Η άνοιξη μας έφτασε εμπρός βήμα ταχύ....

....να την προϋπαντήσουμε...στην παλιά γειτονιά με κοντά παντελόνια.
Τα χελιδόνια πέρα δώθε έφιαχναν φωλιές κάτω από τα ακροκέραμα....
Και φώναζε η μάνα...."....κοίτα να έρθεις από την αλάνα με πράσινα (από τις μολόχες) πόδια...."
Ναι η αλάνα ήταν η εξοχή μας και μάλιστα πολύ κοντά...πίσω από τον τοίχο της
κάμαρας και ήταν η πολυτιμότερη αλάνα αφού επάνω της κρατούσε κάποτε την
ακαδημία ενός γείτονα από το πολύ παλιά.
Τα παιδιά στην αλάνα και οι κυρίες της αυλής  στις κάμαρες είχαν τις δικές τους σκοτούρες.
Να βγάλουν τα ρούχα από την ναφθαλίνη να τα απλώσουν στα σύρματα της αυλής να ξεμυρίσουν.
Είχαν και αγωνία όμως για το οικογενειακό ταμείο που ήταν το τσίγκινο
κουτί του Λουμίδη με τον Παπαγάλο που μονίμως είχε πρόβλημα.
Θα του κάνουν του παιδιού τα περσινά ρούχα;
Αντέχουν τα μπαλώματα;
Θα αγόραζε η γειτόνισα που είχε τον τρόπο της καινούργια ρούχα
για τον γυιό της;
Τα έδινε τα παλιά στα μικρότερα παιδιά της γειτονιάς.
Μετά η σειρά της μάνας για τα δικά της.....τα δικά της τέλος πάντων.
Αυτά που είχε δηλαδή....


Η συννενόηση στην αυλή γινότανε  με τις υπόλοιπες και η μοδίστρα θα ερχότανε για ένα μεροκάματο άντε δύο...τσοντάριζαν όλες μαζί.
Έτσι έφιαχναν από ένα καινούργιο ρούχο ...από τα παλιό.
Η αλήθεια είναι ότι η άνοιξη άλλαζε την διάθεση στην γειτονιά....έβγαιναν δειλά και τα σκαμνιά
το απόγευμα στο πεζοδρόμιο και ο παγωτατζής γνώριζε τα ωράρια και έκανε
την εμφάνισή του.

Από το Πίσω στα παλιά