Ο ιστορικός της εποχής και αυτόπτης μάρτυρας Γεώργιος Ακροπολίτης γραφει για την αυτοκρατορική είσοδο στην Πόλη:
"Ο αυτοκράτορας έφτασε στην Κωνσταντινούπολη τη 14η Αυγούστου. Δε θέλησε να μπει την ίδια μέρα στην πόλη, αλλά στρατοπέδευσε στη Μονή Κοσμιδίου, κοντά στη Μονή των Βλαχερνών. Από τα χαράματα σηκώθηκε και
μεθόδευσε την είσοδό του στην Πόλη κατά τον ακόλουθο τρόπο: επειδή δεν παρευρισκόταν ο πατριάρχης Αρσένιος(ήταν απρόθυμος για τις λαμπρές εκδηλώσεις και έτρεφε εχθρικά αισθήματα προς το βασιλιά), τον αντικατέστησε ο επίσκοπος Κυζίκου Γεώργιος. Ανέβηκε σε έναν από τους πύργους της Χρυσής Πύλης, κρατώντας την ανάγλυφη εικόνα της Θεοτόκου, η οποία είχε πάρει την ονομασία της από τη μονή των Οδηγών και απάγγειλε τις ευχές έτσι που να ακουστούν από όλους. Βγάζοντας λοιπόν το στέμμα του ο βασιλιάς και γονατίζοντας έπεσε στο έδαφος και όλοι οι άνθρωποι γονάτισαν πίσω από αυτόν. Και μόλις ολοκληρώθηκε η απαγγελιά της πρώτης ευχής κι ο διάκονος είπε: Σηκωθείτε!
Αφού σηκώθηκαν όλοι ανέκραξαν το Κύριε ελέησον, επαναλαμβάνοντας το εκατό φορές. Και αφού η τελετουργία αυτή τελείωσε, ο βασιλιάς, με τρόπο που έδειχνε περισσότερο την ευσέβεια παρά τη βασιλική μεγαλοπρέπεια, διαβηκε πεζός την Χρυσή Πύλη, ενώ προπορευόταν από αυτόν η εικόνα της Θεομήτορος. Αφού βάδισε ως τη Μονή Στουδίου και άφησε εκεί την εικόνα της πάναγνης μητέρας του Θεού, ανεβαίνοντας στο άλογό του έφτασε στο ναό της Αγίας Σοφίας. Εκεί, αφού προσκύνησε τον Κύριο μας Ιησού Χριστό και τον ευχαρίστησε σύμφωνα με τα έθιμα, κατέλυσε στο μεγάλο παλάτι. Τότε λοιπόν το ρωμαϊκό πλήθος ευφράνθηκε και ενθουσιάστηκε πολύ και χαιρόταν υπερβολικά, γιατί δεν υπήρχε άνθρωπος που να μην χοροπηδά και να μη νιώθει αγαλλίαση και σχεδόν να μην πιστεύει στα μάτια του, εξαιτίας της αναπάντεχης εξέλιξης και της υπερβολικής χαράς".
Ο γενάρχης της δυναστείας των Παλαιολόγων ηταν ένας εκ των κορυφαίων, αν οχι ο κορυφαίος, των αυτοκρατόρων ως προς την διπλωματία!
Ολοκλήρωσε το έργο του Ιωαννη Γ Δουκα Βατάτζη, σώζοντας την αυτοκρατορία και δίδοντας ζωή για 200 ακόμη χρόνια (αν μάλιστα οι διάδοχοι του δεν αναλώνονταν σε εμφύλιους πολέμους, ίσως η αυτοκρατορία μας να μην ειχε το τέλος που ολοι γνωριζουμε).
Εργα του η τεράστια νίκη στην Πελαγονια (1259), η οποια άνοιξε τον δρόμο για την ανακατάληψη της Πολης, η νίκη στο Βερατιο επι του Καρολου Ανδεγαυου(1281) και φυσικά ο Σικελικος Εσπερινός (1282), η εποποιία της βυζαντινής διπλωματιας!
Ειχε κατανοήσει, για να αντιμετωπίσει τους Τούρκους, την ανάγκη ένωσης των 2 εκκλησιών και για αυτο δέχθηκε την υποταγή της ορθόδοξης εκκλησίας στην καθολική το 1274 στη Λυων. Ο λαός και ο κλήρος ουδεποτε εδέχθησαν την ένωση. Εξαλλου οι πληγές απο την κατάληψη της Πολης το 1204 απο τους Λατινους ηταν πολυ νωπες....
Εταφη χωρις δοξολογία ως "λατινοφρων"..
Ο υιός του Ανδρονίκος εζητησε συγγνώμη και συγχώρεση απο τον Ιωάννη Δ Λάσκαρη, τον οποιο ο Μιχαηλ ειχε τυφλώσει, ωστε να γινει εκείνος Αυτοκρατωρ.
ΠΗΓΗ
Από το proskynitis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου