Δευτέρα 2 Ιουνίου 2025

Φτιάξαμε το μεγαλύτερο άγαλμα του αρχαίου κόσμου. Κι όμως, δεν έχει βρεθεί ούτε ένα κομμάτι του

Γρηγόρης Κεντητός

Το 305 π.Χ. η Ρόδος δέχτηκε επίθεση από τον Δημήτριο τον Πολιορκητή, γιο του Αντίγονου και έναν από τους πιο φιλόδοξους διαδόχους του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Έφερε 40.000 στρατιώτες, πολιορκητικά πλοία και μια μηχανή 30 μέτρων ύψους, με δεκατρείς ορόφους, γεμάτη σκορπιούς, λιθοβόλους και καταπέλτες. Την έλεγαν «Ελεπόλι». Δηλαδή: Καταστροφέα Πόλεων.

Οι Ρόδιοι δεν λύγισαν. Ούτε καν όταν ο Δημήτριος έφτασε να σκάψει κάτω από τα τείχη τους. Με ελάχιστους συμμάχους, κατάφεραν να

αποκρούσουν την πιο εντυπωσιακή πολιορκία της εποχής. Όταν έφυγε ο Δημήτριος, άφησε πίσω του σπασμένα όπλα, κατεστραμμένες μηχανές και ένα όνομα που θα τον ακολουθούσε για πάντα: ο Πολιορκητής που απέτυχε.

Οι Ρόδιοι μάζεψαν τα λάφυρα και τα πούλησαν. Τα χρήματα δεν τα έβαλαν σε θησαυρούς ή σε τείχη. Έφτιαξαν με αυτά ένα άγαλμα. Όχι οποιοδήποτε. Ένα άγαλμα για τον θεό Ήλιο, τον προστάτη τους. Ένα άγαλμα που θα έδειχνε ότι μια πόλη μπορεί να ταπεινώσει μια αυτοκρατορία. Ένα μήνυμα για όλο τον κόσμο.

Το έργο το ανέλαβε ο Χάρης από τη Λίνδο. Μαθητής του Λυσίππου, του γλύπτη που είχε φιλοτεχνήσει τον Μέγα Αλέξανδρο. Ο Χάρης χρειάστηκε 12 χρόνια για να τελειώσει τον Κολοσσό. Υπολογίζεται πως χρησιμοποιήθηκαν 500 τάλαντα μπρούντζου και 300 σιδήρου. Κανείς δεν ξέρει ακριβώς πόσο ψηλό ήταν. Άλλοι λένε 30 μέτρα, άλλοι 32. Ήταν όμως το πιο μεγάλο άγαλμα του αρχαίου κόσμου.

Ο Κολοσσός δεν ήταν απλώς άγαλμα. Ήταν πολιτικό σύμβολο. Όχι αφιέρωμα στον θεό, αλλά στον λαό που στάθηκε όρθιος. Έστεκε στην είσοδο του λιμανιού ή κοντά του – κανείς δεν ξέρει με ακρίβεια. Δεν άνοιγαν πλοία ανάμεσα στα πόδια του, όπως λέει ο μύθος, αλλά έβλεπαν ένα άγαλμα τόσο μεγάλο, που ο Πλίνιος έγραφε πως λίγοι μπορούσαν να αγκαλιάσουν έστω και ένα δάχτυλό του.

Το 227 π.Χ., 66 χρόνια μετά την ανέγερσή του, ένας δυνατός σεισμός τον έριξε. Το άγαλμα έσπασε στα γόνατα και σωριάστηκε. Ο χρησμός από τους Δελφούς είπε να μη χτιστεί ξανά. Οι Ρόδιοι τον άκουσαν. Κι έτσι, ο Κολοσσός έμεινε στο έδαφος. Για εκατοντάδες χρόνια.

Ακόμη και πεσμένος, ο Κολοσσός τραβούσε επισκέπτες. Έρχονταν απ’ όλο τον κόσμο για να δουν το μπρούντζινο θαύμα. Οι Έλληνες, οι Ρωμαίοι, οι Πέρσες, όλοι ήθελαν να δουν πώς φτιάχνεται το μεγαλείο. Μέχρι που το 653 μ.Χ., οι Άραβες κατέλαβαν τη Ρόδο. Έλιωσαν τον χαλκό και τον πούλησαν σε έναν Σύριο έμπορο. Λένε ότι χρειάστηκαν 900 καμήλες για να τον μεταφέρουν.

 

Και κάπου εκεί, ο Κολοσσός εξαφανίζεται. Δεν έχει βρεθεί ποτέ ούτε ένα κομμάτι του. Ούτε μια πλάκα, ούτε ένα καρφί, ούτε μια γωνιά από σιδερένιο μηχανισμό. Κανείς δεν ξέρει πού πήγε όλο αυτός ο χαλκός. Κανείς δεν βρήκε τίποτα, ούτε στο λιμάνι, ούτε κάτω από τη Ρόδο, ούτε στους δρόμους που πέρασαν οι καμήλες. Ίσως τον χάσαμε για πάντα. Ίσως ο Κολοσσός δεν ήταν ποτέ φτιαγμένος για να κρατήσει.

πηγή

Από το romioitispolis

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου