Θύμησες

Παλιό σπίτι κάποιας οικογένειας που κρατάει ακόμα Θερμοπύλες....

"Παλιά γειτονιά
στο δρομάκι το στενό σου,
Η κάθε γωνιά
για μια αγάπη μιλεί."

Οι στίχοι του Σακελλάριου που αναγκαστικά έρχονται στην μνήμη ...
Κάποιες παλιές εικόνες από αυτή την παλιά συνοικία της Αθήνας.
Το πρωϊ η γειτόνισα άνοιγε τα πατζούρια έβγαζε την μικρή γλάστρα με τον

βασιλικό την πότιζε και σε λίγο ερχότανε και η γάτα της να καθίσει δίπλα.
Πρωϊ και τα παιδιά με τις σχολικές ποδιές πήγαιναν στο σχολείο
κάνοντας μια στάση στον ψιλικατζή για ένα μολύβι FABER νούμερο 2
ένα τετράδιο....
και οι μανάδες έδιναν οδηγίες φωναχτά ...για το μόνιμο πρόβλημα...
για το μόνιμο άγχος τους ....να πάρουν κανένα δράμι τα παιδιά τους...
"...το κολατσιό σου να το φάς όλο..."
....ένα κομμάτι ψωμί στην σχολική τσάντα και ένα κομμάτι
τυρί των συμμάχων από τον τσίγκινο τενεκέ made in usa που μοίραζε
στο διάλειμμα η επιστάτρια.
Δεν τρωγότανε το άτιμο....
Το απόγευμα μετά το διάβασμα (τέλος πάντων) έξω στον δρόμο πάλι
για ποδόσφαιρο.
Η γειτόνισα θα μάζευε την γλάστρα και θα έκλεινε τα πατζούρια
για να γλυτώσει τα τζάμια.
Για τον τοίχο το είχε πάρει απόφαση...μόνιμο ντεκόρ από τις λάσπες
από το τόπι.
Για κάποιο λόγο το τέρμα και ο τερματοφύλακας ήταν κάτω από το
πατζούρι ακριβώς.
Μονότερμα ήταν το παιχνίδι οπότε εξυπηρετούσε.
Έβγαινε η φουκαριάρα έξω και φώναζε όταν οι μπαλιές χτυπούσαν
τα πατζούρια.

Ένα συγγνώμη....ένα μικρό διάλειμμα και ξανά τα ίδια.

Με τα πατζούρια είχαν σχέση "επαγγελματική"και οι γριλάκηδες

της εποχής.

Με ένα σύρμα άνοιγαν το ζεμπερέκι και μπουκάρανε για να αρπάξουν

ότι βρούν πρόχειρο.

Η γειτονιά είχε απ΄όλα και φυσικά και τους φτωχοδιάβολους.

Από το pisostapalia