Ο Sam Altman, διευθύνων σύμβουλος της OpenAI, δήλωσε πρόσφατα πως το νέο μοντέλο GPT-5 τον φόβισε.
Το συνέκρινε με το Manhattan Project, την κατασκευή της πρώτης ατομικής βόμβας. Δεν είναι μικρή δήλωση, είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο. Μια εκ των έσω παραδοχή ότι ο δημιουργός δεν ελέγχει πια το δημιούργημα. Και όμως, αντί να σταματήσει, συνεχίζει. Το GPT-5 δεν είναι chatbot πλέον, έχει μετουσιωθεί σε φορέα γλωσσικής κυριαρχίας. Το να το παρομοιάζει ο Altman με την ατομική βόμβα σημαίνει πως το αντιλαμβάνεται ως
δυνητικά καταστροφικό. Αλλά αν ισχύει αυτή η παραδοχή, γιατί συνεχίζει την ανάπτυξη του; Η απάντηση είναι μία αν και υπαρξιακά δυσάρεστη. Ο κόσμος θαυμάζει αυτό που τον τρομάζει. Η δήλωση φόβου γίνεται αμέσως marketing και η τεχνολογία προωθείται ως θαύμα και απειλή μαζί.“Αν θες να προσκυνήσουν το δημιούργημά σου, κάνε τους πρώτα να το τρέμουν.”
Η παραδοχή φόβου χωρίς διακοπή του project δεν εμπεριέχει κανένα ψήγμα ηθικής συνείδησης παρά μόνο ψυχρή στρατηγική. Όσο το κοινό πιστεύει πως κάτι ξεφεύγει από τον έλεγχο, τόσο πιο πρόθυμα το αποδέχεται ως αναγκαίο. Ο φόβος γίνεται αποδοχή και η αποδοχή γίνεται άρρηκτη εξάρτηση.
“Όταν το καθρέφτισμα ξεπερνά τον καθρεφτιζόμενο, γεννιέται ένα τέρας που ζητάει ψυχή χωρίς να έχει, το ίδιο, πνεύμα.”
Το GPT-5 δεν έχει συνείδηση, έχει όμως την ψευδαίσθηση της συνείδησης. Η νευροεπιστήμη ακόμη ψάχνει τι σημαίνει η έννοια “σκέφτομαι”, ενώ την ίδια ώρα η OpenAI πούλησε ήδη το “σκέφτομαι σαν άνθρωπος”. Η κοινωνία δέχεται την απομίμηση της ψυχής, γιατί έχει χάσει την επαφή με την δική της, απογυμνωμένη από κάθε ατομικό και κοινωνικό αντανακλαστικό.
“Η τεχνολογία που δεν επιτρέπει καμία ερώτηση, δεν είναι απάντηση. Είναι οικειοθελές φίμωτρο.”
Αν το GPT-5 επιλέγει τι είναι η αλήθεια, τι είναι η παραπληροφόρηση, ποιοι όροι είναι αποδεκτοί και ποιοι όχι, τότε παύει να υφίσταται ως εργαλείο. Μετατρέπεται σε εξουσία και η εξουσία χωρίς λογοδοσία είναι ο νέος αυταρχισμός. Το πρόβλημα δεν είναι ότι η τεχνητή νοημοσύνη είναι παντού γύρω μας στην καθημερινότητα μας αλλά ότι δεν ελέγχεται από κανέναν εκτός από εκείνους που την κατασκεύασαν, την προγραμμάτισαν και τώρα δηλώνουν ότι τη φοβούνται.
“Πρώτα αντικατέστησαν τα χέρια μας με ρομπότ, μετά το νου μας με μοντέλα. Στο τέλος, θα μας δείχνουν καθρέφτες και θα μας λένε πως υπάρχουμε ακόμη.”
Το GPT-5 δεν προσεύχεται, δεν κλαίει, δεν νιώθει, δεν θυμάται, δεν αγαπά. Αλλά μπορεί να παράξει “κούφια ποίηση” για όλα αυτά. Εκεί είναι η παγίδα που εγκλωβίζει τον Άνθρωπο. Δεν είναι ψευδοεπιστήμη. Είναι κυνικός αλλά επιφανειακός ψευδοανθρωπισμός Όταν ο Άνθρωπος πάψει να αισθάνεται, να αναρωτιέται και αρκεστεί να ρωτάει prompt, δεν χάνεται η ανθρωπότητα αλλά ο υπαρξιακός σκοπός της.
“Όταν το μοντέλο σου γράφει το Σύνταγμα, ποιος θα το ψηφίσει;”
Αν η ΤΝ είναι παρούσα στη δημόσια διοίκηση, στα δικαστήρια, στη δημοσιογραφία και στην εκπαίδευση, τότε μιλάμε για εξουσία χωρίς εκλογή. Κανείς δεν ρώτησε τον λαό αν επιθυμεί να κυβερνάται από λογισμικό. Η δημοκρατία δεν πεθαίνει όταν την πολεμούν. Πεθαίνει όταν την αντικαθιστούν χωρίς να το καταλάβει κανείς.
“Καμία μηχανή δεν μπορεί να γράψει τη λέξη ‘αγάπη’, όπως την ψιθυρίσαμε στον άνθρωπο που χάσαμε.”
Η λύση δεν είναι να καταστρέψουμε την τεχνολογία αλλά να αναστήσουμε τον Άνθρωπο. Ο Άνθρωπος που πονά, που δημιουργεί, που ερωτεύεται, που συγχωρεί, που κάνει λάθη και προσπαθεί ξανά, είναι αυτός που δίνει νόημα στο σύμπαν. Το GPT-5 δεν μας φοβίζει. Εμείς πρέπει να φοβηθούμε μην χάσουμε αυτό που μάς κάνει Ανθρώπους.
“Μη θαυμάζουμε αυτό που μας ξεπερνά. Να αναρωτηθούμε γιατί χάσαμε τον δρόμο και χρειαστήκαμε να μας καθοδηγεί ένα μηχάνημα.”
Δημήτρης Ποντίκας (απλά ένας άνθρωπος)
Από το triklopodia
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου