Η Μυστική Διάταξη του Ελληνικού Αλφαβήτου

Οι μελετητές του Ευκλείδη και του Πυθαγόρα, έχουν διαβάσει στα συγγράμματα τους για τον «τέλειο» αριθμό.

Το Ελληνικό αλφάβητο των 24 γραμμάτων το συνέταξαν κατόπιν εντολής του άρχοντα των Αθηνών, Ευκλείδη, το έτος 403 π.Χ. με σκοπό να ενοποιήσει όλα τα Αλφάβητα του Ελληνικού χώρου.

Το Αλφάβητο των 28 γραμμάτων έχει

αρχαιοτάτη προέλευση. Στο αλφάβητο αυτό, συνδυάζονται οι αριθμοί με τα γράμματα σε μια αριστοτεχνική σύνθεση.

Οι μελετητές του Ευκλείδη και του Πυθαγόρα, έχουν διαβάσει στα συγγράμματα τους για τον «τέλειο» αριθμό. Ο αριθμός αυτός είναι τόσο σπάνιος, ώστε στους μονοψήφιους, ο μόνος αριθμός που έχει τις ιδιότητες του τέλειου είναι το 6, και στους διψήφιους το 28. Τέλειος όμως είναι και ο Θεός, τέλεια και τα έργα του, μεταξύ των οποίων και το Ελληνικό αλφάβητο. Με αυτό το σκεπτικό καταλήγομε στο συμπέρασμα ότι τα γράμματα του Ελληνικού αλφαβήτου πρέπει να αποτελούν τέλειον αριθμό, άρα δεν είναι δυνατόν να είναι 24.

Τα 4 γράμματα τα οποία άγνωστο για ποιο λόγο δεν έχουν συμπεριληφθεί στο νέο αλφάβητο των 24 γραμμάτων είναι, το Στίγμα (ς) & το Δίγαμμα (F) – και τα δύο – στην 6 (στ) θέση, το Kόππα (Q) στην 18η, και το Σανπί στην 27η.

‘Όλοι έχομε συναντήσει το συνδυασμό στ, ο οποίος παριστά τον τέλειον αριθμό, το 6. Το στ βρίσκεται μεταξύ του ε και του ζ και ονομάζεται «επίσημον».

Παλαιότερα στη θέση 6, τοποθετούσαν το Στίγμα (ς) αντί το στ.

Το Κόππα (Q) οι αρχαιολόγοι το έχουν συναντήσει σε Κορινθιακά νομίσματα. Το χρησιμοποιούσαν ορισμένες φορές στη θέση του «κ» και ηχητικά ισοδυναμούσε με το «κχ».

Επίσης γίνεται λόγος και για το Σανπί,(πήρε το όνομα του από τη φράση (σαν πι), γιατί έχει τη μορφή κεκλιμένου πι). Αντιστοιχούσε στο διπλό σ, «σσ».

Το Δίγαμμα είναι γνωστό από τον Όμηρο.

Αν λοιπόν στα 24 γράμματα προστεθεί το Στίγμα, το Κόππα και το Σανπί ο αριθμός των γραμμάτων του γίνεται 27. Αυτό είναι και το φυσικό, αφ’ ενός μεν γιατί το Ελληνικό αλφάβητο είναι αδιάσπαστα συνδεδεμένο με τον αριθμό και αφ’ ετέρου δε γιατί το αριθμητικό μας σύστημα βασίζεται στη δεκάδα.

Η μυστικιστική διάταξη του Ελληνικού αλφαβήτου

Αν αναζητήσουμε το κέντρο του Ελληνικού Αλφαβήτου, αφού αποτελείται από 27 γράμματα θα δούμε ότι το κεντρικό στοιχείο (κεντρική εξουσία) είναι το γράμμα Ν από το οποίο αρχίζουν οι λέξεις, Νόμος, Νομοθέτης, Νους, Ναός Νερό, Νάω, Νάμα.

Το πρώτο γράμμα του Αλφαβήτου είναι το Α, το μεσαίο το Ν και το τελευταίο το Ω.

Αυτά τα 3 γράμματα μας δίνουν τη λέξη ΑΝΩ, με την οποία στην αρχαιότητα εννοούσαν ότι δηλώνει τα πέραν του ορατού κόσμου.

Αυτός που νομοθέτησε το Ελληνικό Αλφάβητο μας προτρέπει να κοιτάζουμε τον Ουρανό και να αποστρέφομε το βλέμμα μας από τα γήινα (εξ ου και άνθρωπος – άνω θρώσκων).

Το γράμμα «Θ» από τα γνωστά 24 γράμματα βρίσκεται μόνο του στη στήλη 9 σαν να επισκοπεί και να ρυθμίζει τα πάντα. Από «Θ» όμως αρχίζει και η λέξη Θεός. Αυτός που άνωθεν επισκοπεί είναι ο Θεός Ήλιος που διαλύει με το φως και την αλήθεια του, το σκοτάδι και τη λήθη.

Αν πάρομε τώρα τα γράμματα από τις 2 ακραίες στήλες και από την κεντρική έχομε τα εξής:

-Η διαγώνιος έχει τη λέξη ΑΝΩ, που με αναγραμματισμό βγάζει ΝΑΩ. Τη λέξη νάω τη συναντάμε συχνά στον ‘Όμηρο, και δηλώνει ροή.

-Το Αλφάβητο λοιπόν μας λέει ότι νάει, ότι ρέει και ότι νοεί. (Στην Αττική διάλεκτο το «Ο» και το «Ω» ήταν ταυτόσημα). Και μεν η ροή – η αιώνια δηλαδή μεταβολή και κίνηση – αναφέρεται στον υλικό και ορατό κόσμο, η δε νόηση αναφέρεται στον νοητόν αόρατο κόσμο.

Η Ελληνική Αλφάβητος ως εκ τούτου περιλαμβάνει στην αγκαλιά της το Σύμπαν.

Περιέχει επίσης τις λέξεις.

– Ρέω «Πάντα ρει».

– Ερώ, θα πω, άρα έχει προφητική δύναμη.

– Αίρω «ο αίρων τις αμαρτίες του κόσμου», έχει καθαρτική δύναμη.

– Ώρα, δηλώνει τις 4 περιόδους του έτους, τις οποίες κρατά χωριστά.

– Πορεία, μας λέει ότι η Ελληνική Αλφάβητος είναι η πορεία.

– Έαρ και με αναγραμματισμό Ρέα που μαζί με τον Κρόνο γέννησε τους υπόλοιπους Θεούς.

– Ήρα και Αήρ.

– Φέρω και φορά.

– Αν το Ν διαγράψει γωνία 90 μοιρών μεταβάλλεται χωρίς να αλλοιωθεί σε Ζ οπότε η λέξη Νάω μεταβάλλεται σε Ζάω – Ζω.

Μπορεί κανείς λοιπόν να θεωρήσει ως βάση της Ελληνικής ονοματοθεσίας τις ακόλουθες λέξεις:

Νους (Νοώ, Νόηση)

Νάω (Νάμα, Ναός)

Νηρ (Νερό, Νηρέας, Νηριής)

Ρέω (Ροή, Ρέα, Κρόνος, Κρουνός)

Πορεία (πόρος, πορεύομαι)

Ζωή (Ζευς, ζω, ζώο)

Ώρα (ορώ, ορίζω, όρος, ορισμός)

Έαρ (εαρινός)

Φέρω (φορά, φρόνηση)

Αίρω (Ήρα, αήρ)

 

Πάνω στη μυστική διάταξη του Ελληνικού Αλφαβήτου και στις πρώτες Ελληνικές λέξεις στηρίζεται όλη η γλώσσα και η αρχαία φιλοσοφία.

Πηγές:

Το Εις το Ελληνικόν αλφαβήτου και το Σύμπαν Υπολανθάνον Μυστήριον ή περί Επιστήμης, Αντωνίου Φιλίππου Χαλά, 1996, Αθήνα.

Άρρητοι Λόγοι – βιβλίο 1ο – Δρα επί Αύρας Επίδαυρος Θόλου Αποκάλυψης, Αλτάνη, εκδόσεις Ιδεοθέατρον, 2000.

Από το diadrastika