Τα στοιχειωμένα κάστρα της Ελλάδας – Το Κάστρο της Πάτρας (Μέρος Α)…

Το 1932, ο Χρήστος Αγγελομάτης, συγγραφέας και δημοσιογράφος, δημοσίευσε μια σειρά εξαιρετικά ενδιαφερόντων άρθρων στην εφημερίδα “ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ”, με τίτλο “Τα στοιχειωμένα κάστρα της Ελλάδας”.
Οι πληροφορίες, οι οποίες συγκεντρώθηκαν από τον Χρήστο Αγγελομάτη και τους συνεργάτες του, προήλθαν κατά ένα μεγάλο μέρος από
τις αφηγήσεις παλαιών Πατρινών, αλλά και από τον ιστοριοδίφη, δημοσιογράφο και συγγραφέα, Ευστάθιο Θωμόπουλο.

Χρήστος Αγγελομάτης (1903 – 1979)

Ιδού, λοιπόν, το άρθρο, που εκπόνησε σχετικά με το περίφημο κάστρο των Πατρινών και τους θρύλους, που του αγκάλιαζαν:
Το Κάστρο της Πάτρας έχει κι αυτό τη δική του ιστορία. Μια ιστορία τρυφερή και συνάμα δραματική, ωραία και συγχρόνως, τραγική.
Σεργιανίζοντας στους δρόμους της αχαϊκής πρωτεύουσας, όποιον ντόπιο και να ρωτούσες, ήξερε να σου πει ποια ήταν η Πατρινέλα. Ήταν η καλή Μοίρα των Πατρών, η προστάτιδα κόρη, που σ’ εκείνην χρωστάει χίλιες φορές τη σωτηρία της η πόλη. Μόνο που καμιά φορά θύμωνε και τότε, πάνω στον θυμό της, ανταριαζόταν και δεν τη συγκρατούσε τίποτε. Τραβούσε τον δρόμο της μονοκόμματα και έστελνε δεκάδες ανθρώπους στον τάφο.

Το παράξενο άγαλμα, εντοιχισμένο σε κοίλωμα του κάστρου της Πάτρας, γνωστό ως Πατρινέλα

Μα, πού βρίσκεται η Πατρινέλα; Ξεκινάς να ανηφορίζεις στην Απάνω Χώρα, στην Παλιά Πάτρα, που απλώνεται στις πλαγιές του υψώματος, πάνω στο οποίο είναι πανοραμικά χτισμένο το Κάστρο της Πάτρας.
Ολοκάθαρα σπιτάκια, παμπάλαιες μουριές, ασημένιες λεύκες, φωνές παιδιών, κάπου-κάπου κανένα γραμμόφωνο, έως ότου έφτανες στις φυλακές του Μαργαρίτη, αντίκρυ στο κάστρο και στο σημείο ακριβώς, όπου στέκει αγέρωχη η Πατρινέλα.

Οι ανδρικές φυλακές Μαργαρίτη, 1950

Εκεί, ανάμεσα σε δυο πύλες και μέσα σ’ ένα τμήμα του τείχους υπάρχει εντοιχισμένο ένα εντυπωσιακό ανάγλυφο. Το αναμαλλιασμένο της κεφάλι και η αναστάτωση του φορέματος της εικονιζόμενης γυναίκας δίνουν την εντύπωση αρχαίας μαινάδας, μα το πρόσωπό της έχει μια γλύκα και μια παράδοξη ηρεμία. Όχι, δεν είναι μαινάδα, λοιπόν. Είναι το καλό στοιχειό, είναι η Πατρινέλα.
Ανηφορίζοντας προς τα Καντριάνικα, μια από τις πιο παλιές συνοικίες της πόλης, ο Χρήστος Αγγελομάτης στάθηκε να ξαποστάσει σ’ έναν παλιό καφενέ και ο συνομιλητής του άρχισε να ξετυλίγει την ιστορία της Πατρινέλας:

Όπως, ξέρετε, βέβαια, σε παλαιότερα χρόνια, η Πάτρα υπέφερε από τη χολέρα, τη μελιτατή, όπως τη λέμε εδώ. Τα ξένα καράβια, που έπιαναν στο λιμάνι μας, την έφερναν συχνά και κάθε φορά, δεν έφευγε, προτού θερίσει αρκετούς Πατρινούς. Το 1909 ήταν η τελευταία φορά, που η χολέρα επισκέφτηκε τον τόπο μας και ότι θα μας έβρισκε μεγάλο κακό, το νιώσαμε δύο ημέρες πριν, προτού δηλαδή σημειωθεί το πρώτο κρούσμα. Και ξέρετε γιατί; Διότι η Πατρινέλα ζωντάνεψε, κατέβηκε απ’ το μάρμαρο κι άρχισε να περιφέρεται στα δρομάκια των Καντριάνικων. Γελάτε; Υπάρχουν, εν τούτοις, τόσοι πολλοί που την είδαν, που μπορούν να σας την περιγράψουν και να σας πουν λεπτομερώς τι γινόταν στον κάθε δρόμο, που περνούσε. Την είδα κι εγώ! Ακούστε πώς ήταν…

Συνεχίζεται…

Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ”, στις 06/10/1932…

Από το strangepress

loading...