Του Απόστολου Αποστόλου
«Ηχήστε καμπάνες», άλλαξε η Επιτροπή Εμπειρογνωμόνων Δημόσιας Υγείας (ΕΟΔΥ). Έχουμε νέα διευρυμένη επιτροπή που θα έχει τεταρτοετή θητεία. Όχι ότι θα αλλάξει κάτι με την Νέα Επιτροπή πέραν κάποιων προσώπων, έτσι και αλλιώς θα επαναλάβουν ακαταπαύστως τα νέα μέλη τις οδηγίες όπως τις λαμβάνουν από τον ΠΟΥ, (ακίνητη ομοιοστασία) αλλά για εσωτερική επικοινωνιακή κατανάλωση έχει κάποια σημασία ότι
υπάρχει μια κυβερνητική κινητικότητα.Με άλλα λόγια επιτελείται μια «αναλογική επανεισαγωγή» προκειμένου να ξεπεραστούν οι ατέλειες, οι αδυναμίες, αλλά και οι διαφωνίες μεταξύ των μελών της πρώτης Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων Δημόσιας Υγείας και της κυβέρνησης.
Αντί να αντικαθιστά βιαστικά τις λιποβριθείς επιτροπές ο κ. Μητσοτάκης καλά θα έκανε να έβλεπε πριν την όποια απόφαση του για τις αλλαγές της Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων το εξαιρετικό φιλμ του Φεντερίκο Φελίνι «Πρόβα Ορχήστρας» γυρισμένη το 1978.
Πρόκειται ουσιαστικά για την πρώτη πολιτική ταινία του μεγάλου ταχυδακτυλουργού Ιταλού σκηνοθέτη Φεντερίκου Φελίνι. Αποτελεί μια ταινία που αναφέρεται στη σύγχυση, στην αδυναμία, στο άγχος, μιας ορχήστρας και ενός διευθυντή ορχήστρας, όπου όμως το κίνητρο της αδυναμίας δεν βρίσκεται στα μέλη της ορχήστρας, ούτε στον διευθυντή της, αλλά σ’ όλο το σύστημα της παραγωγής.
Κάτι τέτοιο συμβαίνει και σε εμάς.
Πότε η πρωθυπουργική μεγαλαυχία, πότε οι οψίσποροι επιστημονικοφανείς τακτικισμοί των επιτροπών και η επιδημία όχι μόνο δε σταματά, αλλά καλπάζει με τρελούς ρυθμούς και ο Έλληνας πολίτης προσπαθεί να μαντέψει τα λόγια των ειδικών πίσω από τα λόγια.
Νέο λοκντάουν; Ακόμη περισσότερες ανελευθερίες για τους ανεμβολίαστους; Περιορισμοί και για τους εμβολιασμένους;
Όλα φαίνονται να είναι πιθανά σαν νέος απόπλους μετά από ναυάγιο.
Όχι άλλοι βασιβουζουκισμοί. Φτάνει.
Έχετε αποτύχει άπαντες πρωθυπουργός, ειδικοί, πολιτικά κόμματα, απέναντι στο ερώτημα και «τώρα τι να κάνουμε;».
Και αυτό γιατί όλοι σας εξακολουθείτε να αφομοιώνεστε από την «ασυλία» σας. Η ασυλία γεννιέται μόνο στα τενάγη του ολοκληρωτισμού.
Η ύβρις σήμερα ονομάζεται ασυλία.
Χρόνια τώρα, όλα σ’ αυτόν τον τόπο έχουν γίνει μια επιχείρηση αιώνιας επανάληψης. Μόνο που τώρα τα σενάρια που κατατίθενται με λύσεις όσο ποτέ στο παρελθόν, είναι αινιγματικά και άδεια. Και αυτό γιατί έχουμε συνανθρώπους μας που πεθαίνουν με την πανδημία και εγείρονται πολλές ευθύνες σε πολιτικούς και ειδικούς. Παράλληλα βλέπουμε και πολλούς αρνητές της δημοκρατίας οι οποίοι απαιτούν την περιστολή της. Ας το καταλάβουν οι «ευχέτες» της σωτηρίας μας, ότι η θεραπεία πάει μαζί με τη δημοκρατία.
Πέρα από το πυκνοκατοικημένο αμίλητο αδιέξοδο που ζούμε υπάρχουν και προτάσεις υποδειγματικής αξίας από χώρες που δίνουν ρέστα στις διαθέσιμες λύσεις που κινούνται από τα παγκοσμιοποιημένα κέντρα.
Η Σουηδία κέρδισε το στοίχημα και φόρεσε γυαλιά σε όσες χώρες παρακολούθησαν προτάσεις «δομικής ονειρικής αεροθεραπείας» από τα παγκοσμιοποιημένα κέντρα. Δεν εγκατέλειψε τη δημοκρατία και νικά την πανδημία.
Το αμάχητο τεκμήριο είναι να βρούμε την ισορροπία μεταξύ της δημοκρατίας και της πανδημίας.
Η πανδημία μπορεί να έφερε πανικό, αλλά δεν εγκατέστησε τη χροιά της διχόνοιας, όλα αυτά έγιναν και συνεχίζουν να γίνονται από τις αυθεντίες του απριοριστικού δογματισμού που λειτουργούν κατ΄ ακρίβειαν και όχι κατ’ οικονομίαν.
Η θεραπευτική ιεροκρατία σήμερα φαίνεται πως φτιάχνει τους αδέκαστους «υγειοκρίτες» και μέσα από αυτή τη διαδρομή γεννιούνται και οι αρνητές των δημοκρατικών διαδικασιών.
Η πανδημία όμως δεν επιβάλλει μονοφωνίες και δεν προαποκλείει τις συνθέσεις και τις αναζητήσεις λύσεων που απαιτούνται, αυτό απέδειξε το θεραπευτικό μοντέλο που εφάρμοσε η Σουηδία, ούτε καταδικάζει τους πολίτες που παραμένουν σκεπτικιστές για τα θεραπευτικά εφαρμοσμένα μοντέλα σε θάνατο αδιαφορίας.
Η Σουηδία δεν προώθησε λυσάρια θεραπευτικών διαδικασιών, αλλά αναζήτησε ανοιχτές συγχωνεύσεις προτάσεων και συνθέσεις. Δεν κατέλυσε δημοκρατικές προστασίες, ούτε καλλιέργησε ηττοπάθειες, και επίσης αναγνώρισε τις λαθολογίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου