωρίζουν αυτό, άλλοι όχι, πιστεύουν μόνο στην επιστήμη τους.»
Έφυγε μία πέτρα από την καρδιά μας. Ζούσαμε στο θαύμα. Μετά από δύο εβδομάδες μάθαμε ότι διοργανώνεται μια προσκυνηματική εκδρομή στην Ελλάδα. Αποφασίσαμε να πάμε, για να ευχαριστήσουμε τον Άγιο Νεκτάριο. Ο Κασσιανός ήταν το μοναδικό παιδί στην ομάδα. Παρότι ο δρόμος ήταν μακρύς και κουραστικός δεν αισθανθήκαμε κούραση, ο Κασσιανός δεν παραπονέθηκε ότι κουράστηκε ή ότι βαρέθηκε. Έψελνε στο λεωφορείο ύμνους μαζί με τους άλλους προσκυνητές και παντού φερόταν σαν ένας μεγάλος άνθρωπος. Στο λεωφορείο ομολόγησε: “Εμείς είχαμε έτοιμα τα χρήματα, για να με εγχειρίσουν και με αυτά τα χρήματα ήλθαμε στην Ελλάδα, για να προσκυνήσουμε”. Πώς είχαν γυρίσει τα πράγματα... Σε τι κατάσταση βρισκόμασταν και πώς μας βοήθησε ο Άγιος Νεκτάριος! Το χέρι του Θεού. Απίστευτο.
Εν κατακλείδι, δεν μπορώ παρά να πω: “Μέγας ει, Κύριε, και θαυμαστά τα έργα Σου! Σε ευχαριστώ, Κύριε, σε ευχαριστώ!”. Ο Κασσιανός απ’ όταν μας πήγε το ασθενοφόρο στο Κλουζ, πάντοτε όταν βλέπουμε ένα ασθενοφόρο λέει: Μαμά, να πούμε: “Κύριε, βοήθα όποιον βρίσκεται μέσα στο ασθενοφόρο.”
O πατέρας του Ιωάννη Κασσιανού, Ιωάννης Farcas διηγείται ανάμεσα σε άλλα, πως από αυτή την περιπέτεια μαθήτευσε στην πίστη: «Άρχισα, ακόμη πιο πολύ, να πιστεύω ότι χωρίς τον Θεό δεν μπορούμε να κάνουμε απολύτως τίποτα σε αυτήν τη ζωή. Ακριβώς όπως λέει στο Ευαγγέλιο ότι ούτε μία τρίχα δεν πέφτει από το κεφάλι μας χωρίς τη θέληση του Θεού. Εμείς πιστεύαμε ότι αυτά είναι ιστοριούλες. Δεν είναι όμως.»
Κατά τη διάρκεια της ασθένειας του παιδιού του, ο Ιωάννης ταξίδευσε για να παρακαλέσει τον άγιο Νεκτάριο στην Ελλάδα, στο μοναστήρι της Αγίας Τριάδος όπου μόνασε ο άγιος, στην Αίγινα.
«Πήρα μαζί μου και φωτογραφίες του Κασσιανού και πήγα στον Άγιο Νεκτάριο. Ήταν σαν σε όνειρο στο μοναστήρι, πολύ όμορφα. Εκεί συνάντησα και μία μοναχή, συμπατριώτισσά μας από το Μπρασόβ. Συζήτησα μαζί της για τον Κασσιανό. Άφησα και τη φωτογραφία του Κασσιανού στον τάφο του Αγίου Νεκταρίου. Είχα και μία φωτογραφία όπως ήταν άρρωστος με το δέρμα του σε κακή κατάσταση. Προσευχήθηκα: “Άγιε Νεκτάριε, τον βλέπεις. Σε παρακαλώ κάνε τον καλά, θεράπευσέ τον.” Μπορούμε να αισθανθούμε με την προσευχή ότι ο Θεός μάς ακούει. Εάν πεις το “Πάτερ ημών” με όλη σου την ψυχή, ο Θεός δεν σε αφήνει χωρίς απάντηση.
Όταν επέστρεψα, διηγήθηκα στη γυναίκα μου και στα δυο παιδιά μας πόσο όμορφα ήταν. Συνέχισα να πηγαίνω σε μοναστήρια. Μαζί με τον γιατρό χρειάζεται και η πίστη. Και ο γιατρός χωρίς τον Θεό τίποτα δεν κάνει. Άλλοι γιατροί το αναγνωρίζουν αυτό, άλλοι όχι, πιστεύουν μόνο στην επιστήμη τους.»
O πατήρ Νεκτάριος από τη μονή Ρετσέα ο πνευματικός της οικογένειας, ο άνθρωπος που εξομολόγησε τον μικρό Ιωάννη Κασσιανό μαρτυρά:
« Όταν το άκουσα, το πίστεψα αμέσως. Όταν άκουσα ότι ο Άγιος του είπε: “Παιδί μου, εγώ σε εγχείρισα”, δεν είχα καμία αμφιβολία. »
Επίσης, ο Πατήρ Ιωάννης Τutecean από την ενορία Μουρεσένι, ο ιερέας που βάπτισε τον Ιωάννη Κασσιανό περιγράφει στη δική του εξιστόρηση:
«Ήταν το σώμα του γεμάτο κόκκινες κηλίδες. Εγώ τους είπα: “Ας τον βαπτίσουμε, η βάπτιση είναι ένα από τα μυστήρια της εκκλησίας και θα τον βοηθήσει. Να μην χάνετε το θάρρος σας. Έπειτα να τον φέρνετε να κοινωνάει.”.
Από τότε, κάθε Νοέμβρη, ο Ιωάννης Κασσιανός ταξιδεύει πια υγιής από τη Ρουμανία στην Ελλάδα. Πηγαίνει μαζί με την οικογένειά του την ημέρα της γιορτής του αγίου Νεκταρίου στην Αίγινα, να συναντήσει αυτόν που τον εγχείρισε μόνο με το νυστέρι της αγάπης του. Από αυτή την τομή δεν σχηματίστηκε πληγή ούτε έμεινε σημάδι για να θυμάται την ασθένειά του. Η αγάπη δεν χρειάζεται υπενθυμίσεις. Είναι πάντα εκεί, ζωντανή και σιωπηλή, ηχηρά σιωπηλή όπως και ο Θεός.
Σοφία Χατζή
δημοσιεύθηκε στην εβδομαδιαία εφημερίδα
Από το proskynitis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου