Ζούμε σε έναν παρηκμασμένο, ιδιότυπο «ολοκληρωτισμό εν δημοκρατία»;

Της Κρινιώς Καλογερίδου 

Αν μου ζητούσαν να συνοψίσω σε δυο φράσεις αυτά που με πληγώνουν στη σημερινή Ελλάδα, θα έλεγα χωρίς δισταγμό πως είναι η κρίση των αξιών και η βία. Η κατολίσθηση και διολίσθηση των πρώτων, σε πνευματικό και ψυχικό επίπεδο, έχει αφαιρέσει την τελευταία τριακονταετία - με επίταση τα χρόνια που διανύουμε - την αειφόρο ικμάδα και τους ευγενείς ιστούς που ενδυνάμωναν άλλοτε το φρόνημα των Ελλήνων και τους έκαναν να
αισθάνονται και να διαισθάνονται τον λόγο της παρουσίας τους σ' αυτήν τη γωνιά της Γης.
Η φιλία, η ομόνοια, η αξιοκρατία, ο αλτρουισμός, η αλληλεγγύη, η αγάπη για την πατρίδα, η πίστη στα ''ιδανικά της φυλής'' γενικότερα, μοιάζουν να συρρικνώνονται και να σήπονται ολοένα και βαθύτερα και ευρύτερα, παίρνοντας εκφυλιστικές διαστάσεις.

Το χειρότερο όμως όλων είναι ότι αυτήν την κατάσταση, που έχει χάσει τον προσανατολισμό του ''εγώ'' προς το ''εσύ'' και το ''εμείς'', δεν την παρατηρούμε μόνο μέσα στις κοινωνίες που ζούμε, αλλά και στις στενές κοινότητες και ομάδες που μας περιβάλλουν: στο σχολείο, τον φιλικό μας περίγυρο, το επαγγελματικό περιβάλλον και την ίδια, ενίοτε, την οικογένειά μας.
Η ελληνική κοινωνία μοιάζει να έχασε τον ανθρώπινο χαρακτήρα της και να διέπεται από πνεύμα καθαρά συμφεροντολογικό και υποκριτικό, που καθιστά αδύνατη ή ευάλωτη τη δημιουργία ανθρώπινων σχέσεων, με προφανές συνακόλουθο την ερημιά, τη μοναξιά και την ψυχρότητά μας.
Έτσι φτάσαμε να αμφισβητούμε τον Θεό και τη Δικαιοσύνη Του παρασυρμένοι απ' τη βία και την αγριάδα του καιρού μας, από τον φθόνο που περισσεύει, τον εγωισμό που ξεχειλίζει, την έπαρση που μας κυριεύει και τον κομματισμό που μας διχάζει.
Όλα αυτά όμως είναι αντικοινωνικές ιδιότητες που εγκλωβίζουν την πρωτογενή αυθορμησία της καρδιάς μας και επισκιάζουν τον κόσμο μας, αφού εμποδίζουν κάθε αρμονική επαφή στις σχέσεις μεταξύ μας.

Κι αν στους ξένους λαούς αυτά ήταν διαχρονικά χαρακτηριστικά, σε μας τους Έλληνες δεν υπήρχαν ή, τουλάχιστον, στον βαθμό που υπάρχουν σήμερα, έτσι που να δείχνουν απομυθοποιημένες οι προγονικές αξίες και αρχές μας.
- Όλα είναι θέμα συνείδησης και εποχής, θα έλεγε κάποιος.
Και θα συμφωνούσα μαζί του, δυστυχώς... Γιατί έχω την αίσθηση πως στη συνείδηση των Ελλήνων υπάρχει αντικατοπτρισμός απ' την ανάποδη. Βλέπουν, δηλαδή, σαν υπαρκτό κάτι που δεν υφίσταται και το ορατό, το απτό, χάνεται από μπροστά τους! Σαν να πάσχουν από ομαδική οφθαλμαπάτη και αυταπατώνται όλοι μαζί, με πρώτο απ' όλους τον κ. Τσίπρα...

Και η ζωή συνεχίζεται... Και εμείς έχουμε την ψευδαίσθηση ότι ζούμε σε ''πλέρια δημοκρατία''... Ζούμε; Ή μήπως ευδοκιμεί στον τόπο μας ένας ιδιότυπος ''ολοκληρωτισμός εν δημοκρατία''; Ένας ολοκληρωτισμός που αντανακλά φοβικά συναισθήματα στο ίδιο το πρόσωπο του πρωθυπουργού.
Άλλωστε όλοι το γνωρίζουν. Το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου του ο κ. Τσίπρας το περνάει στο Μαξίμου προφυλαγμένος απ' τους ''φρουρούς'' του Μεγάρου, που σε περιόδους κοινωνικής έντασης χρησιμοποιούν για περίφραξη τις κλούβες των ΜΑΤ...
Έπειτα είναι και η κριτική που φοβάται, η ιδιότυπη αντίληψή του για τη δημοκρατία, που τον κάνει να μη δείχνει σεβασμό στη θεσμική λειτουργία του Τύπου και να το δείχνει αυτό με επιδεικτικό και προκλητικό τρόπο.
Κι αυτό δηλώνει ότι όταν χάνει τον έλεγχο, λειτουργεί σπασμωδικά, σαν πανικόβλητος άνθρωπος που εκδηλώνει σε κάθε ευκαιρία τα τρία ''θανάσιμα αμαρτήματα'' για το αξίωμά του: την πολιτική του δειλία, τον άκρατο κομματισμό (που τον κάνει να λειτουργεί, ενίοτε, ως κομματάρχης και όχι ως πρωθυπουργός όλων των Ελλήνων) και τις ολοκληρωτικές αντιλήψεις του, που πιστοποιούν ότι είναι ''οπαδός του Μαδούρο''...

- Μα..., μήπως είστε υπερβολική; θα με ρωτούσε κάποιος καλόπιστα.
- Σε καμιά περίπτωση, θα του απαντούσα. Απ' τη στιγμή που ο ίδιος ο κ. Τσίπρας και η κυβέρνησή του επιχειρούν και τα καταφέρνουν να διεισδύουν στις μάζες για να επηρεάσουν - μέσω της συνθηματολογίας και προπαγάνδας των ΜΜΕ (ηλεκτρονικού και έντυπου), με πρώτη και καλύτερη την ΕΡΤ, αλλά και άλλα ιδιωτικά, φιλικά προς την κυβέρνηση κανάλια - δε μπορούμε να μιλάμε για ''πλέρια'' δημοκρατία, όπως τη λένε οι Αριστεροί.
Γιατί αυτή στηρίζεται, μεταξύ άλλων, στην ελευθερία της έκφρασης και του λόγου και δε χρησιμοποιεί έμμισθα φερέφωνα για να διαστρεβλώσει την αντικειμενική πραγματικότητα και να την παρουσιάσει όπως τη συμφέρει...

Έπειτα στη δημοκρατία υπάρχει κράτος που καταστέλλει τη βία, όχι παρακράτος που την υποδαυλίζει. Υπάρχουν, ακόμη, δικλείδες ασφαλείας για την προστασία της ζωής και της ακεραιότητας των πολιτών της, όχι νησίδες ασυλίας για τους κουκουλοφόρους, τα τάγματα εφόδου της Αριστεράς και τους Ρουβίκωνες, που ασκούν ωμή βία στο κέντρο της Αθήνας.
Το τραγικό μάλιστα είναι ότι δεν καταδικάζει κανείς πλέον απ' τους κυβερνώντες αυτά τα κρούσματα βίας, αφού είναι λίγο-πολύ οι περισσότεροι αναρχικοί ''δικά τους παιδιά''. Πώς όμως θα σταματήσει εδώ το κακό, αν δεν υπάρχει ομόθυμη και καθολική καταδίκη της βίας, που τείνει να εξισωθεί με τη βία των ''κυρίαρχων'' σε βάρος των ''κυριαρχουμένων'';

Σαν απάντηση σ' αυτήν την ακραία βία, που κλιμακώθηκε επικίνδυνα τα τελευταία τέσσερα χρόνια στην Αθήνα, ο Ετιέν Μπαλιμπάρ (πολιτικός στοχαστής του καιρού μας) προτείνει ως αντίδοτο την ''πολιτική της πολιτοσύνης'', μια πολιτική δηλαδή που ''θα επιδιώκει να εξουδετερώσει τις ακραίες εκφάνσεις της, προκειμένου να εξασφαλιστεί χώρος για την πολιτική και, κατ' επέκταση, για την πολιτική της χειραφέτηση''.

Τώρα θα με ρωτήσει κάποιος της Αριστεράς:
- Μήπως στέκεστε υπερβολικά στην ορατή βία και δε βλέπετε την αόρατη, που ενυπάρχει στις σχέσεις εκμετάλλευσης και στη ''σιωπηρή'', καθημερινή βία, που είναι προϊόν των εργασιακών σχέσεων;
- Θα του έλεγα πως η βία - ορατή και αόρατη - είναι καταδικαστέα παντού, όπως καταδικαστέος είναι και όποιος την ασκεί με οποιοδήποτε τρόπο. Το ζητούμενο όμως είναι πώς θα απαλλάξουμε τη δημοκρατία απ' τον ολοκληρωτικό μανδύα που πάει να την επικαλύψει.

Κι ακόμα, πώς η ελληνική πολιτεία θα αφοπλίσει τη βία, ώστε να μην απειλεί την ίδια την υπόσταση της δημοκρατίας. Και για να προχωρήσω παραπέρα, μείζον ζήτημα είναι και το πώς θα αντιμετωπίσει η ελληνική κοινωνία το κυνικό και αμοραλιστικό πρόσωπο της βίας, που απειλεί να την εξοντώσει.
Η γνώμη μου είναι πως χρειάζονται συντονισμένες και αποφασιστικές προσπάθειες εκ μέρους της πρώτης και σύμπραξη ουσιαστική της δεύτερης στον αγώνα για την καταπολέμηση της βίας. Πρέπει, δηλαδή, να μαζικοποιηθούν και να συγχρονιστούν οι αντιδράσεις της ελληνικής κοινωνίας, ώστε να μπορεί να εκφράσει αυτή σύσσωμη το λαϊκό αίτημά της για δημοκρατία.
Κι όπως συμβαίνει στο εξωτερικό, δεν πρέπει να είναι παθητική σαν να βρίσκεται σε ''αγρανάπαυση'', και να παρακολουθεί αμέτοχη το πώς εξελίσσονται μπροστά της τα φαινόμενα τρομοκρατικής βίας. Αντίθετα πρέπει να αντιδρά συλλογικά, με μαζικές διαδηλώσεις κατά της βίας και των τρομοκρατών, κάτι που δεν έπραξε δυστυχώς ποτέ μέχρι τώρα...

AntiNews

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου Από το kostasxan