Η ιστορία της Καμπότζης στον 20ό αιώνα είναι μια ιστορία σχεδόν συνεχών πολέμων και συγκρούσεων. Ένα μέρος που αποδίδει τα γεγονότα που υπέστη η χώρα είναι το Station d'altitude de Bokor -στα γαλλικά-, μερικά γαλλικά αποικιακά κτίρια που κατασκευάστηκαν ως ένα ορεινό πολυτελές θέρετρο και καταφύγιο για κατοίκους της αποικίας στις αρχές της δεκαετίας του 1920 στην κορυφή του βουνού Bokor. Αυτή η απόκοσμη πόλη-φάντασμα έχει
εγκαταλειφθεί δύο φορές στην ιστορία της. Οι άποικοι και οι Καμποτζιανοί συνεργάτες τους πίστευαν στην πολυτέλεια. Στο κέντρο της μικρής πόλης κυριαρχούσαν το ξενοδοχείο και το καζίνο, ενώ οι κουβέντες των κεφάτων, πλούσιων Ευρωπαίων αντηχούσαν στη γύρω ζούγκλα. Παρόλο που οι άποικοι έχτισαν την πόλη ως καταφύγιο από τη ζέστη και την ανέχεια της πρωτεύουσας Πνομ Πενχ, στα τέλη της δεκαετίας του 1940, βρέθηκαν να την εγκαταλείπουν βιαστικά.
Η πόλη διέθετε και βασιλικά διαμερίσματα, τα οποία επισκεπτόταν συχνά η βασιλική οικογένεια της Καμπότζης -ουσιαστικά μαριονέτες της γαλλικής άρχουσας τάξης. Ο Α' Πόλεμος της Ινδοκίνας, μια βίαιη σύγκρουση που κράτησε μέχρι το 1953 και στοίχισε τη ζωή σε περισσότερους από μισό εκατομμύριο ανθρώπους, επιτάχυνε την αποχώρηση των Γάλλων. Στη συνέχεια, κατά τη σύντομη περίοδο που η χώρα ήταν μια κατασκευαστική μοναρχία, η πόλη χρησιμοποιήθηκε από τις ασταθείς ανώτερες τάξεις της Καμπότζης.
Στις δεκαετίες του '50 και του '60 η πόλη άκμασε, ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής μεταξύ των πλούσιων Χμερ και έμοιαζε σαν να είχαν τελειώσει οι μέρες της γαλλικής αποικιοκρατίας και της ιαπωνικής εισβολής και το μέλλον της χώρας, που κάποτε κυβερνούνταν από τους δικούς της ανθρώπους, ήταν λαμπρό.
Όμως, κάτι χειρότερο θα συνέβαινε στη χώρα.
Μέχρι το 1972, οι Ερυθροί Χμερ είχαν καταλάβει την ύπαιθρο γύρω από το όρος Μποκόρ και η πόλη εγκαταλείφθηκε για δεύτερη φορά. Οι Ερυθροί Χμερ τελικά θα κυρίευαν ολόκληρη τη χώρα και αυτό που ακολούθησε ήταν ένα πείραμα κοινωνικής μηχανικής που ισοδυναμούσε με αυτο-γενοκτονία. Το 1978, επενέβησαν οι Βιετναμέζοι εισβάλλοντας στην πολιορκημένη χώρα.
Για εννέα μήνες, οι Ερυθροί Χμερ αμύνθηκαν και υπερασπίστηκαν πεισματικά το όρος Μποκόρ. Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1990, θεωρούνταν ακόμα ένα από τα προπύργια τους. Κατά τη διάρκεια του πολέμου της Καμπότζης, η περιοχή καταλήφθηκε από τους Ερυθρούς Χμερ και τους Βιετναμέζους, αλλά κανείς από τους δυο δεν αποδείχτηκε καλοήθης κυβερνήτης.
Ωστόσο, παρά τη βιετναμέζικη παρέμβαση, η δεκαετία του '80 ήταν επίσης μια καταστροφική δεκαετία για τη χώρα και τον πληθυσμό της. Οι Ερυθροί Χμερ -χάρη στη χρηματοδότηση από τις ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο και την Ταϊλάνδη- εξακολουθούσαν να πολεμούν, ενώ οι οικονομικές κυρώσεις απλώς πρόσθεσαν στη δυστυχία των ανθρώπων και η ανοικοδόμηση ήταν αδύνατη.
Το 1991 δόθηκε εντολή από τον ΟΗΈ για αναγκαστική κατάπαυση του πυρός και τελικά, τα πράγματα άρχισαν να δείχνουν καλύτερα για τη χώρα. Το 1993 αποκαταστάθηκε η μοναρχία, γεγονός που έκανε την Καμπότζη τη μόνη μετακομμουνιστική κοινωνία που την επανέφερε. Η σταθερότητα εδραιώθηκε και παρά το πραξικόπημα του '97 η χώρα είναι πλέον πολυκομματική δημοκρατία -αν και κανείς δεν προσποιείται ότι είναι κάτι περισσότερο από εύθραυστη.
Λόγω αυτών, η χώρα έχει πολλά "φαντάσματα". Η πόλη στο όρος Μποκόρ είναι σε μεγάλο βαθμό σύμβολο της πρόσφατης ιστορίας της χώρας. Τα κτίρια, αν και σχεδόν κατεστραμμένα, παραμένουν όρθια. Πλέον, η περιοχή βρίσκεται σε εθνικό πάρκο και οι αρχές διατηρούν έναν σταθμό Ranger εκεί, καθώς είναι στρατηγικά σημαντική. Επίσης, μιας και η ειρήνη και η πολιτική σταθερότητα εδραιώνονται όλο και πιο πολύ στην Καμπότζη, έχει αρχίσει να προσελκύει τους τουρίστες.
Βέβαια, το να φτάσει κανείς εκεί δεν είναι εύκολη υπόθεση, καθώς απέχει 42 χιλιόμετρα οδικώς από την κοντινότερη πόλη, την Kampot, έναν ανερχόμενο τουριστικό προορισμό. Οι δρόμοι δεν είναι καλοί και το ταξίδι είναι ανηφορικό. Ωστόσο, όσοι φτάνουν συμφωνούν ότι άξιζε την ταλαιπωρία.
Το τι επιφυλάσσει το μέλλον για τον μέρος είναι αβέβαιο. Έχει προταθεί να αναπλαστεί, αλλά συνεχώς ξεκινούν έργα τα οποία σταματούν. Πολλοί υποστηρίζουν ότι ο σταθμός θα πρέπει να διατηρηθεί ως έχει, αντί να ξαναχτιστεί, ως υπενθύμιση των σκοτεινών εποχών που δεν πρέπει να δει ποτέ ξανά η χώρα -και ίσως έχουν δίκιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου