Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος
Μετά την απελευθέρωση και την τεράστια συμβολή στο πλευρό των συμμάζωη η Ελλάδα τι προσδοκούσε; Δυστυχως οι εξελίξεις θα αποβούν τραγικές για το μέλλον της πατρίδας, που θα μπεί στη δίνη του εμφυλίου σπαραγμού. Ο πόλεμος έληξε, αλλά πως διαγράφονταν οι εξελίξεις στην πολιτική σκηνή της Ελλάδος; Οι μεγάλες δυνάμεις με την γνωστή σε όλους μας συμφωνία της Γιάλτας (Τσώρτσιλ-Ρούσβελτ-Στάλιν) χώρισαν τον κόσμο σε σφαίρες επιρροής.
Η Ελλάς υπήχθη στη Δύση. Και αυτή η υπαγωγή της, διαμόρφωσε και
το πλαίσιο αντιμετώπισής της απο τις κυρίαρχες δυνάμεις στο παγκόσμιο μεταπολεμικό τοπίο. Με αυτά τα δεδομένα το ΕΑΜ και το στρατιωτικό του σκέλος ο ΕΛΑΣ, έπρεπε να συμβιβαστούν παρότι ήταν κυρίαρχα στον στρατιωτικό και πολιτικό τοπίο της Ελλάδος, με την νέα πραγματικότητα.
Η δε Σοβιετική Ένωση απο την άλλη, όφειλε να με βάση τις συμφωνηθείσες σφαίρες επιρρο–ής, να αποθαρρύνει κάθε προσπάθεια απο το φάσμα της αριστεράς, για την κατάληψη της εξουσίας. Και ο στρατηγός Σκόμπυ ως γενικός αρχηγός όλων των στρατιωτικών δυνάμεων με βάση τη Συμφωνία της Καζέρτας, απηύθυνε αίτημα να παραδοθούν τα όπλα απο όλες τις αντιστασιακές οργανώσεις. Στην πρόσκληση αυτή ο ΕΛΑΣ δεν ανταποκρίθηκε τουλάχιστον ολοκληρωτικά. Και τούτο μπορούσε να έχει μια ηθική βάση.
Γιατί ενώ με την Συνθήκη του Λιβάνου επεχειρείτο εξορθολογικοποίηση της πολιτικής κατάστασης και απονομή δικαιοσύνης, με κολασμό των προδοτών και των συνεργατών των Γερμανών, στην πράξη η συνθήκη είχε καταστρατηγηθεί. Τα απεχθή τάγματα ασφαλείας συνέχιζαν την εγκληματική τους δράση εναντίον των αντιστασιακών. Ακόμα οι Γερμανοί δεν είχαν εγκαταλείψει πλήρως την Ελλάδα, ενώ στην Αθήνα οι Άγγλοι παρότι ο ΕΛΑΣ βάσει της συμφωνίας της Καζέρτας δεν διέθετε στρατό, τον προκάλεσαν σε ένοπλη αναμέτρηση.
Και η πρώτη πράξη του εμφυλίου πολέμου ήταν πια γεγονός. Υπουργοί της ΠΕΕΑ παραιτήθηκαν απο την κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου και στην Αθήνα οι Άγγλοι με τάγματα ασφαλείας απο την μια, συν τμήματα του εθνικού στρατού που εν τω μεταξύ είχαν φθάσει απο την Μέση Ανατολή και τμήματα του ΕΛΑΣ απο την άλλη, μετέτρεψαν την πόλη σε λουτρό αίματος.
Είναι τα γνωστά σε όλους μας Δεκεμβριανά στις 3 Δεκεμβρίου 1944, όπου επικύρωσαν την έναρξη του εμφυλίου πολέμου. Απο τις πιο μελανές σελίδες της σύγχρονης πολιτικής μας ιστορίας. Τα σφάλματα και απο τις δυο εκατέρωθεν αντιμαχόμενες πλευρές είναι μεγάλα.
Και σε αυτές τις περιπτώσεις υποχωρεί η λογική και πρυτανεύει η πολιτική εμπάθεια και η μισαλλοδοξία. Μετά την αιματοχυσία διεφάνη ότι θα μπορούσαν τα πράγματα να ομολοποιηθούν και να ξαναβρεί το τόπος την ηρεμία του. Στις 11 Ιανουαρίου και με το αδελφικό αίμα που είχε χυθεί στην Αθήνα ακόμη νωπό, διετάχθη και απο τις δυο πλευρές «παύσατε πυρ».
Και στις 12 Φεβρουαρίου του 1945, υπέγράφη η περιβόητη Συμφωνία της Βάρκιζας στην βίλα του Παναγιώτη Κανελλόπουλου στη Βάρκιζα, με την οποία επεχειρείτο, ο συμβιβασμός μεταξύ των αντιμαχομένων, για να μπορέσει ο τόπος να προχωρήσει και να επουλώσει τα τραύματά του.
Ο πυρήνας της συνθήκης προέβλεπε : (α) Τον αφοπλισμό των αντιστασιακών οργανώσεων (β) Εκδημοκρατισμό του στρατού (γ) Την παροχή αμνηστίας σε όσους είχαν καταδικαστεί ή ενείχοντο σε πολιτικά εγκλήματα (δ) Την πραγματοποίηση δημοψηφίσματος για το πολιτειακό (ε) Την διεξαγωγή εθνικών εκλογών.
Η υπογραφή της συνθήκης έδινε βάσιμες ελπίδες ότι η κατάσταση θα ομαλοποιείτο. Η αριστερά έπρεπε να συμβιβαστεί με τη νέα πραγματικότητα. Παρότι ηθικά βάσει των αγώνων της για την απελευθέρωση, εδικαιούτο να είναι βασικός «παίκτης» του μεταπολεμικού μας πολιτικού παιγνίου. Ωστόσο καίτοι βάσει των πολιτικοστρατιωτικών της δυνάμεων είχε και τα μέσα και την δύναμη να διεκδικήσει την εξουσία, επεριορίζετο σε ένα δεύτερο ρόλο. Κατά πως επέτασσαν οι σφαίρες επιρροής και η συμφωνία των μεγάλων δυνάμεων στην συμφωνία της Γιάλτας. Έμενε λοιπόν η προσδοκία στους οπαδούς της αριστεράς, της πολιτικής υπαγωγής τους σε μια δυναμική αντιπολίτευση, που θα είχε λόγο και κρίση στην διαμόρφωση των πολιτικών μας πραγμάτων.
Στην πράξη διεψεύσθη και αυτή η προσδοκία τους. Όπως συνήθως συμβαίνει, την επαύριοτων μεγάλων αγώνων για την πατρίδα μας και το έθνος, οι πραγματικοί αγωνιστές τίθενται στο περιθώριο. Και στο προσκήνιο εμφανίζονται οι απέχοντες των αγώνων, αυτοί που είχαν λουφάξει και ενδιαφερθεί για την προσωπική τους εξασφάλιση-βόλεμα.
Αν δεν είχαν συνεργαστεί ακόμα και με τον κατακτητή !!! Έτσι είχε γίνει και μετά τους αγώνες της εθνεγερσίας του ΄21, όπου οι αγωνιστές που απελευθέρωσαν την Ελλάδα περιωθωριοποιημένοι απο την πολιτεία, έγιναν ληστές στα βουνά για να αναθρέψουν τα παιδιά τους. Έτσι θα συνέβαινε και τώρα.
Στο προσκήνιο εμφανίστηκαν οι απόντες, αρκετοί προδότες και οι συμβιβασμένοι με τον κατακτητή, είτε άμεσα, είτε έμμεσα στα κλιμάκια των μηχανισμών εξουσίας. Ασφάλεια, στρατό, καίριες θέσεις στη δημόσια διοίκηση και την δικαιοσύνη. Με την συμφωνία της Βάρκιζας λοιπόν επεχειρείτο ο τόπος να επουλώσει τις πληγές του, να ομαλοποιήσει τα εκτραχυλισμένα πολιτικά μας πράγματα και να οδεύσει πρόςτην κοινωνική και οικονομική του ανασυγκρότηση. Στην πράξη όμως οι ευγενείς αυτές προσδοκίες θα διαψευστούν οικτρά.
Στη φωτογραφία εκπρόσωποι των δυο αντιμαχομένων πλευρών μετά την υπογραφή της ιστορικής συμφωνίας της Βάρκιζας, η οποία επαγγέλονταν την ειρήνευση που ωστόσο δεν ήλθε. Η τραγωδία του εμφυλίου πολέμου ήταν προ των πυλών !
*Ο συγγραφέας, M.Sc Δ/χος Ηλεκτρολόγος Μηχανικός Ε.Μ.Π, Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι μέλος του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ
Δείτε επίσης: To λάθος που πρέπει να αποφεύγετε όταν χρησιμοποιείτε φριτέζα αέρος – Μπορεί να προκαλέσει ανεπανόρθωτη ζημιά
Από το olympia
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου