Εν τόπω χλοερώ...

Όταν άφηνε τον μάταιο τούτο κόσμο κάποιος από την γειτονιά επικρατούσε κινητικότητα συμβούλια στις αυλές με θέμα τον έρανο.

Η έκφραση ήταν..."...να τσοντάρουμε όλοι..."

Πού να τα βρεί η οικογένεια να θάψει τον παππού ή την γιαγιά...

Διπλός ο πόνος ή καλύτερα μονός γιατί

ο ηλικιωμένος έφευγε και ησύχαζε ...

Το γραφείο κηδειών στον κεντρικό δρόμο θυμάμαι...άρχοντας ο τελετάρχης με τα χρυσά του δαχτυλίδια την χρυσή αλυσίδα στην τσέπη ....το χρηματοκιβώτιο σε κοινή θέα και φωτογραφίες στον τοίχο με κηδείες.

Όταν πήγαινε ο γείτονας για να συζητήσει τα οικονομικά κατέβαζε πλερέζες γιατί σκεφτότανε το παλαιόν σοφόν "...ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος...".

Τι ποιότητα ξύλου για το φέρετρο να δείξει....τι στολισμό ....για ποιούς ψάλτες...

Έμπαινε στο ψητό...."....πόσα διαθέτετε..."και κάπως έτσι τον έψελναν τον συγχωρεμένο στο μικρό εκκλησάκι του κοιμητηρίου και τον έστελναν να ησυχάσει.

Εκεί θα τον πήγαινε η εφεδρική νεκροφόρα απλή χωρίς φράμπαλα.

Η συνέχεια στο ευρύχωρο σπίτι κάποιου γείτονα μαζευόντουσαν με την  οικογένεια του συγχωρεμένου για ένα καφέ και να θυμηθούν παλιές ευχάριστες στιγμές.

 

Γυρίζω πίσω στον πεθαμενατζή (γραφείο κηδειών) εκείνων των χρόνων...

Στον δρόμο οι ηλικιωμένοι όταν τον έβλεπαν έφτυναν με τρόπο τον κόρφο τους και έτσι και τους ρωτούσε ...τι κάνετε....τους ανέβαινε η πίεση και τον έβλεπαν το βράδυ στον ύπνο τους να κρατάει δρεπάνι.

Ήταν όμως κουβαρντάς...ανοιχτοχέρης ...

Έμπαινε στο καφενείο και κερνούσε όλους τους θαμώνες ...

Σχόλια από αυτούς...γέλια ότι κάνει διαφήμιση και ψάχνει για πελάτες.

Από το Πίσω στα παλιά