Στα Χαυτεία

 Ψυρρή, Μοναστηράκι και Χαυτεία

θυμίζουνε την πιο όμορφη εποχή

πετούσες πέντε φράγκα στη ρομβία

και σου `κανε το κέφι ως το πρωί.

Χάθηκε ο τύπος του

ρεμπέτη

αλλάξαν οι πενιές του μπουζουκιού

Ψυρρή, Μοναστηράκι και Χαυτεία

δεν είναι πια τα στέκια του Ρωμιού.

Ο κόσμος πια δεν ξέρει τι γυρεύει

για πάρτη του σνομπάρει ο καθείς, 

πουλάει κι ο τυχαίος αντριλίκι

και λέει πως είναι ο άντρας ο βαρύς.

Γ.Μανισαλής

Χαυτεία τέλη δεκαετία του ΄50 ...

Γνώριμη εικόνα για τους παλιούς....ΜΠΡΑΒΟ με τους καφέδες και τον Βραζιλιάνο με το σομπρέρο για σήμα...από πάνω το EXCELSIOR το ξενοδοχείο με κύρια πελατεία τους επαρχιώτες εμπόρους.

Ο τροχονόμος με το θρυλικό μεταλλικό κράνος και την άσπρη τελαμώνα και την σφυρίχτρα που δεν έβγαινε από το στόμα του παρά μόνον όταν τελείωνε η βάρδια του.

Χωρίς Σταμάτη και Γρηγόρη έπρεπε να τον ακούνε και όχι μόνον να τον βλέπουν...

Λιγοστά τα αυτοκίνητα...τα λεωφορεία και τα τρόλεϋ ήταν τα μεταφορικά μέσα του λαού και φυσικά ο ηλεκτρικός με τα ξύλινα βαγόνια και την θρυλική σκευοφόρο όπου έμπαιναν όσοι κουβαλούσαν μεγάλα αντικείμενα.

Για τα παιδιά τα Χαυτεία ήταν η καλύτερή τους γιατί μια επίσκεψη με τους γονιούς εκεί σίγουρα θα σήμαινε και κάποια αγορά που φυσικά θα είχε προετοιμαστεί και προϋπολογιστεί από πολύ καιρό.

Η περιοχή είχε πολλές εμπορικές τρύπες όπως τις έλεγαν που ήταν για φτωχά βαλάντια.

Μικροί χώροι σε στοές σε υπόγεια κτιρίων σε ορόφους ...ο ένας πελάτης πήγαινε τον άλλο.

Δεν έλειπαν και κάποιοι άλλοι χώροι ειδικοί θα έλεγα ...

Καφενεδάκια τα έλεγαν αλλά με "ειδική"πελατεία...

Είχαν και πατάρι άλλα ή υπόγειο για τους "κοκκαλάκηδες"ή ζαράκηδες ...

Κυκλοφορούσε και τσιγαριλίκι κάτι σαν τεκέ δηλαδή αλλά της εποχής περισσότερο καμουφλαρισμένο και τσιλιαδαρισμένο.

Οι περισσότεροι πελάτες "απόφοιτοι"των φυλακών ΑΒΕΡΩΦ στην Λ. Αλεξάνδρας....

Γενικά τα Χαυτεία ήταν μια περιοχή που την χρησιμοποιούσαν στο "βιογραφικό" τους όσοι δούλεψαν στην περιοχή και έψαχναν για δουλειά.

Τα μεγάλα κτίρια ή μέγαρα όπως τα έλεγαν είχαν θυρωρούς με θυρωρείο στην είσοδο και κάποιοι έμεναν στο υπόγειο σε μικρό διαμέρισμα-κελί ανήλιαγο.

 

Ήταν προσφορά για την θέση αυτή σαν αντάλλαγμα του μεγάλου ωραρίου εργασίας αφού ήταν υποχρεωμένοι να ανοίγουν χαράματα την κεντρική είσοδο και να την κλείνουν αργά το βράδυ.

Χαυτεία σήμαινε και Ομόνοια η θρυλική πλατεία γνωστή και ως σπίτι των φτωχοδιάβολων εκείνων των χρόνων που έκαναν δουλειές του ποδαριού και μικροκομπίνες για να επιβιώσουν.

Καμμία σχέση βέβαια με το σημερινό της χάλι.

Από το Πίσω στα παλιά