Ο Καναδός φωτογράφος αφιέρωσε δύο δεκαετίες σε ένα έργο ζωής για να βρει δίδυμα χωρίς καμία συγγένεια
Κάποιοι περνούν τη ζωή τους αναζητώντας την «αδελφή ψυχή τους», ωστόσο υπάρχουν και κάποιου που ίσως έχουν έναν «δίδυμο» τους κάπου στον κόσμο, χωρίς να το γνωρίζουν, και κυρίως χωρίς να έχουν καμία απολύτως συγγένεια μαζί του, απλά μπορεί να είναι ολόιδιοι.
Οι πρωταγωνιστές αυτών των φωτογραφιών δεν γνώριζαν ο ένας τον άλλον. Συστήθηκαν σε έναν Καναδό καλλιτέχνη που εδώ και είκοσι χρόνια ψάχνει σε όλο τον κόσμο για ανθρώπους που μοιάζουν μεταξύ τους σαν σταγόνες νερού, αλλά δεν έχουν κανένα
βαθμό συγγένειας.Πριν από χρόνια, ο Φρανσουά Μπρουνέλ μπήκε σε ένα μπαρ όπου το μενού προσέφερε μόνο λευκό και κόκκινο κρασί. Μη ξέροντας ποιο να διαλέξει, ζήτησε από τον μπάρμαν να αποφασίσει για αυτόν και ο τελευταίος, παρατηρώντας τον, του είπε ότι συνήθως έπινε κόκκινο κρασί.
«Τον ρώτησα λοιπόν αν γνωριζόμασταν και μου είπε ναι, ήμουν τακτικός πελάτης. Λοιπόν, ήταν η πρώτη φορά που πάτησα το πόδι μου σε αυτό το μπαρ, με είχε μπερδέψει με έναν άνθρωπο που έμοιαζε πολύ με μένα», λέει ο φωτογράφος.
Έτσι ξεκινάει, το έργο ζωής «I’m Not a Look-Alike» το 2000!
Ένα παράξενο όσο και πρωτότυπο έργο με τον Καναδό καλλιτέχνη να έχει περάσει δύο δεκαετίες από τη ζωή του αναζητώντας όμοιους ανθρώπους σε όλο τον κόσμο.
Από τότε έχει φωτογραφίσει περισσότερα από 250 ζευγάρια και η επιλογή του ασπρόμαυρου, που για πολλούς είναι μια απλή συνήθεια, κρύβει μια πολύ πιο σύνθετη ιδέα. “Για μένα, το ασπρόμαυρο αποκαλύπτει την ουσία του ατόμου μπροστά σας, αφαιρεί τους περισπασμούς του χρώματος και σας επιτρέπει να δείτε το άτομο με πιο καθαρό τρόπο. Είναι σαν να κάνεις ένα σκίτσο με ένα μολύβι: μπορείς να συλλάβεις τις θεμελιώδεις δομές των πραγμάτων. Εξάλλου, οι καλλιτέχνες σκιαγραφούν τις ιδέες τους με ένα κομμάτι χαρτί και ένα μολύβι», εξηγεί.
Francois Brunelle spent a decade tracking down strangers that looked like twins to photograph them pic.twitter.com/SHzITYze2G
— Interesting things (@awkwardgoogle) November 28, 2024
Αρχικά, ο φωτογράφος έψαχνε για ανθρώπους στο δρόμο, ζητώντας επαφές από εκείνους που, εκείνη την εποχή, ήταν λίγο περισσότερο από τελείως ξένοι. Όταν έβρισκε κάποιον που έμοιαζε με κάποιον άλλο που είχε στο μυαλό του, τότε φρόντιζε να συναντηθούν. «Με αυτόν τον τρόπο βρήκα δέκα με τριάντα ζευγάρια, αλλά μετά όλα έγιναν πολύ κουραστικά. Έτσι, ενέπλεξα τα μέσα ενημέρωσης, παρακαλώντας τα να διαδώσουν το έργο», θυμάται.
Στην αρχή, κανένα περιοδικό δεν φάνηκε να ενδιαφέρεται να μιλήσει για το I’m Not a Look-Alike! Αλλά, μετά την πρώτη δημοσίευση, ακολούθησαν πολλοί.
«Δεκάδες μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου άρχισαν να φτάνουν από κάθε γωνιά του κόσμου. Πολλοί, φυσικά, μου ζήτησαν να βρω τον σωσία τους. Σε εκείνο το σημείο, η πραγματική πρόκληση ήταν να φέρουμε αυτούς τους ανθρώπους κοντά, ειδικά αν ζούσαν μακριά».
Από το tromaktiko
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου