Χένρι Κότον: ο γιατρός που προσπάθησε να "θεραπεύσει" τους ασθενείς του βγάζοντάς τους τα δόντια

Η πιο πάνω εικονογράφηση του ακρωτηριασμένου στόματος δεν είναι αποτέλεσμα κάποιου τροχαίου ατυχήματος, αλλά πρόκειται για την εμμονή ενός γιατρού με μια εντελώς παράξενη θεωρία για την παραφροσύνη. Μια θεωρεία που σκότωσε εκατοντάδες ασθενείς του και χιλιάδες παραμορφωμένους για το υπόλοιπο της ζωής τους.
Ο Δρ Χένρι Κότον (Dr. Henry Cotton) ήταν ο ιατρικός διευθυντής και επιθεωρητής του Trenton State Hospital, ένα μεγάλο ψυχιατρικό άσυλο στο Νιου Τζέρσεϊ των ΗΠΑ. Πριν επιστρέψει στις ΗΠΑ για να δεχτεί τη θέση του διευθυντή στην ηλικία των 30 ετών, ο Κότον είχε σπουδάσει
ψυχιατρική στην Ευρώπη υπό τους διάσημους ψυχιάτρους Εμίλ Κρέπελιν και Αλοΐσιος Άλτσχάιμερ. Ήταν επίσης μαθητής του Δρ. Adolf Meyer της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Τζονς Χόπκινς. Οι τρεις επιστήμονες ήταν πυλώνες στον τομέα της ψυχιατρικής. Ειδικά ο Meyer, ο οποίος ήταν από τους πρώτους που αναγνώρισε ότι τα ψυχιατρικά προβλήματα είναι προβλήματα της ανθρώπινης προσωπικότητας και όχι του εγκεφάλου. Επίσης, ο Meyer αναγνώρισε ότι η δραστηριότητα ενός ατόμου και η ψυχική υγεία συνδέονται και υποστήριζε τις θεραπείες, τις κοινωνικές υπηρεσίες και την αλλαγή στην καθημερινή ζωή, το περιβάλλον και τις συνήθειες ενός ατόμου ως μέρος της θεραπείας.

Παρά τις επαναστατικές διδασκαλίες που έχουν ενσωματωθεί σταθερά στη σύγχρονη ψυχιατρική θεωρία και πρακτική, ο Meyer συμπεριέλαβε επίσης την ιδέα ότι η ψυχική ασθένεια μπορεί επίσης να προκληθεί από βακτηριακή λοίμωξη, με βάση την παρατήρηση ότι οι ασθενείς με υψηλό πυρετό συχνά έχουν ή αρχίζουν να έχουν παραισθήσεις. Ο Κότον ενθουσιάστηκε με την ιδέα ότι τα μικρόβια είναι η ρίζα όλων των ψυχικών ασθενειών. Το 1913, όταν επιβεβαιώθηκαν από αναφορές ότι τα βακτήρια που προκάλεσαν τη σύφιλη άφηναν τους ασθενείς με εγκεφαλικές βλάβες που οδηγούσαν σε ψυχιατρικά συμπτώματα και άνοια -στις πιο σοβαρές περιπτώσεις- ο Κότον αναθάρρησε. Λίγο αργότερα άρχισε να εφαρμόζει τις θεωρίες του στους τρόφιμους του νοσοκομείο του Τρέντον. Εκείνη την εποχή, η πενικιλίνη δεν είχε εφευρεθεί ακόμη και ο μόνος τρόπος για να εξαλειφθεί μια λοίμωξη ήταν να αφαιρεθεί χειρουργικά το μολυσμένο όργανο.

Ο Χένρι Κότον το 1896–1897 - πηγή

Ο Κότον αρχικά επιτέθηκε στα δόντια και αργότερα άρχισε να εργάζεται και με άλλα όργανα του σώματος των τροφίμων. Κατά τη γνώμη του, το στόμα, ήταν το πιο προφανές μέρος όπου παραμονεύουν μικρόβια. Έτσι ξεκίνησε αφαιρώντας μολυσμένα δόντια, ακανόνιστα δόντια, δόντια με κοιλότητες και αποστήματα. Μάλιστα, προληπτικά αφαίρεσε και δικά του δόντια, όπως και της συζύγου του και των δύο γιων του, για να αποφύγει τον κίνδυνο μελλοντικής μόλυνσης. Όταν η αφαίρεση των δοντιών δεν θεράπευε τους ασθενείς του, διπλασίαζε τις προσπάθειές του και τότε αφαιρούσε τις αμυγδαλές και το ιγμόρειο. Αν και πάλι δεν τα κατάφερνε να θεραπεύσει τον ασθενή, τότε πίστευε ότι κάποια άλλα όργανα είχαν μολυνθεί. Σύντομα, αφαιρούσε σπλήνες, κόλον του παχέος εντέρου, όρχεις και ωοθήκες, χοληδόχους κύστες και άλλα όργανα.

Στους τρεις ασθενείς που αναλάμβανε ο Κότον, ο ένας πέθαινε. Όμως, ο ίδιος απέδιδε τους θανάτους στην κακή φυσική κατάσταση των ασθενών λόγω της χρόνιας ψύχωσής τους. Μεταξύ εκείνων που επέζησαν, ο Κότον ισχυρίστηκε υψηλά ποσοστά επιτυχίας -85% για την ακρίβεια-, ένα στατιστικό στοιχείο που του απέφερε πολλούς επαίνους από την επιστημονική κοινότητα. Απελπισμένοι για ανακούφιση, πολλοί εύποροι άντρες και γυναίκες που έπασχαν από κάποια ψυχική ασθένεια, συνέρρεαν στο Τρέντον για να αναζητήσουν τις θαυματουργές θεραπείες του Κότον. Πολλοί, ωστόσο, έπρεπε να τους τραβήξουν με το ζόρι στο χειρουργείο. Μερικές φορές, ούτε καν οι οικογένειες δεν είχαν ενημερωθεί.

Εν τω μεταξύ, στην ιατρική Σχολή του Τζον Χίπκινς, ο Dr. Adolf Meyer έδωσε την άδεια στην Φίλις Γκριινακρ -η οποία είχε γίνει πρόσφατα μέλος- να διεξαγάγει μια μελέτη για να αξιολογήσει το έργο του Κότον στο Τρέντον με την ελπίδα να πάρει μια λαμπερή έκθεση για το έργο του πρώην μαθητή του. Τη στιγμή που η Γκριινακρ μπήκε στο Τρέντον είχε μια μουντή αίσθηση. Το ίδρυμα είχε "μια ξινή, κακή μυρωδιά, τόσο χαρακτηριστική για τα ψυχιατρικά νοσοκομεία", έγραψε στην έκθεσή της, ενώ βρήκε τον Κότον "ιδιαιτέρως περίεργο". Η Γκριινακρ διαταράχθηκε κυρίως από την εμφάνιση και τη συμπεριφορά των ασθενών. Ολονών τα πρόσωπα ήταν με βαθουλώματα και η ομιλία τους ήταν προβληματική γιατί κανένας τους δεν είχε δόντια. Η Γκριινακρ βρήκαν ότι τα αρχεία του νοσοκομείου ήταν χαοτικά και οι αριθμοί που τόσο συχνά χρησιμοποιούσε ο Κότον για να αποδείξει τις μεθόδους του δεν ήταν σωστοί. Επίσης ανακάλυψε ότι στην πραγματικότητα ελάχιστοι ασθενείς ανάρρωσαν, όσοι τα κατάφεραν δεν συσχετίστηκαν με τις χειρουργικές επεμβάσεις και ήταν πολλοί περισσότεροι οι ασθενείς που πέθαναν απ' ό,τι δεχόταν ο Κότον. Οι νεκροί ήταν σχεδόν οι μισοί από τους ασθενείς.

Δυστυχώς, η έρευνα της Γκριινακρ δεν απέφερε καρπούς. Όταν ο Meyer την διάβασε, σκανδαλίστηκε και σε μια προσπάθεια να σώσει την καριέρα του Κότον, αρνήθηκε να δημοσιεύσει τα ευρήματά της.

Ο Κότον αποσύρθηκε από το νοσοκομείο και άνοιξε δικό του ιδιωτικό νοσοκομείο στο Τρέντον, όπου συνέχισε να σφαγιάζει τους ασθενείς του. Στις 8 Μαΐου 1933, έπεσε νεκρός από μια ξαφνική καρδιακή προσβολή. Μέχρι τότε είχε σκοτώσει εκατοντάδες. Ο Meyer έγραψε έναν κολακευτικό επιτάφιο για το θάνατό του, παρά το γεγονός ότι γνώριζε ότι ο Κότον ήταν υπεύθυνος για τους θανάτους αμέτρητων ασθενών. Οι ίδιοι οι γιοι του Κότον ήταν θύματά του. Και οι δύο αυτοκτόνησαν στη μέση ηλικία.

από: amusing planet

Από το 3otiko