Η υπέροχη μουσικότητά της αρχαίας ελληνικής που όμως δεν διδάσκεται

Πολλά ακούγονται σχετικά με την Ελληνική γλώσσα και την Γραμματική της πού άλλοι δεν τηρούν λόγω αμάθειας ή και λόγω λησμονιάς αυτής για τους μή σε γραφεία καθήμενους. 

Συνήθως δέχονται πυρά από «αλάνθαστους» ή και επαΐοντες της γνώσης αυτής και που χρησιμοποιούν ως επιχειρήματα λ.χ. σχετικές πραγμάτείες ακαδημαϊκών, ή και άλλων ματαιόσπουδων (Καβάφη λόγος) πού τόσο φανατικά στηλιτεύουν τα ορθογραφικά λάθη στα φωνήεντα των γραπτών και προφορικών λόγων, και καλά κάνουν, αλλά όχι και τόσο πολύ καλά κάνουν, αφού το ο με το ω έχουν σήμερα, ξανά

σήμερα, τον ίδιο ήχο

Άλλοτε όμως όχι δεν τον είχαν ίδιο, και αυτή ακριβώς είναι η διαφορά μεταξύ γραπτού και προφορικού λόγου. Η προφορά. Υποδεικνύουν έτσι την προφορά βοηθώντας και τον ρήτορα ως προς το πλέον ευήκοον τού λόγου του. Επίσης και τα «διπλά» σύμφωνα που έχουν υιοθετηθεί και από πολλά διεθνή «γλωσσάρια» έχοντας και αυτά άμεση σχέση με την προφορά και μόνον την προφορά, οποίαν προφορά ουδείς εκ των σύγχρονων «αψεγάδιαστων» ρητόρων γνωρίζει, και αν γνωρίζει δεν την χρησιμοποιεί, χωρίς να εξηγεί το γιατί.

Ποίος είπε για την μοναδική μουσικότητα του Ιταλικού λόγου, ως διάδοχου του Λατινικού τέτοιου; Και ο αρχαίος Ελληνικός λόγος είχε μουσικότητα ίσως και μελωδικότερη αυτών όπως προκύπτει από το Αλφάβητο και τα διπλά φωνήεντα της γραμματικής του.

 

Υπήρχαν κάποτε εκ των λειτουργών των τότε γυμνασίων, Ελληνιστές γνώστες του αρχαίου προφορικού λόγου, που με σύντομες ομιλίες έδιναν στους μαθητές της τάξης τους δείγμα αρχαίας Ελληνικής ρητορικής, εντυπωσιάζοντας αυτούς. Στο πρότυπο του Πειραιά υπήρχαν. Σήμερα; Τί;

Από το olympia