Τα μπαλκόνια

 Είχαν αρχίσει  να κατοικούνται οι πρώτες πολυκατοικίες στις γειτονιές της Αθήνας.

Το όνειρο της κάθε οικογένειας ήταν να φύγει από τα παλιά σπίτια και τις αυλές με τα δωμάτια.

Να ξεχάσει τον βόθρο ...την υγρασία...τους μικρούς χώρους που προσπαθούσαν να ζήσουν.

Να ανέβει ψηλά...να έχει μπαλκόνια για να κάθονται και να

αγναντεύουν τα απέναντι....

Τα μεσιτικά γραφεία έκαναν χρυσές δουλειές και όταν έβλεπαν δημόσιο υπάλληλο με το δάνειο έτριβαν τα χέρια τους.

Πρόχειρες κατασκευές αλλά ποιός ήξερε από αυτά όταν τα έβλεπε όλα λαμπερά.

Ειδικά οι νοικοκυρές ήταν ενθουσιασμένες με τις εντοιχισμένες ντουλάπες... την κουζίνα...

'Εχει θέα έλεγε ο μεσίτης .....αλλά από την ταράτσα.

"Μεταφερόμαστε λόγω κατεδάφισης"...γνωστή πινακίδα τότε.

Μια φιλική οικογένεια είχε αγοράσει διαμέρισμα με το μπαλκόνι να βλέπει στο διπλανό θερινό σινεμά.

Το καλοκαίρι είχε συχνές επισκέψεις φίλων και συγγενών όταν σουρούπωνε.

Βρήκαν τον μπελά τους αλλά όταν το καταλάβανε ήταν αργά....δεν ήταν μόνο οι επισκέψεις αλλά και ο θόρυβος...οι φωνές...το πιστολίδι.

Είχαν μάθει απ΄έξω τους διαλόγους από τις Ελληνικές ταινίες και φυσικά θα έπρεπε να κοιμούνται μετά τις δώδεκα το βράδυ όταν τελείωνε η προβολή.

Τις πρώτες πολυκατοικίες...τις έβλεπαν σαν παλάτια...

Στην αρχή έβαζαν και θυρωρό....έμενε σε ένα μικρό χώρο που μπορεί να ήταν και στο υπόγειο.

 

Ο άνθρωπος για όλες τις δουλειές και καμάρωναν οι ένοικοι...

Ποιός έδινε σημασία στα παλιά σπίτια που εξακολουθούσαν να υπάρχουν κλειστά και με την ταμπέλα ΔΙΔΕΤΑΙ ΓΙΑ ΑΝΤΙΠΑΡΟΧΗ....

Με τον καιρό όμως τα νοσταλγούσες όταν περνούσες απ΄έξω και έβλεπες από την σκουριασμένη αυλόπορτα τον χορταριασμένο κήπο και τις σαπισμένες πόρτες των δωματίων που κάποτε νοίκιαζαν νέα ζευγάρια και προσπαθούσαν να επιβιώσουν.

Από το Πίσω στα παλιά