Στο Περιστέρι...

 Και στο Περιστέρι έστησαν παράγκες για τους πρόσφυγες της Μικράς Ασίας μετά την καταστροφή.

Κάπως έτσι δημιουργήθηκαν οι λαϊκές συνοικίες της Αθήνας....

Σκουπιδότοπος η περιοχή χωρίς καμμία υποδομή....πείνα...φτώχεια...αρρώστειες.

Θα μου πείς και τι ήταν η Ελλάδα τότε ....Ανεργία (οποία πρωτοτυπία)....απόγνωση...."...δεν

πεθαίναμε εκεί..."μας έλεγε ο παππούς τα απογεύματα και τον ζορίζαμε να θυμηθεί πολεμικές ιστορίες καθ΄ότι λοχίας και με δίπλωμα ....ανδραγαθίας που δεν σου έδινε φαϊ όπως έλεγε και το κοίταγε στον τοίχο.

Είχε πάει η αφήγηση στο Περιστέρι γιατί και εκεί είχε συγγενείς και φίλους από την Σμύρνη.

Οι πρόσφυγες εκεί ήταν κυρίως τεχνίτες...εργάτες...μικροεπαγγελματίες αλλά και "χαρμανατζήδες"ειδικοί στο μπετόν ....αυτοί εύρισκαν εύκολα δουλειά.

Ο Λαναράς το εργοστάσιο που έγινε εκεί έδωσε δουλειά σε εκατοντάδες ανέργους...οι πρόσφυγες είχαν γνώσεις και βοήθησαν στην ανάπτυξή του...

Λίγο πρίν από τον πόλεμο δούλευαν εκεί περίπου 3.000 εργάτες στην πλειοψηφία Περιστεριώτες ...

Άνοιξαν κι άλλα εργοστάσια....υπήρχε δουλειά ...στα χρόνια μας καταλαβαίνουμε καλύτερα τι σήμαινε αυτό.

Οι παράγκες έπεφταν και γινόντουσαν κανονικά σπίτια....φτωχικά ναι αλλά σπίτια...

Οι πρόσφυγες και σε αυτή την συνοικία δεν άργησαν να ενωθούν με όλους να γίνουν οικογένεια....ο ένας να νοιάζεται για τον άλλον.

Τα γλέντια στα φτωχικά τους θυμόντουσαν οι παλιοί....το νοιάξιμο για τον γείτονα.

Είχαν στέγη....είχαν δουλειά...είχαν αγάπη...ήταν προοδευτικοί άνθρωποι και δεν άργησαν στον συνοικισμό να ανοίξουν έστω πρόχειρα φούρνους...μπακάλικα... κουρεία...ταβερνάκια...εμπορικά...

 

Ευτυχώς που υπάρχουν οι παλιές Ελληνικές ταινίες για να θυμούνται οι παλιοί.

"Μια μικρή στο Περιστέρι

Μες στου Λαναρά δουλεύει.

Όλη μέρα μασουρίζει

Και το βράδυ μου γυρίζει.

Βάζει πούντρα και κραγιόνι

Κι έρχεται και μ’ ανταμώνει.

Στην ταβέρνα ξεκινάμε

Και τη σούρα αρχινάμε.

Στην ταβέρνα ξεκινάμε

Αχ, και το γλέντι αρχινάμε.

Σαν σουρώνει η μικρούλα

Μου φωνάζει, αχ, μανούλα.

Το μυαλό μου μασουρίζει

Αχ, και σαν αργαλειός γυρίζει.

Τότε φεύγουμε για σπίτι

Και στο δρόμο σαν μαγνήτη

Με τραβά η αγκαλιά της

Και μου δίνει τα φιλιά της.

Το πρωί βαλαντωμένη

Σαν την κλώσα τη βρεγμένη

Μες στου Λαναρά πηγαίνει

Και τον αργαλειό της `φαίνει."

Κώστας Ρούκουνας

Από το Πίσω στα παλιά