Η Συμφωνία των Πρεσπών υπεγράφη ερήμην του ελληνικού λαού και κόντρα στη θέληση της πλειοψηφίας. Το 70% των Ελλήνων δηλώνουν ενάντια στη Συμφωνία. Όταν, εκείνο το ηλιόλουστο πρωινό του Ιούνη, μέσα στον γενικό ενθουσιασμό της φιέστας που οργανώθηκε, ο Αλέξης Τσίπρας υπέγραφε τη συμφωνία αγκαλιά με τον φίλο Ζάεφ, δεν φαινόταν να υπολογίζει το πολιτικό κόστος. Ίσως γιατί δεν τον είχαν πληροφορήσει πόσο μεγάλο θα ήταν. Το διεπίστωσε πολύ σύντομα με τα
ογκώδη συλλαλητήρια, τον κόσμο στους δρόμους, τις παρελάσεις της οργής.
Ποτέ δεν πίστευε, πως ένας λαός που αναιτίως του φόρτωσε, -έτσι για τις προσωπικές του αυταπάτες, όπως πλέον αποδεικνύεται -, ένα τρίτο μεγαλειώδες μνημόνιο, του περιέκοψε τις συντάξεις και παρέδωσε τη δημόσια περιουσία του στους ξένους για τέσσερις ολόκληρες γενιές, θα ξεσηκωνόταν για ένα όνομα, μια εθνότητα και μία γλώσσα.
Μετά την πρώτη παγωμένη αντίδραση σχεδιάστηκε η πρώτη γραμμή άμυνας. Η μάλλον ενορχηστρωμένης επίθεσης. Ήταν η «τρομερή αποκάλυψη» ενός κατά φαντασίαν, όπως αποδείχτηκε αργότερα, σκανδάλου. Μαζεμένα κατασκευασμένα ψέμματα που δεν κολλούσαν πουθενά. Μάρτυρες με κουκούλες αλλά και χωρίς και ιστορίες για ιθαγενείς που δεν ήταν αρκετές ούτε στο ελάχιστο να σταματήσουν την δημοσκοπική κατάρρευση του Σύριζα.
Έτσι μπήκε σε εφαρμογή το δεύτερο σχέδιο που είχε και διπλή προσέγγιση. Από τη μιά χαρακτηρίστηκαν ακροδεξιοί και φασίστες, όσοι τάχθηκαν ενάντια στη συμφωνία. Δηλαδή το 70% του ελληνικού λαού.
Για το δεύτερο μέρος «προσελήφθησαν» οι Πρεσπολάγνοι Αυτοί που θα ανέπτυσσαν ρητορική υπέρ της συμφωνίας. Που θα εκθείαζαν τη μεγάλη «εποποιία» του Σύριζα όπως χαρακτηρίστηκε!
Πρόθυμοι βρέθηκαν πολλοί. Άλλοι από ιδεολογία, άλλοι από συμφέρον. Πιο πολλοί ήταν οι δεύτεροι... Έτσι όσοι αποφάσισαν να «γεφυρώσουν» την απόσταση που τους χώριζε μέχρι τώρα από τα καλούδια της εξουσίας, ανέλαβαν να αναδείξουν τα ευεργετικά της συμφωνίας, το μέγεθος της «εποποιίας», προτάσσοντας τον σημαντικό ρόλο που αποκτούσε η χώρα ως σταθεροποιητική περιφερειακή δύναμη στην ευρύτερη δύσκολη περιοχή. Γιατί από οικονομικά οφέλη, αυτά τα είχαμε από καιρό...
Όταν οι ελληνικές επιχειρήσεις και τράπεζες όριζαν μεγάλο μέρος από το ΑΕΠ του κράτους των Σκοπίων που φτάνει δε φτάνει αυτό της δική μας Θεσσαλονίκης. Από τότε που οι ελληνικές επενδύσεις στα Σκόπια έτρεχαν από μόνες τους με ρυθμούς αύξησης 223%. Χωρίς συμφωνία και χωρίς να παραδώσουμε όνομα, γλώσσα και εθνότητα. Και που σήμερα αυτή ακριβώς η παράδοση του ονόματος βάζει εμπόδια στις ελληνικές εξαγωγές μακεδονικών προϊόντων προς τρίτες χώρες, όπως για παράδειγμα η Κίνα!
Η λεκτική λατρεία της Συμφωνίας, μέσα από τους Πρεσπολάγνους, στοχεύει μέσα από ένα αστραφτερό περιτύλιγμα ρητορικής μεγαλοστομίας, πολλά ψέματα και μισές αλήθειες να αποκρύψει τα σκοτεινά μέρη της συμφωνίας που είναι πολλά και θα τα βρίσκουμε διαρκώς μπροστά μας. Στοχεύει να αποπροσανατολίσει τον ελληνικό λαό με ευφυολογήματα τύπου «Εμείς χτίζουμε γέφυρες και γκρεμίζουμε τείχη».
Μόνο που τα τείχη που γκρέμισαν ήταν τα δικά μας αφήνοντας τελικά τη χώρα ανοχύρωτη σε μια δύσκολη γειτονιά, όπου οι άνεμοι αλλάζουν αναπάντεχα και η Ιστορία αρέσκεται να παίζει παιχνίδια. Όσο για τις αγκαλιές και τα χάδια των φίλων εταίρων και συμμάχων είναι πρόσκαιρα μέχρι το επόμενο αίτημα-απαίτηση τους! Γι αυτούς μετά την απομάκρυνση απο το «ταμείο», ουδέν λάθος αναγνωρίζεται....
Ψιλά γράμματα αυτά για τους Πρεσπολάγνους. Η καρέκλα και η προοπτική της έχει μια τόσο γλυκιά αίσθηση...
Liberal
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου