Στη διάρκεια μιας οικογενειακής εκδρομής, τον Οκτώβριο του 2023, ο Lucas Atchison, χρησιμοποιούσε έναν ανιχνευτή μετάλλων που πήρε ως δώρο για τα γενέθλιά του, όταν βρήκε κάτι μεγάλο και παλιό.
«Ήμασταν στην παραλία, πήραμε τον ανιχνευτή μετάλλων και με το που τον βάλαμε σε λειτουργία αμέσως εντοπίσαμε ένα καρφί από το ναυάγιο», εξήγησε ο 10χρονος Lucas. Η ανακάλυψη έγινε στο πάρκο Point Farms στο Οντάριο του Καναδά.
Το παιδί θυμάται πως ειδοποίησε τον πατέρα του, ο οποίος στην αρχή, νόμισε πως
η αιχμή που βρήκε χρησίμευε για το δέσιμο κάποιας βάρκας. Ο Lucas ωστόσο, δεν είχε πεισθεί και οι δυο τους άρχισαν να σκάβουν πιο βαθιά. Ανακάλυψαν περισσότερα καρφιά κολλημένα στο ξύλο.«Μετά, ο πατέρας μου, μου είπε: ‘Λούκας αυτό είναι ένα ναυάγιο’. Εκείνο το πρωί που ξύπνησα, δεν μου είχε περάσει από το μυαλό ότι θα ανακάλυπτα ένα ναυάγιο», περιγράφει το αγόρι.
H Hailey Sterling, στα αριστερά, με τη Lorna Miessner, απομακρύνουν άμμο από το ναυάγιο. Οι δύο γυναίκες που μελετούν το εύρημα, είναι πρωτοετείς φοιτήτριες της ανθρωπολογίας στο Πανεπιστήμιο Τρεντ και εκπαιδεύονται από την ανθρωπολόγο Leslie Curry. Φωτογραφία: Andrea Bellemare
Ο πατέρας του Lucas, Jason Atchison είπε πως, ανέφεραν το εύρημα στο προσωπικό των επαρχιακών πάρκων και, στη συνέχεια, ήλθαν σε επικοινωνία με την Επιτροπή Θαλάσσιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς του Οντάριο (OMHC), μία μη κερδοσκοπική, εθελοντική ομάδα αφιερωμένη στην καταγραφή και τη διαφύλαξη της ενάλιας ιστορίας.
Η ενάλια αρχαιολόγος Scarlett Janusas. Φωτογραφία: Scarlett Janusas
Εκείνη την εβδομάδα, με τον Lucas να παρακολουθεί στενά τις εργασίες, ξεκίνησε η ανασκαφή στο ναυάγιο με μια ομάδα του OMHC να σκάβει για να δει τι ακριβώς βρήκε ο Lucas.
Η Allison Hooper έβγαλε περισσότερη άμμο ανάμεσα από τα ξύλινα πλαίσια που ήταν η πλευρά της γολέτας. Δύο μυστριά μικρά φαράσια, “περιμένουν” στο ξύλο. Φωτογραφία: Andrea Bellemare
Οι ανασκαφές
Η διαδικασία για την έγκριση ανασκαφών, είναι χρονοβόρα, ενώ προβλέπονται κανονισμοί που πρέπει να τηρηθούν, εξηγεί η ενάλια αρχαιολόγος Scarlett Janusas και ο ιστορικός ναυτικής ιστορίας, Patrick Folkes.
Γνώρισαν τους Atchisons για πρώτη φορά, το φθινόπωρο του 2023, στην παραλία, όπου τους έδειξαν το σημείο που έπρεπε να ψάξουν. Στην συνέχεια, μια ομάδα εθελοντών της OMHC, κατέφθασε με βαρύ εξοπλισμό που τους παρείχε το επαρχιακό πάρκο και στη συνέχεια, ξεκίνησαν με φτυάρια, μυστριά και βούρτσες με σκοπό να ανακαλύψουν τι ήταν θαμμένο στην άμμο.
Μέχρι στιγμής, η Janusas δήλωσε πως έχουν βρει ένα μικρότερο τμήμα του πλοίου από ό,τι ήλπιζαν. Κατέληξαν ωστόσο, στο συμπέρασμα πως, το τμήμα που βρήκαν ήταν το πλαίσιο από την μια πλευρά του πλοίου.
«Βρήκαμε διπλά πλαίσια, κάτι που υποδηλώνει πως ήταν ένα στιβαρό πλοίο – γι’ αυτό θεωρούμε πως πρόκειται για γολέτα. Η γολέτα είναι συνήθως ένα δίστηλο ιστιοφόρο, συνήθως ξύλινο», εξηγεί η Janusas.
Η γολέτα του Αγίου Αντωνίου;
Δεν έχουν απομείνει αρκετά τμήματα του πλοίου για να προσδιοριστεί με ακρίβεια η ταυτότητά του, αλλά ο Folkes λέει ότι ένας πιθανός «υποψήφιος», είναι η γολέτα του Αγίου Αντωνίου.
«Βυθίστηκε τον Οκτώβριο του 1856 στη διάρκεια ενός ταξιδιού από το Σικάγο στο Μπάφαλο, της Νέας Υόρκης, με φορτίο σιτηρών», εξηγεί η αρχαιολόγος,
Σύμφωνα με περιγραφές, είχε προσαράξει τέσσερα μίλια (6.43 χλμ.) βόρεια του Γκοντερίχ, το οποίο αντιστοιχεί περίπου στη θέση όπου βρίσκεται αυτό το ναυάγιο, και αυτό θα αποτελούσε μόνο ένα πολύ μικρό τμήμα του.
Οι Jason και Stephanie Atchison, με τον Lucas, στα αριστερά, παρακολουθούν ως εθελοντές και καταγράφουν το ναυάγιο. Αξίζει να σημειωθεί πως, μεγάλη ποσότητα της άμμου μετακινήθηκε με μηχάνημα εκσκαφής για ευκολότερη πρόσβαση στο ναυάγιο. Φωτογραφία: Andrea Bellemare
Η εθελοντική ομάδα, θα ολοκληρώσει τα σχέδια σε κλίμακα του ναυαγίου, συμπεριλαμβανομένης μιας κάτοψης (άνωθεν όψης) και ενός προφίλ σκαριού (πλευρικής όψης) του ναυαγίου.
Ο Folkes εξηγεί πως, οι προϋποθέσεις ασφαλείας του 19ου αιώνα όριζαν τον αριθμό των συνδέσμων ή καρφιών που έπρεπε να τοποθετηθούν στα πλαίσια και σε ποια απόσταση. Αυτές οι τεχνικές λεπτομέρειες, ανέφερε, είναι καθοριστικές για τη χρονολόγηση του σκάφους.
To επόμενο βήμα μπορεί να προκαλέσει εκπλήξεις. Οι εθελοντές θα θάψουν και πάλι το πλοίο, με σκοπό τη διαφύλαξή του.
«Θα ξαναγεμίσουμε την τρύπα, θα το θάψουμε και να δημιουργήσουμε αναερόβιο περιβάλλον, χωρίς οξυγόνο, ώστε να μην αναπτυχθούν παράσιτα ή άλλοι οργανισμοί που θα φάνε ή θα καταστρέψουν το ναυάγιο. Μπορεί να μην είναι η τέλεια λύση αλλά θα διατηρήσει την κατασκευή του πλοίου, ενδεχομένως για τουλάχιστον ακόμη 50 χρόνια», εξήγησε η Janusas.
Από το enikos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου