Αποδιοπομπαίοι τράγοι, τέχνη και πολιτική βία

Αλκιβιάδης Κ. Κεφαλάς

 H Ελλάδα είναι μια μικρή χώρα της οποίας οι κάτοικοι εξασκούνται με ιδιαίτερη ικανότητα και εμμονή στον φθόνο και στην εξόντωση των ικανών συμπολιτών τους. Το αποτέλεσμα είναι οι φαύλοι και οι μικρόνοες να κυριαρχούν στον δημόσιο βίο.

Οι φαύλοι, για λόγους δημόσιου συμφέροντος, επανδρώνουν αποκλειστικά και μόνο τις νευραλγικές διοικητικές κρατικές θέσεις, ώστε να εκβιάζονται από αυτούς που τους ευνόησαν. Οι βλάκες, ομοίως εκ πεποιθήσεως, τοποθετούνται δίπλα

στους ικανούς. Αμέσως μετά την τοποθέτηση των φαύλων και των βλακών στις διοικητικές θέσεις της κρατικής μηχανής, η πολιτική ηγεσία φροντίζει να τους χορηγηθούν οι ίδιες αρμοδιότητες με αυτές των ικανών συναδέλφων τους, ώστε οι τελευταίοι να εξουδετερωθούν από τους πρώτους.

Δεν είναι τυχαίο ότι δίπλα σε έναν υπουργό ή διοικητή οργανισμού ο εκάστοτε πρωθυπουργός πάντα διορίζει μερικούς υφυπουργούς ή άλλους άεργους παρατρεχάμενους με παρόμοιες αρμοδιότητες, με αποτέλεσμα όχι μόνο η χώρα να παραμένει ακίνητη και να μην εξελίσσεται, αλλά, επί το χείρον, οι πολίτες της να διαπιστώνουν ότι «κάθε πέρυσι και καλύτερα».

Επίσης, επειδή η χώρα είναι μικρή, όλοι γνωρίζουν τα πάντα για τους πάντες. Οπως είναι αδιανόητο οι διοικήσεις των πολυεθνικών εταιριών να μη γνωρίζουν τα πάντα για τον δημόσιο και ιδιωτικό βίο των διοικητικών διευθυντών και στελεχών τους, έτσι είναι αδιανόητο οι πολιτικοί να μη γνωρίζουν με λεπτομέρειες τα πάντα για τους ομογάλακτούς τους, όπως με ποιους ισχυρούς παράγοντες συναγελάζονται, ποιες είναι οι αξιακές τους πεποιθήσεις, το μέγεθος της περιουσίας τους και, το σπουδαιότερο, γνωρίζουν τα πάντα για τυχόν «βίτσια και γούστα» φίλων και εχθρών.

Συνεπώς, επί τη βάσει ενός λογικά επαγωγικού συλλογισμού, είναι αδύνατον ο εκάστοτε πρωθυπουργός ή ισχυροί πολιτικοί και κομματικοί παράγοντες να μη γνωρίζουν τις «ιδιαιτερότητες, τα βίτσια και τα γούστα» των κομματικών συνεργατών τους, τους οποίους αυτοί οι ίδιοι επιλέγουν και τοποθετούν στις διοικητικές θέσεις της κρατικής μηχανής. Όλοι επίσης γνωρίζουμε ότι οι θνητοί συσσωματώνονται και δημιουργούν μικρές κοινωνίες συναναστροφών κυρίως με γνώμονα τις κοινές πολιτισμικές πεποιθήσεις και αξίες καθώς και επί τη βάσει των κοινών ενδιαφερόντων και «ιδιαιτεροτήτων» που τυχόν έχουν. Η στρατιωτική θητεία επί παραδείγματι έχει διδάξει ότι στα κέντρα εκπαίδευσης οι παρέες σχηματοποιούνταν το πολύ εντός δύο ημερών. Οι αστοί συνασπίζονταν με τους αστούς, οι κομμουνιστές με τους κομμουνιστές, οι θρησκευόμενοι με τους θρησκευόμενους και οι ομοφυλόφιλοι με τους ομοφυλόφιλους. Οι στρατιωτικοί διοικητές επίσης θεωρούν ότι επικαλούμενοι ισχυρισμοί «άγνοιας και εξαπάτησης» σε καταστάσεις ποινικού χαρακτήρα είναι απαράδεκτοι.

Έτσι, επί τη βάσει της κοινής λογικής είναι σε θέση να αποκαταστήσουν την τάξη και το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Στις περιπτώσεις λοιπόν που κάποιος δεν «γνωρίζει» τις απεχθείς ατομικές πράξεις φίλων ή εχθρών ή ισχυρίζεται ότι «εξαπατάται» από τα πρόσωπα που τις διαπράττουν, τότε είναι είτε βλάκας και συνεπώς είναι ακατάλληλος για τη θέση την οποία κατέχει είτε ψεύδεται για να αποποιηθεί τις ευθύνες του, επιβεβαιώνοντας το μέγεθος της βλακείας του και την κοινώς αποδεκτή θέση ότι κυρίως οι βλάκες και οι «βιτσιόζοι» ανθούν στην ελληνική Δημόσια Διοίκηση.

Οι βλάκες όμως, εκτός της χρησιμοθηρίας τους, εξυπηρετούν και την ανάγκη εξευρέσεως αποδιοπομπαίων τράγων από το σύστημα εξουσίας όταν «τα πράγματα στραβώσουν», ώστε να μην αποκαλύπτονται τα ισχυρά πρόσωπα που τυχόν εμπλέκονται. Πράγματι, πολιτικά πρόσωπα εμπλεκόμενα σε υποθέσεις παιδεραστίας στο παρελθόν απαλλάχτηκαν στο τέλος, παρότι καταδικάστηκαν πρωτοδίκως από τα ποινικά δικαστήρια.

Επίσης, παρά τις εκατοντάδες σεξουαλικές παρενοχλήσεις και την άσκηση βίας από το «γουρούνι», όπως γλαφυρότατα και ευφυέστατα περιέγραψε κάποιον πολιτικό ο Φαήλος Κρανιδιώτης σε άρθρο του στην εφημερίδα «δημοκρατία» (https://www.newsbreak.gr/apopseis/162878/to-goyroyni/), ποτέ δεν ξεκίνησε δικαστική έρευνα για το θέμα επειδή το «γουρούνι» υπήρξε «μεγαλόσχημος» παράγοντας του πολιτικού βίου, ενώ στην πραγματικότητα είναι το χυδαιότερο πολιτικό πρόσωπο στην Ελλάδα.

 

Παρότι η ελληνική κοινωνία υποκριτικά παρουσιάζεται να εκπλήσσεται από τα γεγονότα, η σεξουαλική βία ή η οποιαδήποτε άλλη μορφή βίας είναι μια παγιωμένη κοινωνική κατάσταση.

Η βία ενθαρρύνεται πολιτικά, αφενός επειδή κάποιοι πολιτικοί έχουν τα ίδια «βίτσια, γούστα και ιδιαιτερότητες» με αυτά που πρόσφατα αποκαλύφθηκαν στον καλλιτεχνικό και αθλητικό χώρο και αφετέρου επειδή η κοινωνική εξαθλίωση μέσω της βίας εξυπηρετεί τη διαιώνιση στην εξουσία των ίδιων πολιτικών ομάδων, τζακιών και οικογενειών. Άλλωστε, οι πολιτικοί όχι μόνο δεν θωράκισαν νομοθετικά την κοινωνία για να εξαλειφθεί η βία από την Ελλάδα, αντιθέτως την αποδυνάμωσαν με το κατάλληλο νομοθετικό πλαίσιο που ενθαρρύνει τον θύτη και τιμωρεί το θύμα.

*Διδάκτωρ Φυσικής του Πανεπιστημίου του Manchester, UK, δ/ντής Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών

Αποδιοπομπαίοι τράγοι, τέχνη και πολιτική βία | newsbreak

Από το amethystosbooks