Ανακαλύφθηκε εργαστήριο μυκηναϊκών πορφυρών βαφών στην Αίγινα – Η πολυπόθητη μωβ χρωστική ουσία της αρχαιότητας

Αρχαιολογική ανακάλυψη στην Αίγινα αποκάλυψε Μυκηναϊκό εργαστήριο μωβ βαφής από την Ύστερη Εποχή του Χαλκού, προσφέροντας νέες γνώσεις για την αρχαία παραγωγή αυτής της πολύτιμης χρωστικής. 

Αυτό το σημαντικό εύρημα αναφέρθηκε σε μια ανοικτή μελέτη στο περιοδικό PLOS ONE από τη Λυδία Μπέργκερ από το Πανεπιστήμιο Lodron του Παρισιού του Σάλτσμπουργκ της Αυστρίας και τους συναδέλφους της.

Οι μέθοδοι παραγωγής των χρωστικών

Κατά την Ύστερη Εποχή του Χαλκού, οι χρωματιστές βαφές ήταν ιδιαίτερα πολύτιμα προϊόντα στην περιοχή της Μεσογείου (όπως το Tyrian Purple). Η κατανόηση των μεθόδων παραγωγής αυτών των χρωστικών προσφέρει ένα πολύτιμο πλαίσιο για την ερμηνεία του πολιτισμού και των εμπορικών πρακτικών της εποχής εκείνης. Στη μελέτη τους, η Μπέργκερ και η ομάδα της περιγράφουν ένα εργαστήριο του 16ου αιώνα π.Χ. που βρίσκεται στον αρχαίο οικισμό της Κολώνας στην Αίγινα.

Η παρουσία αυτού του εργαστηρίου βαφής υποστηρίζεται από τρία κύρια στοιχεία: διατηρημένη μοβ χρωστική σε κεραμικά θραύσματα, εργαλεία βαφής όπως πέτρες λείανσης και ένα λάκκο αποβλήτων, και θρυμματισμένα κοχύλια από θαλάσσια σαλιγκάρια που χρησιμοποιούνται για τη βαφή. Τα ευρήματα αυτά υποδηλώνουν μια καλά εδραιωμένη τοποθεσία παραγωγής.

Ορθοφωτογραφία της Κολώνας Αίγινας με την περιοχή του ευρήματος σημειωμένη με κόκκινο. Αναγνώριση: Πανεπιστήμιο Πάρι Λόντρον του Σάλτσμπουργκ

Το σαλιγκάρι Hexaplex trunculus, βασική πηγή της πολυπόθητης μωβ χρωστικής ουσίας

Η ανάλυση των κοχλιών και η χημική σύνθεση των χρωστικών δείχνει ότι το εργαστήριο χρησιμοποίησε κυρίως το είδος σαλιγκαριού της Μεσογείου Hexaplex trunculus, γνωστό και ως βαφή πορφύρα (banded dye-murex). 

Αυτό το σαλιγκάρι ήταν μια βασική πηγή της περιζήτητης μωβ χρωστικής ουσίας, η οποία εκτιμήθηκε ιδιαίτερα στην αρχαιότητα για το ζωντανό και μακράς διάρκειας χρώμα του.

Η ανασκαφή αποκάλυψε επίσης πολλά απανθρακωμένα οστά νεαρών θηλαστικών, κυρίως χοιριδίων και αρνιών. Οι ερευνητές προτείνουν ότι αυτά τα υπολείμματα μπορεί να προέρχονται από τελετουργικές θυσίες που προορίζονται για την προστασία του τόπου παραγωγής, μια πρακτική τεκμηριωμένη σε άλλους πολιτιστικούς χώρους.

 

Ωστόσο, η ακριβής σχέση μεταξύ αυτών των οστών και της διαδικασίας παραγωγής χρωστικής παραμένει ασαφής.

Από το enikos