Μιας πεντάρας νιάτα

Πώς την βγάζαμε τότε;
Γελάω σήμερα καθισμένος στην πολυθρόνα μπροστά από την τεχνολογία
προσπαθώντας να περάσω τις ώρες τις ημέρες μέχρι το άγνωστο τέλος.
Πίσω στα παλιά λοιπόν σε ηλικία ξεπετάγματος όπως έλεγαν στις αυλές
στις γειτονιές της Αθήνας.
Απόγευμα Σαββάτου στην γωνία του δρόμου έξω από το σπίτι  σημερινού

μεγάλου νομικού η συνάντηση η συνηθισμένη με αυτόν και τους άλλους φίλους.
Τον μετέπειτα δικαστικό και αυτός μεγάλος αργότερα...με τον άλλο που στις ημέρες μας είναι αντιμέτωπος με την δικαιοσύνη για παράνομο χρηματισμό (ευγενικά)
για να μην γράψω μίζες.
Είχε μαυρίσει το μάτι του από το μεροδούλι μεροφάϊ τα παλιά χρόνια
και μεγαλώνοντας βρήκε την ευκαιρία και είπε ας πάει και το παλιάμπελο
μαζί με άλλους και εγώ.
Κάνω μαύρο χιούμορ αλλά έμεινα Παυλόπουλος όταν το διάβασα στον τύπο.
Ποιός το περίμενε από όλους εμάς γι αυτόν;
Και ο γυιός του καρβουνιάρη της γειτονιάς στην παρέα που έφυγε νωρίς
ο τυχερός και δεν πρόλαβε κανένα μνημόνιο.
Πρώτα κάναμε ταμείο ότι είχε στην τσέπη ο καθείς σούμα και γραμμή
για το μπιφτεκάδικο.
Δύο μερίδες στην μέση και από μια ατομική μπύρα στο όρθιο ή καλύτερα
στα σκαμπό μπροστά στον πάγκο.
Κουτσομπολιό φυσικά για τι άλλο για το ασθενές φύλο
για το πώς κυλούσε το θέμα για τους αυστηρούς γονείς της
για τα κρυφά ραντεβού με την ψυχή στο στόμα....
ρουφώντας το άφιλτρο Ματσάγγου για να συμπληρώνει την μαγκιά.

Υπήρχαν βέβαια και οι συζητήσεις του τύπου τι θα κάνεις τελειώνοντας

το αρρένων.

Πολλά τα όνειρα σε κάποιους βγήκαν αληθινά αλλά η παρέα στην συνέχεια

χάθηκε....άλλος για Χίο χάθηκε κι άλλος για Μυτιλήνη για διάφορους λόγους.

Δεν ίσχυσε το παλιό μας σύνθημα...ένας για όλους όλοι για έναν.

Από το pisostapalia