Δουλειές του ποδαριού...

Δύσκολα τα μεταπολεμικά χρόνια στις γειτονιές της Αθήνας...

Δεν ρωτούσαν τι δουλειά κάνεις αλλά αν έχεις δουλειά.

Ο αγώνας για το μεροκάματο δύσκολος...

Υπήρχε ο "ψιλάς"που πήγαινε καθημερινά στην τράπεζα και έκανε ψιλά τα οποία

"πουλούσε"στους μαγαζάτορες.

Τους έδινε τα μασούρια με τα κέρματα και έπαιρνε τα χαρτονομίσματα μαζί με  τον "κόπο"του.

Αυτός που έπαιρνε τα γραμμάτια και τους λογαριασμούς και πήγαινε να στηθεί στις τράπεζες για να τα πληρώσει.

Ένα γραμμάτιο μπορεί να ήταν στο Κέντρο ένα άλλο στο Παγκράτι...

Τους είχαν εμπιστοσύνη οι έμποροι και συνήθως ήταν άνθρωποι κάποιας ηλικίας που προσπαθούσαν να αυγατίσουν όπως έλεγαν την σύνταξή τους.

Αυτός που πήγαινε με το καρότσι του τις παραγγελίες...

Έξω από την Βαρβάκειο είχαν πιάτσα σαν τους ταξιτζήδες και είχαν πελάτες τους μπακάληδες και τους ταβερνιάρηδες του Κέντρου.

Ο "κράχτης"...αυτός καθότανε έξω από το μαγαζί και προσπαθούσε να βάλει μέσα πελάτη.

Στην στοά με τα Αμερικάνικα παλιά στην Σοφοκλέους ήταν ο Γιάννης κάποιας ηλικίας πάντα καλοντυμένος και στεκότανε έξω από το μαγαζί με τα τζήν κ.λ.π.

Μέσα οι δύο συνεταίροι ...μικρός ο χώρος με πατάρι στενή σκάλα για να ανέβει ο πελάτης στο δοκιμαστήριο που σπάνια γινότανε αφού ξεβρακωνότανε στο ισόγειο και έμπαιναν μπροστά οι συνεταίροι...για παραβάν.

Είπαμε άλλα χρόνια...

Ο Γιάννης έπαιρνε το ποσοστό καθημερινά σύμφωνα με τις αγορές των πελατών που είχε βάλει στο μαγαζί και κάποιες φορές φώναζε στους συνεταίρους..."...δικός μου..."

Με δυσκολία έβγαζε το μεροκάματο...τον φιλοξενούσε μια θεία του στα Εξάρχεια και έτρωγε τα μεσημέρια στο υπόγειο μαγερειό της Αριστείδου...βερεσέ.

Πέθανε στο γηροκομείο.

Από το Πίσω στα παλιά