Για το κεραμίδι

Παραμονές εορτών τότε και βγαίνοντας για ψώνια δεν θα ξεχνούσες να αγοράσεις ένα λαχείο συντακτών για το όνειρο ζωής να κερδίσεις
ένα σπίτι.
Να φύγεις από το νοίκι και να μπείς κάτω από δικό σου κεραμίδι όπως έλεγε
η μάνα που είχε γίνει εξπέρ στις μετακομίσεις.
Η Αθήνα με τους πρόσφυγες με τους εσωτερικούς μετανάστες
είχε
αυξήσει τον πληθυσμό της.
"Αυτό το σπίτι ποιός θα το πάρει;"
Διαλαλούσε το εμπόρευμά του ο λαχειοπώλης....
Χτίζανε τότε πολυκατοικίες την μία πίσω από την άλλη
και τις έβλεπες σαν παλάτια του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπή που τότε
ούτε ακουστά που τον είχαμε.
Κυρίως στην Κυψέλη και στα Πατήσια....
Περιμέναμε στο ραδιόφωνο να ακούσουμε τους αριθμούς που κληρωθήκανε
και κατεβαίναμε από τα σύννεφα στην πραγματικότητα.
Βρίσκαμε και δικαιολογίες για παρηγοριά...
"σιγά τα διαμερίσματα....ψεύτικες κατασκευές...ο ένας βλέπει τον άλλο απέναντι
όταν ξυπνάει...ακούει το καζανάκι του διπλανού όταν τρώει....εδώ έχουμε
αυλή ...γλάστρες...ωραία γειτονιά...αμέεε..."
Βέβαια τον επόμενο χρόνο θα ξαναπαίρναμε λαχείο συντακτών και θα το βάζαμε
στα εικονίσματα.

Θυμάμαι όταν ένας μακρινός συγγενής κέρδισε μια χρονιά ένα τριάρι διαμέρισμα

στην Κυψέλη.

Κολωνάκι τότε η περιοχή....ε ρε χαρές...είχε και τρία κορίτσια έμενε και στο νοίκι.

Τα Κρατικά Λαχεία σε εκδήλωση που έκαναν έδιναν τα συμβόλαια και τα κλειδιά

στους τυχερούς.

Παρέλασε όλο το σόϊ για να το δεί με δώρα και ευχές ...

Από το pisostapalia

loading...