Συγχωρεμένος νάναι

 Yπήρχε τότε στις γειτονιές της Αθήνας η συνήθεια να πηγαίνουν τον νεκρό στο σπίτι και την επομένη στην εκκλησία και στην τελευταία κατοικία.

Δύσκολα τα χρόνια και κύριο μέλημα στις οικογένειες της αυλής ήταν τι θα βάλουν μέσα στην ταλαιπωρημένη κατσαρόλα.

Κηδεία στην γειτονιά σήμαινε και φαϊ....

Δεν έφευγες αν

δεν έτρωγες και φυσικά δεν χρειαζότανε να σε παρακαλέσουν και πολύ.

Λίγο θα το ελαφρύνω και θα θυμηθώ παιδικές "μακάβριες"αναμνήσεις....

Είχε πεθάνει στην απέναντι ένας υπέργηρος....είχε περάσει τα εξήντα...

Όταν τα καβατζάρηζες τότε σε θεωρούσαν μαθουσάλα....

Η μαρίδα της γειτονιάς σπρωχνότανε στην αυλόπορτα ποιός θα πρωτομπεί...

Η μυρουδιά της τηγανίτας ήταν έντονη και οι δύο γκαζιέρες έξω στην αυλή αγκομαχούσαν.

Παραδίπλα ετοίμαζαν το στιφάδο....κατεψυγμένο κρέας και πώς να ψηθεί το άτιμο....

Οι μεγάλοι έμπαιναν μέσα στο δωμάτιο όπου είχαν τον νεκρό έκαναν τον σταυρό τους και έλεγαν και ένα καλό λόγο ανεξάρτητα τι γνώμη είχαν γι αυτόν.

Πού να φτάσουν οι καρέκλες....έπαιρναν το πιάτο με το φαϊ και το άδειαζαν στο όρθιο.

Πείνα και των γονέων....κρέας και καθημερινή ήταν είδηση τότε.

Σε φώναζε με τρόπο η μάνα...."...άσε βρε τις τηγανίτες...πάρε ένα κομμάτι κρέας να φας κιτρινιάρικο..."

Ήταν ο καϋμός των μανάδων τότε...να δούν τα παιδιά τους με κόκκινο μάγουλο.

Τα κουτσομπολιά έδιναν και έπαιρναν για τον μακαρίτη .... αν είχε αφήσει κανένα κομπόδεμα και παρατηρούσαν τους συγγενείς 

τις αντιδράσεις τους...

 

Άκουγες για λίρες που είχε μαζέψει από "αγαθοεργίες"στην Κατοχή για το μαλλιοτράβηγμα που θα γινότανε μετά την κηδεία...για το σπίτι που θα το έκαναν άνω κάτω ψάχνοντας.

Τότε το κομπόδεμα δεν το πήγαιναν στην τράπεζα....κάπου το τρύπωναν...

Στο στρώμα...κάτω από τα πλακάκια....

Όταν άδειαζαν το πιάτο οι γείτονες αποχωρούσαν κάνοντας τον σταυρό τους και έλεγαν...."....ζωή σε εμάς...συγχωρεμένος νάναι..."

Από το Πίσω στα παλιά