Σπίτι μου σπιτάκι μου

Η λαχτάρα για το κεραμίδι πάνω από το κεφάλι περνούσε και στα παιδιά από τους γονείς.

Είχαν κουραστεί με τις συνεχείς μετακομίσεις  και κυρίως από την αλλαγή γειτονιάς γιατί θα έχαναν τους φίλους τους.

Αγαπούσαν όμως και το σπίτι που έμεναν και ας μην ήταν δικό τους και ας ήξεραν ότι κάποτε θα το άφηναν.

Καθισμένοι στο

πεζοδρόμιο παίζοντας με τις χαπαχούπες τα μικρά χαρτάκια με φωτογραφίες ηθοποιών...ιστορίες από τα Κλασσικά Εικονογραφημένα...ποδοσφαιριστές συζητούσαν.

Κάποιος θα ήταν λυπημένος και θα τους έλεγε ότι βρήκαν αλλού σπίτι....

Ο καινούργιος στην γειτονιά θα πλησίαζε δειλά την παρέα για να συστηθεί και φυσικά δεν αργούσε να γίνει μέλος της.

Υπήρχε ένα διώροφο στην γειτονιά κλειστό για χρόνια με μάντρα και κήπο με δέντρα...

Η αυλόπορτα με αλυσίδα και λουκέτο και φυσικά η εισβολή γινότανε από την μάντρα προκειμένου η παρέα να κόψει μούρα.

Σκαμνάκι με τα χέρια και μέσα ο αίλουρος για να φέρει για όλους ...

Υπήρχαν κλειστά σπίτια που με τα χρόνια ερήμωναν...

Οι κληρονόμοι μπορεί να ήταν πολλοί και δεν συμφωνούσαν για την τύχη τους συνήθως.

Μετά τον πόλεμο και οι ιστορίες στην γειτονιά έδιναν και έπαιρναν....

Τα παιδιά άκουγαν τους μεγάλους με ανοιχτό το στόμα για το κλειστό σπίτι απέναντι που ζούσε ένα ηλικιωμένο ζευγάρι και πέθανε στην Κατοχή.

Άκληρο...χωρίς παιδιά....

Όταν μπήκαν οι κληρονόμοι να το καθαρίσουν έβγαλαν από το υπόγειο ένα ποντικοφαγωμένο μπαούλο γεμάτο με Κατοχικά χαρτονομίσματα φυσικά χωρίς καμμία αξία...και το άφησαν στον δρόμο για τον σκουπιδιάρη.

Για αρκετές ημέρες τα παιδιά έπαιζαν με αυτά.

Φωνές...γέλια....

"...εγώ έχω τόσα εκατομμύρια ...εσύ ;"

Από το Πίσω στα παλιά