Το ότι στον αιγαιακό χώρο αλλά και ευρύτερα στη Μεσόγειο, οι άνθρωποι επικοινωνούσαν συχνά με το σύστημα των φρυκτωριών, είναι γνωστό -αν και φυσικά δεν έχει αναδειχτεί όπως θα έπρεπε. Με το σύστημα αυτό, της μετάδοσης των μηνυμάτων με τη χρήση φωτιάς, μεταδόθηκε, άλλωστε, τάχιστα, η είδηση της πτώσης της Τροίας.
Αυτό που δεν είναι επίσημα αρχαιολογικά αποδεδειγμένο -ανεπίσημα όμως, όλα τα στοιχεία και οι αποδείξεις είναι εκεί, αλλά όπως φαίνεται και από την
ανακάλυψη στο Καστέλλι, ισχύει και εμπλουτίζει τη γνώση μας για τον Μινωικό, και όχι μόνο πολιτισμό, είναι το γεγονός ότι το πολύπλοκο αυτό σύστημα μετάδοσης μηνυμάτων, αποτελούσε την καθημερινότητα για τους Κρητικούς, 4 χιλιετίες πριν από την εποχή μας!
Σύμφωνα με τις δημοσιευμένες μελέτες του αρχαιολόγου Νίκου Παναγιωτάκη που ανακάλυψε τις Μινωικές Φρυκτωρίες-Σωρούς, πρόκειται για το αρχαιότερο σύστημα επικοινωνίας αποστολής μηνυμάτων με φωτιά, που λειτουργούσε με φωτεινά σήματα και χρησίμευε για τη γρήγορη μετάδοση κωδικοποιημένων μηνυμάτων.
Δείτε το ρεπορτάζ του Newsbomb από την Κρήτη:
Όπως προκύπτει από τις δημοσιεύσεις του σε Διεθνή Συνέδρια αλλά και για πολλά χρόνια έρευνας επί του πεδίου, οι Μινωικές Φρυκτωρίες είναι μεγάλες κατασκευές (τοίχοι και χώμα) σε σχήμα κόλουρου κώνου – ήταν στην ουσία η βάση πάνω στην οποία άναβαν οι πυρές. Πρόκειται για ένα κολοσσιαίο έργο της μινωικής εποχής που μας ήταν εντελώς άγνωστο και που στο σύνολό του ανταγωνίζεται σε σύλληψη και εκτέλεση τα μινωικά ανάκτορα. Είναι ένα τεράστιο επικοινωνιακό και αμυντικό έργο που επέτρεπε στις μινωικές αρχές να παρακολουθούν τις ακτές, τους δρόμους και γενικά όλες εκείνες τις περιοχές στρατηγικής σημασίας και να επικοινωνούν γρήγορα μεταξύ τους.
Μεγάλος αριθμός φρυκτωριών πιθανόν κάλυπτε όλη την Κρήτη και ένα μήνυμα μπορούσε να μεταδοθεί πολύ γρήγορα σε ολόκληρο το νησί αλλά και σε άλλες περιοχές, όπως τα νησιά του Αιγαίου. Οι φρυκτωρίες επομένως εξασφάλιζαν την επικοινωνία με τις γύρω περιοχές και τα νησιά, την ασφαλή μεταφορά των προϊόντων, και πιθανόν την ασφαλή ναυσιπλοΐα.
Ο αρχαιολόγος Νίκος Παναγιωτάκης αφιέρωσε μεγάλο μέρος της ζωής του στην ιδιαίτερη πατρίδα του, και χωρίς χρηματοδότηση «χτένισε» στην κυριολεξία τη γεωγραφική ενότητα της Πεδιάδας αρχαιολογικά και τοπωνυμικά, στην Κεντρική Κρήτη, που αποτελεί την ενδοχώρα των ανακτορικών μινωικών πόλεων της Κνωσού και των Μαλίων.
Οι έρευνες του από το 1982 έως το 1989, και από το 2001-2009 σε 800 τετραγωνικά χιλιόμετρα στην Πεδιάδα της Κεντρικής Κρήτης, έφεραν στο φως 2.500 θέσεις αρχαιολογικού ενδιαφέροντος, από τη Νεολιθική περίοδο ώς τους οθωμανικούς χρόνους.
Μεταξύ αυτών, και αρχαιολογικές θέσεις που μοιάζουν με υψώματα καλυμμένα με χώμα, που ακόμα και σήμερα ονομάζομε «Σωρούς». Η επιφανειακή όμως έρευνα του Νίκου Παναγιωτάκη ήταν που αποκάλυψε το «μυστικό»…την καλά κρυμμένη αλήθεια με χρονική απόσταση 40 αιώνων από τις ημέρες μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου