Μετά από αυτόν τον πόλεμο, η Μέση Ανατολή δεν θα είναι ποτέ η ίδια

Πηγή: Matteo Martini

Αν μπορώ να διακινδυνεύσω μια πρόβλεψη, η ιδέα μου είναι αυτή.

Θα δούμε έναν αεροπορικό πόλεμο μεγάλων αποστάσεων μεταξύ δύο κρατών που δεν έρχονται σε επαφή μεταξύ τους. Θα είναι μία από τις σπάνιες περιπτώσεις σύγκρουσης που θα διαχειρίζονται εξ ολοκλήρου τα αεροπορικά και πυραυλικά όπλα.

Θα είναι ένας πόλεμος φθοράς καί τριβής, στον οποίο θα κερδίσουν όσοι έχουν περισσότερους αναλώσιμους πόρους, μεγαλύτερη

βιομηχανική βάση και υψηλότερη δημογραφία.

Ακριβώς λόγω της τριβής μπορεί να μην είναι σύντομη (και εδώ τα μεγαλύτερα άγνωστα ανοίγονται δεδομένης της διεθνούς σημασίας αυτού του θεάτρου, η οποία απαιτεί την ανάγκη διαμεσολάβησης).

Η αναλογία του τύπου της σύγκρουσης μπορεί να βρεθεί στη μάχη της Βρετανίας.

Ταυτόχρονα, είναι ένα τοπικό θέατρο του μεγάλου παιχνιδιού μεταξύ της Ευρασίας και της αγγλοδυτικής σφαίρας. Και οι δύο υποψήφιοι θα τροφοδοτηθούν από το εξωτερικό. Το Ισραήλ, απόλυτα εξαρτημένο από τις Ηνωμένες Πολιτείες για οποιαδήποτε ανάγκη, αλλά και το Ιράν.

Υπάρχουν ήδη ενδείξεις πιθανών γραμμών εφοδιασμού από την Κίνα και το Πακιστάν (συστήματα ραντάρ, πυρομαχικά, πληροφορίες και υλικά είναι τα πιθανά βοηθήματα που διακυβεύονται).

Η Ρωσία πιθανότατα θα βρίσκεται σε μια πιο απομονωμένη θέση, η οποία θα της έδινε τη νομιμότητα να έχει διαμεσολαβητικό ρόλο.

Αν αποκλείσουμε την άμεση πιθανότητα επέμβασης των ΗΠΑ, το όλο θέμα θα περιοριστεί σε έναν πόλεμο φθοράς λίγων μηνών (;), ο οποίος θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό από το μήκος των γραμμών ανεφοδιασμού και το κόστος παραγωγής των όπλων.

Η κρίση της Δύσης, που εξαρτάται εξ ολοκλήρου από τον αμερικανικό βιομηχανικό μηχανισμό, παίζεται ενάντια σε αυτό το σενάριο. Μετά από τρία χρόνια πολέμου στην Ουκρανία, τα στρατηγικά αποθέματα των ΗΠΑ βρίσκονται κοντά σε κρίσιμα χαμηλά. Απλά δεν έχουν πλέον όπλα να πουλήσουν στους Ευρωπαίους, να προσφέρουν στους Ουκρανούς και να ενισχύσουν το Ισραήλ. Και οι γραμμές παραγωγής έχουν προβλήματα κλίμακας: παράγουν πολύ λίγα, πολύ αργά, με πολύ υψηλό κόστος.

Όλα αυτά με το τελευταίο θέατρο στο βάθος, το πιο απαιτητικό από άποψη ποσότητας και όχι ακόμα ενεργό: την Ταϊβάν.

Η κουβέρτα των δυτικών στρατιωτικών πόρων γίνεται όλο και μικρότερη, και αν η Κίνα, με το βιομηχανικό δυναμικό της και τους πόρους που δεν χρησιμοποιούνται ακόμη σε άλλα θέατρα, αρχίσει να προμηθεύει το Ιράν, θα σηματοδοτήσει το σημείο καμπής στο Μεγάλο Παιχνίδι.

Υπάρχει ένας άλλος σημαντικός παράγοντας: τα δημογραφικά στοιχεία των δύο υποψηφίων υπερβαίνουν την αναλογία 10: 1, καθώς και ο όγκος παραγωγής και η περιοχή της επικράτειας. Με μια περιοχή συγκρίσιμη με δύο ιταλικές περιοχές, το Ισραήλ στερείται στρατηγικού βάθους για να διασκορπίσει τους πόρους και τα όπλα του, εναντίον ενός εχθρού με μεγαλύτερη εδαφική έκταση σε αναλογία 50:1.

Εάν ο πόλεμος οδηγηθεί, εκτός από ανατροπές, σε μια μακρά εκστρατεία φθοράς, όπως φαίνεται να είναι, και εάν το Ισραήλ δεν καταφέρει να προκαλέσει μια εξέγερση στο Ιράν εναντίον της Ισλαμικής Δημοκρατίας (ένας ειλικρινά μυθολογικός στόχος), θα έλεγα ότι η φθορά θα παίξει προς μια κατεύθυνση που έχει ήδη σημειωθεί.

Και πιθανότατα θα αλλάξει την παγκόσμια διεθνή τάξη, καθώς και την περιφερειακή ισορροπία. Δεν θα εκπλαγώ αν στο τέλος της ημέρας η ίδια η ύπαρξη της σιωνιστικής οντότητας τουλάχιστον επανεξεταστεί, τουλάχιστον στις λεπτομέρειες της, και δεν φτάσουμε σε ένα είδος διεθνούς ειρηνευτικής διάσκεψης για τη Μέση Ανατολή, ένα είδος ειρήνης της Βεστφαλίας για τα επόμενα χρόνια... Το τελευταίο πράγμα σε αυτό το σημείο που με προβληματίζει είναι ότι το θέατρο της Ταϊβάν πρέπει ακόμη να ανοίξει προκειμένου να τεθούν όλες οι παγκόσμιες δυνάμεις μπροστά στην αναγνώριση νέων σχέσεων εξουσίας.

Έτσι παρεκκλίνουμε.

 

Αλλά έχω μια βεβαιότητα: η Μέση Ανατολή δεν θα είναι ποτέ ξανά η ίδια.

Μετά από αυτόν τον πόλεμο, η Μέση Ανατολή δεν θα είναι ποτέ η ίδια

Από το amethystosbooks