Σύμφωνα με τον Πλάτωνα, πριν από 10.000 χρόνια υπήρχε ένα μεγάλο νησί με τεχνολογίες που ο ίδιος ο Ποσειδώνας τους χορήγησε.
Ο Πλάτων περιγράφει την Ατλαντίδα ως μια πολύ τεράστια έκταση γης, με ορυκτά πλούσια, όπου το κέντρο της περιβάλλεται από κύκλους νερού, παλάτια, ναούς και ιερό για τον Ποσειδώνα, με κήπους.
Ο τόπος αυτός
κατοικήθηκε από ανθρώπους που γεννήθηκαν στη Γη και ο Ποσειδώνας συνευρέθηκε με μία γυναίκα και από την ένωση αυτή γεννήθηκαν 5 παιδιά.
κατοικήθηκε από ανθρώπους που γεννήθηκαν στη Γη και ο Ποσειδώνας συνευρέθηκε με μία γυναίκα και από την ένωση αυτή γεννήθηκαν 5 παιδιά.
Οι Ατλάντες δεν ήταν σαν τους ανθρώπους του σήμερα. Είχαν κόκκινο δέρμα και μερικοί μπλε. Τότε έγιναν καφέ. Είχαν ένα ειδικό δέρμα με το οποίο θα μπορούσαν να αντέχουν τις ακτίνες του ήλιου, οι οποίες εκείνη την εποχή ήταν πιο δυνατές από τώρα.
Ήταν ισχυρότεροι σωματικά, ζούσαν περισσότερο. Ήταν πιο ανεπτυγμένοι πνευματικά και τεχνολογικά. Ήταν οι ισχυροί Άτλαντες που κατέκτησαν τις φυλές της Ευρώπης και της Βόρειας Αφρικής.
Αλλά στα 9.445 π.Χ., οι φυλές της Αθήνας οδήγησαν μια δύναμη αντίστασης ενάντια στην Ατλαντική αυτοκρατορία.
Η συμμαχία κέρδισε, αναγκάζοντας τους Ατλάντες να υποχωρήσουν πέρα από τις Στήλες του Ηρακλέους, μόνο για να πέσουν σε φυσικές καταστροφές και να βυθιστούν στον πάτο του ωκεανού.
Είτε είναι αλήθεια είτε όχι, σύμφωνα με τον John Echel, όλα όσα παρέμειναν θα μπορούσε να ήταν το “Δακτυλίδι του Λούξορ” ή το “Δαχτυλίδι της Ατλαντίδας” όπως επίσης αποκαλείται, από κάποιον ιερέα που επέζησε και διέφυγε στην Αίγυπτο.
Το δαχτυλίδι ήταν φτιαγμένο από πηλό του Ασουάν και βρέθηκε σε ένα αιγυπτιακό τάφο, το 1860.
Σύμφωνα με τον André de Belizal, ειδικό στην ραδιαισθησία, το 1922, το “Δαχτυλίδι της Ατλαντίδας” δόθηκε στον Χάουαρντ Κάρτερ ως φυλαχτό που θα τον προστάτευε από την κατάρα του τάφου του Τουταγχαμών.
Όταν πέθανε ο Χάουαρντ, το δαχτυλίδι έπεσε στα χέρια του Αντρέ, για να διερευνηθεί περαιτέρω για τις μυστικιστικές ικανότητές του στη δεκαετία του ’70.
Ο Ατλαντικός δακτύλιος κοσμούνταν με γεωμετρικά σύμβολα τοποθετημένα σε μια συγκεκριμένη διάταξη.
Φαινόταν διαφορετικό από οποιοδήποτε στυλ, ενδεικτικό της αιγυπτιακής κουλτούρας. Η σχεδίασή του ακολουθεί συγκεκριμένα μέτρα που σχετίζονται με τις αναλογίες της ιερής γεωμετρίας. Ως εκ τούτου, λέγεται ότι το δαχτυλίδι βοηθά στην προστασία και τη θεραπεία εκείνων που το χρησιμοποιούν.
Ο De Belizal ήταν ασκούμενος της ραβδοσκοπίας – η μελέτη των δονητικών πεδίων μέσα στο ανθρώπινο σώμα – που του επέτρεψε την πρόσβαση σε πληροφορίες σχετικά με τα κινούμενα ή άψυχα αντικείμενα.
Στα μέσα της δεκαετίας του 1960, ο De Belizal πραγματοποίησε δοκιμές κραδασμών στο δαχτυλίδι χρησιμοποιώντας ειδικά βαθμονομημένα όργανα για να αποκωδικοποιήσει την συντονισμένη ενέργεια.
Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι τα γεωμετρικά σχήματα δημιούργησαν ένα αδύναμο πεδίο ισχύος της ενέργειας που συνίστατο σε μικροσκοπικές δονήσεις.
Ο De Belizal διερεύνησε και διαπίστωσε ότι τα γεωμετρικά σχήματα αυτού του δακτυλίου δημιούργησαν ένα λεπτό ενεργειακό πεδίο ισχυρών κραδασμών. Διαπίστωσε ότι η ενεργειακή του ποιότητα, την οποία ονόμασε “Κύματα του Λούξορ”, εμπόδισε την αλλαγή των ενεργειακών προτύπων, με αποτέλεσμα μια προστατευτική ασπίδα για όποιον το φορούσε. Επίσης, αύξησε τις διαισθητικές δυνάμεις και βοήθησε στην ανάπτυξη τηλεπαθητικών και ψυχικών ικανοτήτων.
Με απλά λόγια, το δαχτυλίδι ή τα σχέδια που το κοσμούσαν, δημιουργεί μια ζώνη προστασίας από κάθε φυσική ή ενεργειακή βλάβη. Παρέχει επίσης θεραπευτική δύναμη και ξυπνάει τη διαίσθηση μας και ανοίγει νέους ορίζοντες για νέες γνώσεις, σύμφωνα και περιγραφές από το βιβλίο του R. de Lafforest: “Ces maisons qui tuent”.
Αυτός είναι και ο λόγος που μπορεί εύκολα να το εντοπίσει οποιοσδήποτε σε καλά κοσμηματοπωλεία. Όμως, άλλο το πρωτότυπο και άλλο το αντίγραφο!
Από το diadrastika
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου