Μητροπολίτης Σιγκαπούρης και Νοτίου Ασίας, Κωνσταντίνος
Δικαιωματισμός. Και κάπου εδώ σταματάμε να μιλάμε για τα αυτονόητα. Ή μάλλον, καλύτερα: αρχίζουμε να τα σιχαινόμαστε. Ο 21ος αιώνας, ο αιώνας της ψηφιακής επανάστασης, της ελευθερίας της έκφρασης, της υπεράσπισης του ”δικαιώματος να είσαι εσύ” — κατέληξε να είναι ο αιώνας της φίμωσης, του φόβου, και του επιβεβλημένου σωστού. Αυτό που κάποιοι θεωρούν ότι είναι το “σωστό”. Και οφείλουν να το επιβάλλουν.
Παρατηρώ τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Έριξα μια ματιά στις ειδήσεις. Παρακολούθησα και τα
πρωινάδικα στην τηλεόραση. Κατάλαβα. Δεν έχει σημασία πια τι λες. Ούτε να είσαι ειδήμων. Ας μην έχεις ιδέα. Σημασία έχει να το λες σωστά. Να μη θίγεις κανέναν, να μη στεναχωρείς κανέναν, να μη διαταράσσεις τη γαλήνη του πλανήτη. Μια γαλήνη που μοιάζει με το σκοτεινό πέπλο που σκεπάζει το πρόσωπο της δυστυχίας και της αλήθειας.Μιλάμε για μια νέας μορφής εξουσία. Ή μάλλον ενός είδους δικτατορίας. Όχι με άρβυλα, τανκς και στρατόπεδα συγκέντρωσης, αλλά με hashtags, cancel culture και την άτεγκτη ″ηθική” της πολιτικής ορθότητας. Δεν τολμάς να πεις κάτι που δεν αρέσει στη μάζα. Στη μάζα που φοράει το προσωπείο του ”δικαιωματιστή” — γιατί όλοι έχουν δικαιώματα, εκτός από σένα που τολμάς να πεις ότι κάτι δεν σου αρέσει.
Μην παρεξηγηθώ. Τα δικαιώματα είναι ιερά. Κι εγώ, αν κάτι με έκανε άνθρωπο, ήταν η πίστη μου στην ελευθερία. Και γι αυτό πιστεύω στον Θεό. Γιατί ο Θεός μου είναι Αυτός που μου διδάσκει την ελευθερία και την αγάπη. Αυτή όμως είναι η δική μου επιλογή ζωής. Εδώ όμως τώρα, μιλάμε για τις κοινωνίες και πως θα μπορούμε να ζούμε αρμονικά και με σεβασμό. Για κοινωνίες που δεν λειτουργούν με γνώμονα την αγάπη του Θεού αλλά με νόμους, Που οφείλει η κάθε Πολιτεία να νομοθετεί για να συμμορφωνόμαστε στα αυτονόητα. Δηλαδή, στο πως να “αντέχουμε” την διαφορετική γνώμη του άλλου. Πως να συνομιλούμε με λογικά επιχειρήματα και με ευγένεια ακόμα και όταν διαφωνούμε. Πως να συνυπάρχουμε όλοι μαζί αρμονικά.
Αυτό όμως, που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια είναι πρωτόγνωρο. Δεν έχει να κάνει με την ελευθερία απόψεων και με τον σεβασμό στην διαφορετικότητα. Αλλά για μια επιβολή. Για μία νέα μορφή ολοκληρωτισμού, όπου ο ”καλός” δικαιωματιστής αποφασίζει πώς θα ζεις. Πώς θα μιλάς. Πώς θα σκέφτεσαι. Σου επιβάλλει τι είναι ξεπερασμένο και τι όχι. Αν δεν συμφωνείς, είσαι απλά χαρακτηρισμένος από απεχθής επιθετικούς προσδιορισμούς. Αποδιοπομπαίος τράγος.
Το κατάλαβα λοιπόν. Τελεία. Δεν σου “επιτρέπεται” ο διάλογος. Ούτε με τον εαυτό σου.
Και κάπου εδώ, η υποκρισία ξεχειλίζει. Γιατί οι ίδιοι που υπερασπίζονται την ελευθερία της έκφρασης, είναι αυτοί που πρώτοι θα σου κόψουν τη γλώσσα αν πεις κάτι που τους ενοχλεί. Οι ίδιοι που φωνάζουν για τα δικαιώματα των ανθρώπων, είναι αυτοί που θα σου αρνηθούν το δικό σου δικαίωμα να έχεις διαφορετική άποψη.
Στο παρελθόν έγιναν αγώνες και χύθηκε αίμα για να ξεπεράσουμε ακραίες συμπεριφορές τύπου ”όποιος διαφωνεί μαζί μου, να καεί στην πυρά”. Δυστυχώς και σήμερα οι νοοτροπίες δεν έχουν αλλάξει: Η δικτατορία των δικαιωματιστών δεν φαίνεται να διαφέρει και τόσο από τις παλιές τακτικές. Απλώς, τώρα το μαστίγιο είναι ψηφιακό, και οι φυλακές είναι με άλλη μορφή.
Όποιος δεν συμφωνεί, ακυρώνεται. Όποιος τολμήσει να κάνει “λάθος”, γίνεται πρωτοσέλιδο. Όποιος πει κάτι ”λάθος”, διαγράφεται από την κοινωνία. Λοιδορείται. Διασύρεται σε όλα τα κοινωνικά μέσα
Και τι μένει στην τελική; Μια κοινωνία γεμάτη σιωπή. Μια κοινωνία που φοβάται να μιλήσει, να γελάσει, να πει τη γνώμη της. Μια κοινωνία που εκπαιδεύεται να μην εκτιμά τις διαφορετικές απόψεις. Μια κοινωνία που καμώνεται την τέλεια, ενώ μέσα της βράζει, μισεί και δεν ξέρει να σέβεται.
Ξέρετε τι με ανησυχεί πιο πολύ; Όχι οι δικαιωματιστές αυτοί καθαυτοί. Ανησυχώ για τη στιγμή που θα σκάσει η φούσκα. Γιατί η σιωπή είναι εκρηκτική. Και όταν η κοινωνία δεν μπορεί πια να εκφραστεί, τότε το μόνο που απομένει είναι η καταστροφή.
Ας αφήσουμε, λοιπόν, λίγο χώρο για τα “λάθη”. Για τις αντίθετες γνώμες. Για τις άβολες αλήθειες. Γιατί, στο τέλος της ημέρας, το πιο σημαντικό δικαίωμα που έχουμε, είναι το δικαίωμα να είμαστε άνθρωποι. Με τα ελαττώματά μας, τις άγριες σκέψεις μας, τις ανορθόδοξες κουβέντες μας. Η ίδια η ζωή έρχεται και διορθώνει τα “λάθη” και φέρνει την ισορροπία που πρέπει.
Αλλιώς, τι νόημα έχει; Μια ζωή αποστειρωμένη, δίχως προσπάθεια για το καλύτερο, δίχως φωνές, δίχως ήθος, δίχως ψυχή. Μια ζωή που τη ζούμε με τον φόβο να μη μας ακυρώσουν.
Λοιπόν, εγώ λέω: ας μας ακυρώσουν. Τουλάχιστον, θα έχουμε ζήσει μια αληθινή ζωή με αρχές, σεβασμό και αγάπη. Όχι με φόβο και ανάθεμα για τους άλλους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου