Βραβευμένος με Νόμπελ και με Πούλιτζερ...Έγραφε με μοναδικό στυλ το οποίο ήταν βασισμένο στην απλότητα- Συμπεριλαμβάνεται στη λίστα με τους σπουδαιότερους συγγραφείς του 20ου αιώνα
Κάποτε, όταν κάποιοι τον είχαν ρωτήσει σχετικά με τους συμβολισμούς που υπάρχουν στο αριστούργημά του «ο Γέρος και η Θάλασσα», ο αξεπέραστος Έρνεστ Χέμινγουεϊ είχε πει: «ο γέρος είναι ένας γέρος, η βάρκα είναι μια βάρκα, το ψάρι είναι ένα
ψάρι, η θάλασσα είναι απλά η θάλασσα, και τα υπόλοιπα είναι σαχλαμάρες». Αυτός ήταν στην πραγματικότητα ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ. Ένας άνθρωπος που θα μπορούσε μια απλή φράση του να αποδομήσει ένα από τα σπουδαιότερα έργα του προκειμένου να το εξυμνήσει, σύμφωνα με την ιστοσελίδα reader.gr«Ένας έξυπνος άνθρωπος είναι υποχρεωμένος μερικές φορές να μεθάει και να περνάει χρόνο με την ηλιθιότητα του»
«Ο Γέρος και η Θάλασσα», «Για ποιον χτυπά η καμπάνα», «Αποχαιρετισμός στα όπλα» και πολλά άλλα. Εκκεντρική προσωπικότητα. Αξιοθαύμαστος άνθρωπος. Σπουδαίος συγγραφέας. Δύσκολος άνθρωπος. Ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ δεν είναι μια απλή υπόθεση. Βραβευμένος με Νόμπελ και με Πούλιτζερ. Έγραφε με μοναδικό στυλ το οποίο ήταν βασισμένο στην απλότητα. Συμπεριλαμβάνεται στη λίστα με τους σπουδαιότερους συγγραφείς του 20ου αιώνα.
Του άρεσε να γράφει τα έργα του όρθιος. Ο Χέμινγουεϊ έγραφε συνήθως το πρωί ενώ στεκόταν μπροστά από το γραφείο του, με ένα μολύβι και ένα χαρτί στο χέρι. Αν και το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς του ήταν χειρόγραφο, κάποιες φορές χρησιμοποιούσε και γραφομηχανή - και με αυτήν έγραφε όρθιος - όταν έπρεπε να αποτυπώσει τις σκέψεις του στο χαρτί με πιο γρήγορο ρυθμό, όπως για παράδειγμα όταν έγραφε κάποιο διάλογο. Κάθε πρωί ακόνιζε περίπου 20 μολύβια και έγραφε περίπου 400 – 700 λέξεις την ημέρα. Μετά παραδινόταν στα πάθη του. Τα δυο κυριότερα από αυτά: οι γυναίκες και το αλκοόλ!
Παρασημοφορημένος βετεράνος του Α’ Παγκοσμίου (υπηρέτησε ως οδηγός ασθενοφόρου για λογαριασμό του Ιταλικού Στρατού), πολεμικός ανταποκριτής και δημοσιογράφος. Έζησε τον ισπανικό εμφύλιο στο μέτωπο της Αραγωνίας αλλά και στην πολιορκία της Μαδρίτης από τους φασίστες του Φράνκο (ο ίδιος δήλωνε δημοκράτης με σοσιαλιστικές ιδέες και μεγάλη συμπάθεια στους αναρχικούς. Η CIA για την οποία ο ίδιος πίστευε πως τον παρακολουθούσε εξαιτίας της σχέσης του με την Κούβα, τον είχε καταγράψει ως κομμουνιστή πράκτορα της KGB). Έζησε ως ρεπόρτερ την μικρασιατική καταστροφή αλλά και τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο όπου, μάλιστα, ήταν παρών στην Απόβαση στη Νορμανδία. Παθιασμένος ταξιδευτής, ταγμένος κυνηγός και ψαράς. Έζησε πολλές ζωές σε μια.
Η δουλειά του ως δημοσιογράφου επηρέασε σαφώς το λιτό συγγραφικό του στιλ, τη «στεγνή» πρόζα. «Η δουλειά στην εφημερίδα δεν πρόκειται να βλάψει κανέναν επίδοξο συγγραφέα και μάλιστα θα τον βοηθήσει, αν παραιτηθεί βέβαια την κατάλληλη στιγμή», έλεγε ο ίδιος.
Η πρώτη του σύζυγος τον παράτησε για έναν άλλο άνδρα και εκείνος έγραψε τον «Αποχαιρετισμό στα όπλα» γιατί αυτό έκανε. Ζούσε και εγραφε για όλα όσα ζούσε και έγραφε.
Το 1953 με τον «Γέρο και τη Θάλασσα» κερδίζει το Πούλιτζερ. Την επόμενη χρονιά κερδίζει και το Νόμπελ Λογοτεχνίας αλλά στην τελετή απονονής φαίνεται πως η αντίστροφη μέτρηση για τον ίδιο έχει ήδη αρχίσει.
«O άνθρωπος δεν είναι φτιαγμένος να νικιέται. Καταστρέφεται αλλά ποτέ, ποτέ, δε νικιέται»
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του ο σπουδαίος συγγραφέας υπέφερε από προβλήματα αλκοολισμού και κατάθλιψη. Άρχισε να μπαινοβγαίνει στα νοσοκομεία για υπέρταση και παθήσεις του συκωτιού. Για έναν άνθρωπο σαν τον Χέμινγουεϊ αυτή δεν ήταν μια ζωή που μπορούσε ή ήθελε να τη ζήσει.
Νοσηλεύθηκε σε κλινική και υποβλήθηκε και σε θεραπείες με ηλεκτροσόκ. Σύμφωνα με τον βιογράφο του Jeffrey Meyers, δέχθηκε 11 έως 15 θεραπείες τέτοιου είδους, οι οποίες όμως, όχι μόνο δεν τον βοήθησαν αλλά αντιθέτως είχαν αρνητικά αποτελέσματα, προκαλώντας του απώλεια μνήμης και επιταχύνοντας πιθανά και τη μελλοντική του αυτοκτονία.
Δεν ήταν ο πρώτος που είχε αυτοκτονήσει στην οικογένεια του. Τέσσερα μέλη της οικογένειας του είχαν αφαιρέσει τη ζωή τους, ανάμεσά τους και ο πατέρας του, Κλάρενς Χέμινγουεϊ. Ο πατέρας του ήταν γιατρός και υπέφερε από συναισθηματικές μεταπτώσεις. Το 1928 αυτοπυροβολήθηκε στο σπίτι του στο Ιλινόι, όταν ο Χέμινγουεϊ ήταν 29 χρονών.
Παρ' όλα αυτά κανείς δεν μπόρεσε να πιστέψει πως αυτός ο σπουδαίος άνθρωπος έβαλε τέλος στη ζωή του, μια ημέρα σαν σήμερα, με έναν τόσο τραγικό τρόπο. Η γυναίκα του ήταν αυτή που τον είχε βρει νεκρό μέσα σε μια λίμνη αίματος. Ούτε εκείνη στην αρχή ήθελε να παραδεχθεί πως αυτοκτόνησε. «Ο Χέμινγουεϊ σκότωσε τον εαυτό του κατά λάθος ενώ καθάριζε ένα πυροβόλο το πρωί στις 7:30 π.μ. Δεν έχει οριστεί χρόνος για την κηδεία η οποία θα είναι ιδιωτική», ήταν τα πρώτα της δημόσια λόγια μετά την αυτοκτονία του.
Σε μια τραγική προφητεία, ο Χέμινγουεϊ, λίγο μετά την αυτοκτονία του πατέρα του, είχε γράψει στην πεθερά του: «Περιμένω ότι και εγώ θα πεθάνω με τον ίδιο τρόπο». Περίπου 33 χρόνια αργότερα η προφητεία αυτή εκπληρώθηκε.
«Περισσότερο από όλα αγαπούσε την πτώση…τα κίτρινα φύλλα πάνω στις λεύκες, τα φύλλα που επιπλέουν στο ποτάμι, και πάνω από τους ψηλούς λόφους τον μπλε ουρανό…Τώρα θα είναι μέρος τους για πάντα», γράφει ο τάφος του.
Από το pentapostagma
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου