Το τραγούδι αυτό της μάνας του Κίτσου είναι το πιο ωραίο, ίσως Κλέφτικο τραγούδι.
Η ιδιαίτερη τεχνική του, η απόλυτη πλαστική τελειότητά του, η συμμετρία και αρμονία, η υψηλή αισθητική του, η ανάδειξη Μορφής τέλειας, το καθιστούν ασύγκριτο. Το πρόσωπο του Κίτσου δεν έχει προσδιοριστεί ιστορικά και ίσως να μην υπήρξε καν, να είναι δηλαδή δημιούργημα της φαντασίας του ποιητή λαού1. Η βεβαιότητα είναι μόνο για τον τόπο του επεισοδίου του τραγουδιού. Είναι ο
Ασπροπόταμος και συγκεκριμένα η όχθη του προς την Άρτα. Απέναντι, τα κλεφτοχώρια των Αγράφων, που πνέει αέρας αμόλευτος λευτεριάς.Η λαχτάρα της μάνας να ιδεί το γιο της είναι μεγάλη και ο ψυχικός της κόσμος ταραγμένος τόσο που την κάνει να τα βάζει με τη φύση, να μαλώνει με το ποτάμι. Και αντικρίζει το γιο της αιχμάλωτο, καθημαγμένο, ηττημένο, ξαρμάτωτο, στο δρόμο για την κρεμάλα.
Ο μεγάλος αριθμός των φρουρών του είναι, βέβαια, συμβολικός, υποδηλώνει όμως και τον ηρωϊσμό του Κίτσου, που οι εχθροί του τον φοβούνταν και αιχμάλωτο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου