"Εμείς δεν περιμένουμε την ανάπτυξη για να αυξηθούν οι μισθοί. Με την αύξηση των μισθών έρχεται η ανάπτυξη..." είπε ο κ. Τσίπρας στη ΔΕΘ και η κ. Αχτσιόγλου το έκανε viral μήπως και περάσει απαρατήρητη η ουρανομήκης ανοησία...
Αν δεν ήταν πολιτικός και π.χ. ήταν αγρότης ο πρώην πρωθυπουργός το νόημα της φράσης του θα ήταν εμείς δεν περιμένουμε να θερίσουμε για να μοιράσουμε ψωμί. Πρώτα μοιράζουμε ψωμί μετά θερίζουμε...
Αλήθεια τι θα συνέβαινε αν τον επόμενο μήνα διπλασιάζονταν οι
απολαβές των 3 περίπου εκατ. συνταξιούχων (μεγάλο μέρος των συντάξεων επιδοτείται από το κράτος) και του 1 εκατ. εργαζομένων στο δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα;
Αν τα έσοδα του προϋπολογισμού είναι τα περί τα 55 δισ. τον χρόνο και με τα δυο τρίτα εξ αυτών πληρώνονται οι μισθοί και οι συντάξεις, μιλάμε για μια δαπάνη περί τα 45 δισ. ευρώ τον χρόνο η οποία θα εκτινασσόταν στα 90 δισ. ευρώ, υψηλότερα από τις δαπάνες του 2009 όταν χρεοκοπήσαμε γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο…
Ας πάμε όμως και στον ιδιωτικό τομέα. Αν η εταιρεία που παράγει π.χ. σωλήνες, κάλτσες ή σπίρτα και εξάγει το μεγαλύτερο μέρος της παραγωγής της διπλασιάσει τους μισθούς των εργαζομένων θα διπλασιαστεί και το εργατικό κόστος. Τούτο συνεπάγεται πως είτε θα πρέπει να γράφει ζημιές όπως η ΔΕΗ είτε θα πρέπει να αυξήσει αντίστοιχα και τις τιμές των προϊόντων της…
Ποιος όμως θα αγοράσει τις ελληνικές κάλτσες αν στοιχίζουν τα διπλά χρήματα από τις γερμανικές ή τις τουρκικές;
Αν η εταιρεία λοιπόν αυξήσει τις τιμές, τα μερίδιά της στις διεθνείς αγορές θα τα πάρουν άλλοι διεθνείς ανταγωνιστές που θα πουλάνε σε φθηνότερες τιμές.
Μοιραία συνέπεια αυτού θα είναι σε λίγους μήνες η εταιρεία να κατεβάσει ρολά και να απολύσει τους εργαζόμενους…
Αν γράψει ζημιές το λουκέτο θα είναι πάλι θέμα μηνών…
Κάποιος αριστερός "οικονομολόγος" θα μπορούσε να ισχυριστεί πως η εταιρεία θα μπορούσε να περιοριστεί να πουλάει στην ελληνική αγορά όπου ο συνολικός διπλασιασμός των μισθών θα έχει διπλασιάσει και τη ζήτηση; Όλοι θα εισπράττουμε τα διπλά και θα πληρώνουμε διπλάσιες τιμές... (Ακούσαμε πολλά τέτοια μεταξύ 2010-15).
Μην γελάτε. Υπάρχουν οικονομολόγοι και εδώ και στο εξωτερικό εσχάτως που κάνουν διατριβές πάνω σε τέτοια θέματα και πολιτικοί που τους κάνουν υπουργούς οικονομικών και τραπεζίτες...
Ας υποθέσουμε όμως πως το σύνολο του πληθυσμού των ανθρώπων των οποίων οι μισθοί διπλασιάστηκαν προκειμένου να στηρίξουν το "ευφυές" αυτό οικονομικό σχέδιο συμβιβάζονταν να καταβάλουν το διπλάσιο τίμημα για κάθε τι που αγοράζουν. Θα είχαμε την ίδια ακριβώς αγοραστική δύναμη που είχαμε και πριν.
Δηλαδή, ο διπλασιασμός των μισθών θα ήταν εικονικός σαν τις αυξήσεις που δίνουν στη Βενεζουέλα και την Αργεντινή.
Οι ελληνικές εταιρείες όμως για να παράγουν αγοράζουν πετρέλαιο και άλλες πρώτες ύλες και μηχανήματα από το εξωτερικό με διεθνείς αγοραίες τιμές. Η αδυναμία να εξάγουν (λόγω μεγαλύτερου κόστους) θα εμπόδιζε την εξασφάλιση του απαραίτητου συναλλάγματος να εισάγουν.
Χωρίς να το καταλάβουμε θα ξεκινούσε πάλι ο περίφημος διάλογος των "πλεονεκτημάτων" της επιστροφής σε κάποιο εθνικό νόμισμα που κάναμε μεταξύ 2010-15 και τελείωσε με την περίφημη διαπραγμάτευση του πρώτου εξαμήνου του 2015 και τη μνημειώδη "κωλοτούμπα" του κ. Τσίπρα για την οποία θα μείνει και γνωστός στις επιφυλλίδες της εθνικής και παγκόσμιας πολιτικής ιστορίας.
Με απλά λόγια όλα αυτά περί της ανάπτυξης που θα φέρουν οι αυξήσεις των μισθών είναι "σαχλαμάρες" και σανός για το κοπάδι. Η αύξηση της μισθών αν δεν συμβαδίζει με τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας και της παραγωγικότητας είναι απάτη.
Ενδεχομένως ο πρώην πρωθυπουργός να πιστεύει πως επειδή τα ίδια σαθρά επιχειρήματα μεταξύ 2010-15 εκτίναξαν το κόμμα του από 4 στο 36% και τον οδήγησαν στην εξουσία, το ίδιο θα συμβεί και τώρα… Ενδεχομένως να αρέσκεται να χαϊδεύει αυτιά όπως έκανε και κατά το παρελθόν χωρίς να τιμωρηθεί από τους αδαείς όταν συνελήφθη να τους εξαπατά…
Υποτίθεται όμως πως ο κ. Τσίπρας έμαθε από τις αυταπάτες του και τώρα έχει αλλάξει προσανατολισμό.
Η στροφή στο πουθενά...
Το πρόβλημα για τον κ. Τσίπρα είναι ότι ανακάλυψε πολύ αργά τα πλεονεκτήματα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας και του κοινωνικού της κράτους τα οποία ήκμασαν τις δεκαετίες του ’60 και του ’70 όταν η αναλογία αυτών που κατέβαλαν εισφορές και πλήρωναν φόρους προς αυτούς που εισέπρατταν συντάξεις και επιδόματα ήταν 5-6 προς 1.
Τώρα που η αναλογία τείνει να αντιστραφεί και η αριστερά και η δεξιά θα πρέπει να επινοήσουν κάποιο νέο πολιτικό και κοινωνικό συμβόλαιο, τους όρους του οποίου ακόμη δεν μπορούν να επινοήσουν.
Κατά τα λοιπά φαίνεται να ισχύει το ανέκδοτο με τον λαγό και το λιοντάρι. Τουτέστιν: "...λέμε και καμιά σαχλαμάρα να περάσει ώρα και να κερδίσουμε το ψωμί μας!"
kostas.stoupas@capital.gr
Από το amethystosbooks
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου